170. Geniusz tkwi w prostocie

Shannon:

    Już chyba po raz setny rzuciłem okiem na wyświetlacz telefonu w nadziei, że tym razem zobaczę połączenie lub wiadomość od swojego brata. Nie zobaczyłem.
Nie mogąc już dłużej wytrzymać, sam wybrałem jego numer, jednak po drugiej stronie niemal natychmiast odezwała się poczta głosowa. Zrezygnowany odłożyłem telefon z powrotem na stolik nocny i przeniosłem wzrok na otwarte drzwi przypokojowej łazienki, w których właśnie pojawiła się owinięta różowym ręcznikiem Oksana. Drugi, w takim samym kolorze, tylko że nieco mniejszy, zawiązany miała na głowie.
Gdy tylko zorientowała się, że na nią patrzę, posłała mi szeroki uśmiech i usiadła przy toaletce, którą ojciec zrobił jej na szesnaste urodziny. Choć tak naprawdę to skonstruował ją ich sąsiad, ale to była pilnie strzeżona tajemnica mojego "teścia".
- Shannon, chciałabym cię o coś zapytać, tylko się nie denerwuj, dobrze? - odezwała się niepewnie zaraz po tym, jak rozczesała dokładnie wilgotne włosy.
- Jeśli znowu chodzi o drugiego psa, to odpowiedź w dalszym ciągu brzmi nie. Jeden piszczący chudzielec w zupełności nam wystarczy.
- Nie, nie chodzi o rodzeństwo dla Margo, chodzi o mnie.
- O ciebie? - Podniosłem się do pozycji półleżącej i spojrzałem na Tucker pytającym wzrokiem.
- Wiesz, myślę już o tym od dłuższego czasu, ale jakoś tak bałam się zapytać, żeby cię nie zezłościć czy coś...
Mięśnie nieco mi się napięły, a przez kręgosłup przebiegło stado mrówek - byłem pewien, że chodzi jej o dziecko, że znów przyszedł ten etap naszego związku, kiedy to Oksana zapragnęła przejść na kolejny poziom. Kocham ją i to bardzo, ale nie chcę mieć z nią dzieci, nie chcę ich mieć w ogóle.
Jeszcze jakiś czas temu wydawało mi się, że Shannon Junior będzie swoistą wisienką na torcie, zwieńczeniem mojej męskości, dziełem życia, jednak po tym, co spotkało Jareda, zmieniłem zdanie. Doszło do mnie, że kiedyś mógł nadejść taki dzień, w którym to dziecko miałoby tylko mnie; świadomość, że stanowiłbym jego jedyną ostoję i że na mnie spocząłby cały ciężar wychowania go na dobrego człowieka, przeraziła mnie nie na żarty.
Nie jestem aż tak odpowiedzialny, nie jestem gotowy na tak ogromne poświęcenie. W kwestii instynktu rodzicielskiego, a raczej jego braku, wdałem się w ojca, jestem wybrakowany genetycznie i nic na to nie poradzę.
    Oksana zaczerpnęła głęboki oddech i kontynuowała:
- Czy nie uważasz, że powinnam zdecydować się na implanty? Nie chodzi mi o to, by znów mieć wielki biust, ale... - zagryzła nerwowo wargę, a do jej oczu napłynęły łzy. - Sam widzisz, jak wygląda teraz; ta rozciągnięta skóra, wszystko jakieś sflaczałe. Mam wrażenie, że już nie podobam ci się tak, jak kiedyś, że się mną brzydzisz.
- Skarbie, chodź tutaj do mnie.
Wytarła spływające po zaczerwienionych policzkach łzy i usiadła obok mnie na łóżku.
- Dobrze wiesz, że się tobą nie brzydzę i kocham cię bez względu na to, jak wygląda twój biust. Więc nie, nie musisz robić żadnej operacji - odpowiedziałem zgodnie z tym, co podpowiadało mi serce, ignorując głos siedzącego we mnie zagorzałego entuzjasty ogromnych zderzaków. On najchętniej sam zawiózłby ją do chirurga plastycznego i wybrał rozmiar implantów. A ja bym mu na to pozwolił, gdyby nie to, co powiedział mi Tucker: podczas pierwszej operacji pojawiły się komplikacje, lekarze nie mogli wybudzić jej z narkozy, zapadła w trzydniową śpiączkę. Kiedy szczęśliwie się obudziła, okazało się. że chirurg coś spartaczył i po kilku tygodniach konieczna była wymiana wkładek. A potem odezwał się kręgosłup. Przez wszystkie te lata zmagała się z nieludzkim bólem, o którym nie powiedziała nawet mnie, gdy spotykaliśmy się ze sobą poprzednim razem. Sukcesywnie go maskowała, garściami łykała proszki przeciwbólowe, by móc pracować ( do czego nigdy nie przyznała się nikomu prócz swojego ojca). Ulgę poczuła dopiero wtedy, gdy pozbyła się zbędnego balastu. Musiałabym nie mieć serca, by znów narażać ją na takie cierpienie tylko po to, by zaspokoić swoją wewnętrzną bestię.
- Jesteś taki kochany, Shanny. - Oksana wydęła dolną wargę i wtuliła się we mnie najmocniej, jak tylko potrafiła.
Po chwili wodziła już ustami po moim torsie, jednak ja nie byłem w stanie poddać się tym pieszczotom, moje myśli wciąż krążyły wokół Jaya; nie umknęło to uwadze mojej partnerki.
- Coś nie tak? - zapytała, prostując plecy.
- Martwię się o Jareda. Już drugi dzień się nie odzywa.
- To ty do niego zadzwoń.
- Próbowałem, ale ma wyłączony telefon. Boję się, że coś się stało. - Westchnąłem płytko, a Tucker zeszła ze mnie i położyła się na wolnej połowie materaca.
- Myślisz, że mógł coś sobie zrobić? - Wbiła we mnie pełen przejęcia wzrok.
- Mam nadzieję, że nie - odpowiedziałem, odpychając od siebie obraz wiszącego pod sufitem, martwego brata. - Pewnie chce mieć trochę spokoju, żeby sobie wszystko przemyśleć.
- Pewnie tak.
- Wątpię, by chciał się zabić, za bardzo kocha swoje dzieci. Poza tym nie jest tchórzem, całe życie o coś walczy i zachęca do walki innych, samobójstwo nie byłoby w jego stylu - mówiłem dalej, ale nie po to, by przekonać Oksanę tylko samego siebie. To miało pomóc mi spokojnie zasnąć i nie zwariować.

***

    - Śniadanko przyszło.
Do sypialni weszła Oksana, miała na sobie tylko białą, rozpiętą koszulę, w dłoniach trzymała tacę, a na niej świeże bułki, jajecznicę, bekon, masło, dżem truskawkowy, filiżankę zielonej herbaty i kubek gorącej kawy - czarnej, bez grama cukru.
- Tym razem udało mi się nie przypalić - wskazała na perfekcyjnie przypieczone kawałki bekonu, po czym postawiła wszystko na materacu.
Uśmiechnąłem się tylko uprzejmie i zabrałem za jedzenie nieco przysuchych jajek, dziękując w duchu za to, że tym razem nie zapomniała ich posolić. Ona chwyciła bułkę, nałożyła na nią cienką warstwę masła, przykryła ją nieco grubszą porcją dżemu domowej roboty i zaraz głośno zaklęła - kanapka wypadła jej z rąk i spadła prosto na koszulę, zostawiając na jej śnieżnobiałej powierzchni całkiem sporą plamę.
- Zawsze to samo - wycedziła i podwinęła swoje nakrycie. Okazało się wtedy, że przetwór jej ojca wybrudził też i skórę - dokładnie w tym miejscu, w którym miesiąc temu wytatuowała sobie niedużą literę S: na lewym biodrze.
Już chciałem nazwać ją swoją małą niezdarą, kiedy to odezwał się mój telefon. Odłożyłem widelec na czarny talerz i chwyciłem wibrującą komórkę.
Gdy tylko zobaczyłem na wyświetlaczu imię swojego brata, poczułem niewymowną ulgę, jakbym zrzucił z pleców kilkutonowy ciężar.
- No nareszcie, już myślałem, że porwali cię kosmici!
- Shannon? - padło w odpowiedzi, a ja zdębiałem; głos w słuchawce zdecydowanie nie należał do Jareda, chyba że w ciągu tych dwóch dni zmienił płeć.
- Tak, ale kto mówi?
- Lisa. Lisa Olson.
- Przepraszam, nie poznałem cię po głosie. - Już chciałem pytać, co u niej słychać, gdy doszło do mnie, że przecież dzwoni z komórki mojego brata, co jest podwójnie dziwne, bo on nigdy nie pozwala nikomu korzystać ze swojego telefonu plus Lisa mieszka w Bellingham, a Jay jest w Los Angeles, a przynajmniej był tam jeszcze w piątek przed naszym przyjazdem do Ventury.
- Jared jest w Bellingham, u mnie w domu. Przyleciał tu wczoraj, spotkałam go na cmentarzu. Płakał, krzyczał i o mało nie rozwalił pomnika. Nie był pijany, ale czułam od niego wódkę.
- Jezu Chryste - wydukałem, przecierając twarz dłonią.
- Dziś też nie jest z nim najlepiej, powinieneś po niego przyjechać.
- Tak, przyjadę. A ty go pilnuj, dobrze? Nie chcę, żeby zrobił coś głupiego. - Wstałem pospiesznie z łóżka i złapałem wiszące na krześle spodnie.
- Na razie śpi, nie wie, że po ciebie zadzwoniłam.
- I nic mu nie mów, ja będę na miejscu za kilka godzin. Podaj tylko dokładny adres - poprosiłem i zaraz zwróciłem się do swojej dziewczyny: - Oksi, podaj mi szybko kartkę i długopis.
Patrząc na mnie pytająco, wykonała moje polecenie, a ja zapisałem adres Lisy.
- Co się stało? Gdzie jedziesz? - zapytała, gdy wsunąłem telefon do kieszeni i nałożyłem pierwszą bluzkę, jaka wpadła mi w ręce.
- Jared jest w Bellingham, muszę po niego jechać. Wiedziałem, że nie powinienem był go zostawiać samego, wiedziałem... - wymamrotałem pod nosem, po czym wziąłem spory łyk kawy, musnąłem polik Oksany wargami i ruszyłem w drogę.
Pieprzony gówniarz!

***

    Gdy dojechałem na miejsce, był już wieczór; słońce chyliło się ku zachodowi, a powietrze nie było już tak ciężkie, jak jeszcze kilka godzin wcześniej. Lisa czekała na mnie przy furtce - mimo iż umierałem z głodu i byłem tak zmęczony, jakbym właśnie przebiegł maraton, nie poprosiłem o jedzenie czy miejsce, gdzie mógłbym choć na chwilę się zdrzemnąć, od razu zapytałem o brata.
- Jest z tyłu, w ogrodzie. Od wczoraj nic nie zjadł i do nikogo się nie odzywa, przytakuje tylko albo kręci głową, jak o coś się go pyta.
- W porządku. - Wymusiłem uprzejmy uśmiech i obszedłem piętrowy dom stojący w miejscu, gdzie niegdyś znajdował się sklep wędkarski Josepha Fishermana ( idealne nazwisko dla miłośnika rybołówstwa)*.
    Jared siedział na trawie przed niedużym oczkiem wodnym obrośniętym gęstą rzęsą i liliami. Przy nim leżał duży pies - pysk miał oparty o jego udo. Na mój widok postawił uszy i wydobył z siebie urwane, leniwe szczeknięcie. Jay na mnie spojrzał, wykrzywił usta w czymś, co chyba miało być uśmiechem i znów wlepił wzrok w taflę wody, pod którą poruszały się małe ryby.
- To jest Lucy - oznajmił, gdy koło niego usiadłem i przebiegł palcami po łbie masywnego wilczura. Zwierze zamachało ogonem z taką samą energią, z jaką mnie przywitało. - Lisa zawsze kochała Beatlesów, przez co Mary ciągle jej dogryzała.
Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się, co mają Beatlesi do psa Lis, mi jego, a raczej jej imię, skojarzyło się z byłą partnerką Jaya, która miała dosyć słabą pamięć - przychodziła do niego po kosmetyczkę, a wychodziła z pustymi rękami, rozmazanym makijażem i błogim wyrazem twarzy. Szybko jednak zaskoczyłem: Lucy in the Sky with Diamonds**, utwór, którego uwielbiałem słuchać na haju i który prawdopodobnie był na nim tworzony.
- Niedługo będzie miała małe, Lisa obiecała zostawić dla mnie jednego szczeniaka. Mary zawsze chciała mieć w domu owczarka niemieckiego.
- I chciała też, byś po jej śmierci żył jak normalny człowiek, nie jak zombie - odezwałem się w końcu, patrząc na jego zwróconą bokiem twarz. Szara, wychudzona, z permanentnym grymasem bólu; jakby znów szykował się do roli ćpuna, któremu gnije ręka.
- Shannon, nie bądź głupi. Niby jak mogę normalnie żyć po tym, co się stało?
- To samo mówiłeś, jak miałeś dwadzieścia lat, i co? Wszystko wróciło do normy, a ty żyłeś tak, jak jeszcze nigdy wcześniej.
- Ale wtedy alarm był fałszywy - odpowiedział, w dalszym ciągu na mnie nie patrząc.
- Ale ty o tym nie wiedziałeś.
- Wyczuwałem to podświadomie.
- Pieprzenie - fuknąłem pogardliwie. - Teraz tak mówisz, kiedy wiesz, że to było kłamstwo, ale wtedy miałeś stuprocentową pewność, że Mary nie żyje i jakoś sobie dałeś radę.
- Nie porównuj do siebie tych dwóch sytuacji. Wtedy byłem szczylem, który miał przed sobą całe życie i jakiś tam cel, teraz jestem starzejącym się aktorzyną i grajkiem, któremu już bliżej niż dalej.
- Ale ty pierdolisz - wzburzyłem się jeszcze bardziej. Nabrałem ogromnej ochoty na to, by chwycić go za łeb i uderzać nim w ścianę, dopóki nie zmądrzeje.
- Nie pierdolę, Shanny. Niby co ja mogę jeszcze osiągnąć, co? Nic. Lata swojej świetności mam już dawno za sobą, nie ma co się czarować. - Westchnął ospale i w końcu na mnie spojrzał. - Powiem ci szczerze, że gdyby ten staw był głębszy, to bym się w nim utopił. Choć głębokość wody chyba nie ma tu nic do rzeczy, w końcu są ludzie, którzy topią się w kałużach.
- Zamknij się! - wrzasnąłem ostro.
Jared bezwolnie podskoczył, leżąca przy nim suka zerwała się na równe nogi, podkuliła ogon i uciekła.
- Spłoszyłeś Lucy.
- W dupie mam Lucy! Czy tobie całkowicie na mózg padło?! Jesteś aż takim egoistą?! Masz dzieci, zapomniałeś o tym?! Scotty jeszcze jakoś by się bez ciebie obszedł, ma matkę i ojczyma, ale Courtney? Pomyślałeś w ogóle o niej? Pomyślałeś?! - w dalszym ciągu nie spuszczałem z tonu, Jared zdawał się być coraz bardziej speszony. - Dopiero co straciła matkę, potrzebuje ojca. Twoja córka cię potrzebuje, ty pierdolony mięczaku!
Nic nie powiedział; rozpłakał się jak małe dziecko i wtulił w moje ramiona.
- Wiem, że jest ci ciężko, ale nie jesteś sam, masz mnie, mamę, Marion, Marka - powiedziałem już znacznie łagodniejszym tonem, cały czas trzymając go w silnym uścisku. - Wiesz, że zawsze chętnie ci pomożemy, od tego przecież jest rodzina.
- Ale ja sobie nie radzę psychicznie, rozumiesz? To, że posprzątacie mi w domu, ugotujecie obiad czy zabierzecie Courtney na spacer w niczym nie pomoże. To jest tutaj - oderwał się ode mnie i przycisnął palec do skroni - w mojej głowie.
- Beth zna świetnego specjalistę, który zajmuje się takimi rzeczami. Prowadzi ośrodek niedaleko Los Angeles, wystarczy jedno słowo i przyjmie cię tam od ręki. To nie jest psychiatryk czy klinika odwykowa, to po prostu sanatorium, miejsce, w którym możesz sobie wszystko poukładać z pomocą życzliwych ludzi.
- Brzmisz jak jakiś goguś z reklamy.
- Elizabeth płaci mi dychę za godzinę - zażartowałem w nadziei, że to go rozluźni. Podziałało, zaśmiał się cicho pod nosem. - To jak będzie, dasz sobie jeszcze jedną szansę, pozwolisz sobie pomóc?
- Nie mam innego wyjścia - odparł zrezygnowanym tonem.
- Dokładnie, nie masz innego wyjścia, zapchlony gówniarzu. - Przycisnąłem jego głowę do swojej piersi i, jak za starych dobrych czasów, przebiegłem po niej zaciśnięta pięścią.
Płakał i śmiał się jednocześnie, ja swoje łzy zdołałem zatrzymać, w końcu ktoś tu musi być prawdziwym mężczyzną.

Kelly:

Cztery miesiące później:

    Kiedy naścienny zegar wskazał godzinę czwartą piętnaście, Ashley załkała po raz ostatni i w końcu zasnęła.
- Nareszcie - wyszeptałam pod nosem i westchnąwszy z ogromną ulgą, włożyłam ją z powrotem do łóżeczka.
Cztery godziny chodzenia w kółko, wysłuchiwania donośnego wrzasku i kołysania pięciu kilogramów w obolałych rękach; kobiety, które twierdzą, że pierwsze miesiące życia dziecka to dla matki najcudowniejszy okres, miały zapewne sztab nianiek, które wszystko za nie robiły, podczas gdy te zaglądały do swojego potomka dwa, góra trzy razy dziennie. To samo jest z tym bólem porodowym, o którym rzekomo zapominasz, gdy tylko weźmiesz w ramiona kwilącego noworodka. Prawda jest taka, że wszystko cię boli jeszcze długo po tym, jak położna niemal wyrwała z ciebie to słodkie maleństwo. Zwłaszcza, gdy jest prawie wpół do piątej rano, a ty w ciągu ostatniego miesiąca przespałaś góra sześć godzin, a twój facet, który tak gorliwie obiecywał ci pomoc, włóczy się nie wiadomo z kim, nie wiadomo gdzie.
    Najciszej jak tylko się dało, zgasiłam wszystkie światła, prócz lampki tworzącej wędrujące po ścianach wzorki i wyszłam na korytarz. Oczami wyobraźni już widziałam, jak rzucam się na łóżko i zasypiam, gdy tylko moja głowa dotyka poduszki, jednak zanim w ogóle zdążyłam dojść do drzwi sypialni, usłyszałam jakiś hałas na dole.
Jeśli to porywacz, to oddam mu się dobrowolnie na zakładniczkę, przynajmniej trochę odpocznę, przeszło mi przez myśl. A jeśli to złodziej, podaruję mu w prezencie wszystkie rzeczy Neila, włącznie z tą zasraną gitarą, którą kocha bardziej niż mnie, i której historię zna na pamięć każdy, kto w chwili nieuwagi zerknął na nią choćby przez sekundę. "Ritchie Valens grał na niej w bla bla bla...." Ritchie Valens zginął w pieprzonej katastrofie lotniczej, kiedy ciebie nie było jeszcze w planach, pogódź się z tym!
    Po omacku pokonałam wszystkie stopnie schodów, które na moje szczęście w ogóle nie skrzypiały i gdy tylko usłyszałam głupawy chichot Stevensa, zapaliłam światło.
- Kto to, do cholery, jest?! - zaczęłam z grubej rury.
- Jamesa nie poznajesz? Mojego bębniarza uroczego? - wybełkotał, śliniąc się przy tym obrzydliwie i objął ramieniem nie mniej pijanego niż on Jimmy'ego.
- Nie pytam o tego zawszonego ćpuna tylko o te dwie kurwy! - wycedziłam wściekle, zbliżając się do jednej drugiej Black Pearls i towarzyszących im rozweselonych brunetek. Nie krzyczałam już tylko dlatego, że w porę przypomniałam sobie o śpiącej Ashley.
- To nie kurwy tylko nasze fanki - poprawił mnie Neil.
- Na jedno wychodzi. Wynocha stąd i to już. - Wskazałam tym wywłokom drzwi. Nawet nie zaprotestowały, wyszły od razu. - Ty też stąd spływaj, Jimmy, bo twoja matka znowu będzie tu wydzwaniać całymi godzinami.
- Już mnie nie ma, królowo. - Próbował załapać moją dłoń i złożyć na niej pocałunek, jednak byłam szybsza niż on: zanim się pochylił, wypchnęłam go na klatkę schodową.
- Ej, to byli moi goście! - oburzył się Stevens.
- Jest prawie piąta rano, o tej godzinie nie ma gości, są tylko intruzi.
- Ale ty się ostatnio złośliwa zrobiłaś.
Nawet tego nie skomentowałam, nie zamierzałam wdawać się w poważne dyskusje z człowiekiem, który po przebudzeniu i tak nie będzie niczego pamiętał. Pokręciłam tylko głową z dezaprobatą i już miałam wejść na schody, gdy ten niespodziewanie złapał mnie za ramię i przyciągnął do siebie.
- Żartowałem, mój fistaszku malutki. Przecież wiesz, że cię kocham. Kocham cię, skarbie. La, la, la, la, la, la!
- Zamknij się - wysyczałam, próbując zakryć mu usta, jednak utrudniała mi to sporo różnica wzrostu między nami.
- Potrzebuję cię, skarbie!***
- Neil, do cholery jasnej, obudzisz Ash!
I ten argument zawiódł, Neil śpiewał dalej. Kilka sekund później rozbrzmiał się dźwięk, którego miałam nadzieję nie usłyszeć przynajmniej przez następne dwie godziny - głośny płacz naszej córki.
- Dziękuję ci bardzo - oznajmiłam ironicznym tonem i weszłam zrezygnowana na schody.
- Ja do niej pójdę, tylko najpierw zrobię siku. I puszczę pawia. Tak, zdecydowanie będę rzygał.
Zacisnęłam mocno szczękę, czym powstrzymałam cisnące się do oczu łzy. Tata jak zwykle miał rację, mogłam go posłuchać i zerwać wszelkie kontakty ze Stevensem, zanim ten zdążył mnie zapłodnić.
Mogłam, ale, że jestem głupia, to nie posłuchałam i teraz za to płacę.

***

    - Dobra, a teraz powiedz, co cię tak naprawdę trapi, bo doskonale widzę, że to nie jest zwykłe przemęczenie - oznajmiła Marion, gdy tylko Scotty przejął wózek Ashley i zaczął z nią spacerować po całym podwórku.
Odłożyłam szklankę z mrożoną kawą z powrotem na okrągły stolik i głęboko westchnęłam.
- Chodzi o Neila. Nie dość, że w ogóle nie pomaga mi przy dziecku, to jeszcze dokłada zmartwień. Dzisiaj znowu wrócił do domu pijany po czwartej nad ranem, ze swoim kolegą z zespołu i dwiema małolatami. Gdybym nie usłyszała, jak wchodzą, pewnie by się z nimi pieprzył pod naszym dachem.
- Znowu?
- Robi to praktycznie codziennie, gdy nie ma zdjęć. Wychodzi po południu, wraca albo w środku nocy, albo nad ranem, kładzie się spać i tak w kółko. Nawet nie pyta, jak czuje się Ashley, czy nie trzeba czegoś przy niej zrobić, czy czegoś jej nie kupić. Zupełnie go to nie interesuje. Ma już miesiąc, a Neil jeszcze ani razu jej nie przewinął. Na ręce wziął ją tylko raz, kiedy przyjechała jego matka i tylko po to, by jej ją podać. Kiedy ją rodziłam, bawił się z kolegami w barze ze striptizem, wiem, bo na drugi dzień jakiś portal plotkarski opublikował zdjęcia. W szpitalu nie odwiedził mnie ani razu, Ashley zobaczył po raz pierwszy, kiedy mój ojciec przywiózł nas do domu dwa dni po porodzie. I to nie od razu, my przyjechaliśmy rano, a on wrócił dopiero wieczorem, bo ważniejsza od nowo narodzonej córki okazała się impreza urządzona z okazji awansu jakiegoś tam pracownika wytwórni płytowej. A wiesz, co jest najzabawniejsze? Że gdyby nie Carl, bawiłby się tam do rana. - Zaśmiałam się gorzko i znów chwyciłam przezroczyste naczynie.
Marion spojrzała na mnie z ogromnym współczuciem w oczach.
- Generalnie rzecz biorąc, powinnam winić jego - kontynuowałam po upiciu sporego łyka zimnego napoju. - Tak twierdzi każdy, kto widzi to wszystko z boku. Ty pewnie też.
Przytaknęła ze słomką wetkniętą między wargi. 
- Ale tak naprawdę winna jestem ja. Doskonale wiedziałam, jaki on jest. Już raz złamał mi serce, a ja mimo to mu zaufałam i zdecydowałam się założyć z nim rodzinę. Która mądra kobieta tak robi? Żadna. Nawet jego jedenastoletni syn zasugerował, że muszę być naprawdę głupia, jeśli myślę, że moje dziecko będzie traktował inaczej niż poprzednie. I miał rację.
- Nie jesteś głupia, Kelly. - Cole położyła dłoń na moim ramieniu. - Po prostu postawiłaś na niewłaściwego mężczyznę. My kobiety mamy to do siebie, że myślimy, że uda nam się zmienić każdego faceta, że mamy moc przemieniania demonów w anioły. To bzdura, facet zmieni się tylko wtedy, gdy sam tego zechce, gdy do tego dojrzeje. Tak było z moim Harrym. Gdy go poznałam, był rasowym żigolakiem, byłam na sto procent pewna, że po ślubie się zmienił, stał się cnotliwym monogamistą, a wcale tak nie było. Po prostu dobrze się maskował. Dopiero ta cała sytuacja z jego byłą szefową, to oskarżenie o gwałt i wizja więzienia okazały się być dla niego kubłem zimnej wody i impulsem do zmiany.
- Neil miał już tyle tych kubłów, że sam pewnie stracił rachubę. On się nigdy nie zmieni, nie ma co się oszukiwać. To nie jest człowiek stworzony do bycia odpowiedzialną głową rodziny.
- Więc co zamierzasz zrobić? - spytała niepewnie.
- To, co powinnam była zrobić, jak tylko dowiedziałam się, że jestem w ciąży: odejdę od niego. Już dzwoniłam do swojego taty, przyjedzie po mnie i po Ashley dziś wieczorem.
- No cóż, to chyba najlepsza decyzja, jaką mogłaś w tej sytuacji podjąć.
- Też tak uważam - dodałam i zacisnęłam mocno powieki.
Będzie o wiele lepiej, zarówno dla mnie, jak i dla mojej córki, gdy będziemy z dala od Stevensa. Bo od niepełnego domu znaczniej gorszy jest nieszczęśliwy dom.

***

    Gdy ostatnia walizka trafiła w ręce ojca, a ten zszedł na dół, by zapakować ją do bagażnika, ja udałam się na górę po Ashley.
Na fotelu tuż przy zasłoniętym tiulową firanką oknie siedział Neil, po raz pierwszy trzymał małą w ramionach i... płakał. Dotykał delikatnie jej małych rączek, a łzy moczyły mu nieogolone policzki.
- Musimy już jechać - oznajmiłam, gdy poczułam, że jestem już w stanie zapanować nad drżeniem głosu i nie zdemaskować swojego wzruszenia owym widokiem.
- Znowu wszystko popsułem, prawda? Nie musisz odpowiadać, jak jest, każdy widzi. Nie umiem...
- Nie tłumacz się - przerwałam mu, podchodząc nieco bliżej. - Znam cię aż za dobrze, Neil, doskonale wiem, jak to wszystko działa. Zależy ci na czymś tylko wtedy, gdy tego nie masz, albo gdy to tracisz. Bardziej niż mnie kochasz ten dreszczyk, który daje ci walka o to, bym z tobą była. A kiedy już ulegam, tobie przestaje zależeć. Znajdujesz sobie nową rozrywkę. Bo właśnie o to ci chodzi, o zabawianie samego siebie, o pokonywanie kolejnych poziomów i wykonywanie misji niemożliwych, tak jakby życie to była jakaś gra video. Nie liczysz się z tym, co czują inni, nie obchodzi cię to, że ktoś przez ciebie cierpi, bo póki ty się dobrze bawisz, wszystko jest w najlepszym porządku. A ja tego nie chcę. Nie chcę, by moje dziecko wychowywało się z ojcem, który nie traktuje niczego poważnie i dla którego zawsze ważniejsi niż ona będę kumple i małoletnie prostytutki.
- Więc lepiej, żeby wychowywała się bez ojca? Ja się bez niego wychowywałem i zobacz, co z tego wyszło.
- Zaryzykuję - odpowiedziałam i wyciągnęłam przed siebie ręce, co miało być sygnałem do tego, by przekazał mi Ash. Zrobił to zaraz po tym, jak musnął jej czółko wargami.
Znów musiałam się bardzo postarać, by nie zalać się łzami wzruszenia: to mimo wszystko piękny widok, szkoda tylko, że pod tymi czułymi gestami nie leży nic głębszego od strachu przed samotnością.
- Będę mógł ją odwiedzać?
- Jasne - odparłam, poprawiając córce zsuwającą się czapeczkę.
Bezwolnie pomyślałam o tym, że pewnie zadał to pytanie tylko po to, by zachować pozory ojca męczennika, tak naprawdę odwiedzi ją góra dwa razy, między jedną libacją a drugą, a potem uzna, że wysokie alimenty zastąpią dziecku ojca i nie pojawi się wcale.
Będę musiała przypominać mu o jej urodzinach, tylko po to, by wybełkotał pijany nieszczere życzenia przez słuchawkę, zwracając się do niej per aniołku nie w ramach pieszczoty, a dlatego, że nie będzie pamiętał jej imienia.
Od czasu do czasu przyśle jej jakiś prezent, a któregoś pięknego dnia zjawi się osobiście z jakąś młodą aktoreczką u boku i oznajmi, że Ashley już niedługo będzie miała kolejnego braciszka. A potem historia, jak to ma w zwyczaju, zatoczy koło i następne dziecko będzie cierpiało przez niedzielnego tatusia, który miłością darzy wyłącznie samego siebie.

Jared:

Czasami budzę się rano i mam wrażenie, że wszystko jest w najlepszym porządku, że to, co trawi moje ciało, umarło razem z kolejnym sennym koszmarem. Patrzę wtedy na Twojego tatę, uśmiecham się szeroko, a kiedy nachylam się po to, by go pocałować, nagle uśpiony ból wbija mi sztylet prosto w wątrobę.
Zginam się w pół i syczę, zaciskam mocno zęby i zaraz na powrót się prostuję, bo nie pozwolę, by głupi rak powstrzymał mnie przed pocałowaniem policzka męża.
Lubię patrzeć, kiedy śpi, choć nie lubię, gdy działa to w drugą stronę. Kto lubi? Człowiek zrobi głupią minę, oślini się przez sen, a druga osoba to wszystko zobaczy i będzie miała ubaw przez kilka kolejnych godzin. 
W takiej obserwacji śpiącego człowieka jest coś wariackiego, ale gdy kocha się kogoś do szaleństwa, to chyba nie ma w tym nic złego, prawda?
 

    Zaśmiałem się cicho i odsunąłem uwierające mnie w plecy pudło - zaraz gdy tylko przekroczyłem próg domu po kilkumiesięcznej absencji, przyniosłem z garażu puste kartony i zabrałem się za chowanie do nich wszystkich rzeczy Mary, które wciąż wisiały w szafach i zalegały na półkach. Nie po to, by je wyrzucić i tym samym pozbyć się śladów jej bytności, chodziło o to, by złożyć je w jednym miejscu, w takim swoistym sanktuarium, do którego będę zaglądał tylko wtedy, gdy odczuję taką potrzebę.
Polecił mi to mężczyzna, którego poznałem na "terapii", również wdowiec, choć z nieco dłuższym stażem niż ja. Ponoć to przynosi ulgę. Pamiętasz o zmarłym, ale już nie zadręczasz się bolesnymi myślami, bo nie trafiasz co krok na rzeczy, które mogą je przywoływać.
Gdy tak wertowałem wszystkie meble, natrafiłem na nieduży zeszyt w całości zapełniony notatkami, wtedy też przypomniałem sobie o prośbie, którą Mary wystosowała, gdy leżała już w szpitalu: daj Courtney zeszyt, który znajdziesz w komodzie.
Jako że najpierw sam miałem przeczytać to, co w nim zapisała, rzuciłem wszystko, usiadłem na podłodze i zatopiłem się w lekturze, która to mnie wzruszała, to rozśmieszała, jak chociażby ten wpis o gapieniu się na śpiącego partnera.
To wszystko było takie proste, takie szczere i takie bardzo w stylu Mary. Nie lubiła górnolotnych porównań i wyszukanych metafor. Nigdy nie owijała w bawełnę, nie siliła się na piękne słówka. Mówiła to, co czuła, w sposób, jaki w danej chwili wydawał się jej najodpowiedniejszy. Nie gryzła się w język, nie pozowała na intelektualistkę, była prostą dziewczyną, która miała w sobie mnóstwo nieprzeciętnego uroku.
I wcale nie chodzi o to, jak wyglądała, a o jej sposób bycia, czar, który rozsiewała w okół siebie, gdy tylko się gdzieś pojawiała i o to, jak człowiek czuł się w jej towarzystwie.
Potrafiła pokazać pazurki i boleśnie nimi podrapać, ale umiała też łasić się jak nikt inny - zdobywała serce każdego, kto poznał ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że pod pięknem zewnętrznym kryło się też piękno wewnętrzne.
Mimo iż często porównywała się do bezpańskiego psa łaknącego i potrzebującego cudzej uwagi, była jak kot; dumna i niezależna, a kiedy już zdarzyło się tak, że traciła grunt pod nogami, koniec końców zawsze lądowała na czterech łapach.
Nie mogę powiedzieć, że to w niej kochałem najbardziej; miała zbyt wiele intrygujących cech, by wybrać tylko jedną. Kochałem ją całą, każdy najdrobniejszy detal składający się na jej istnienie, nawet ten ośli upór, który doprowadzał mnie do białej gorączki.
Kochałem, kocham i będę kochał aż do ostatniego tchu.
    Pozwoliłem pojedynczym łzom spłynąć po uniesionych w lekkim uśmiechu kącikach ust i przewróciłem zeszyt na ostatnią zapisaną stronę:

Jeśli Ci się poszczęści w życiu i znajdziesz tak cudownego męża, jakiego miałam ja w osobie Twojego ojca, nigdy, przenigdy go nie oszukuj. Zawsze mów mu prawdę, nawet tę najgorszą i pozwól mu się kochać. Nie odpychaj go od siebie, szczególnie pod tak głupim pretekstem, jak chęć uchronienia go od przyszłego cierpienia. Bo przyszłość nie istnieje, są tylko przeszłość i teraźniejszość. Jeśli zmarnujesz swoją "chwilę obecną" na rzecz "tej, która ma nadejść", do końca życia będziesz się zadręczać "tym, co było", a raczej "co mogło się stać, a nie stało".
Znam to uczucie aż za dobrze i uwierz mi, to ostatnia rzecz, której chcesz doświadczyć.

***

    Zaraz po tym, jak zgasiłem silnik, po raz kolejny spojrzałem na boczne lusterko - tak jak podejrzewałem, trzema samochodami, które podążały ze mną od dobrych dwudziestu minut, jechali paparazzi i reporterzy.
Każdy chciał mi zrobić dobre zdjęcie, bo każdy tabloid chciał je mieć na swojej okładce - najlepiej bym wyglądał na nim na kompletnie przybitego, żebym płakał albo był ekstremalnie wściekły i próbował zabić którąś z tych cykających hien. Wtedy znów mogliby stworzyć jakiś marny artykulik pokroju tych, w których donosili, że próbowałem się zabić i że uzależniłem się od alkoholu.
Wewnętrzne źródła były bardzo aktywne i kreatywne przez ostatnie pół roku; od maja do października szmatławce napisały o mnie trzy razy więcej artykułów niż w ciągu całej mojej kariery. Wszystkie tak samo bzdurne, we wszystkich powoływali się na wyimaginowanego bliskiego przyjaciela, współpracownika albo członka rodziny.
Nie mogłem dać im kolejnego pretekstu, musiałem wyjść z samochodu zadowolony i nie dać się sprowokować swoim wrogom numer jeden.
Zadowolenia nie musiałem udawać, gdy po zaczerpnięciu chyba setki głębokich oddechów wyszedłem z samochodu, w końcu zaraz miałem zobaczyć córkę, której nie widziałem od czterech miesięcy, gorzej było z kwestią zachowania spokoju, podczas gdy ta banda dzikusów rzuciła się na mnie jak emeryt na stoisko z przecenionymi lekami.
Gdy tylko wystawiłem głowę zza drzwi BMW, zalała mnie fala fleszy i pytań:
Jak się czujesz?
Dokąd idziesz?
Gdzie byłeś, kiedy cię nie było?
W jakim miejscu odbył się pogrzeb twojej żony, skoro nigdzie nie ma żadnych zdjęć?
Czy to prawda, że odebrano ci prawa rodzicielskie?
Naprawdę zmieniłeś orientację i masz romans z Neilem Stevensem?
Czy faktycznie pobiłeś swojego brata, gdy uznał, że potrzebujesz pomocy specjalisty?
Doszły nas słuchy, że ostatnio znów próbowałeś się zabić, to prawda?
Jared, ale tak szczerze, na poważnie chcesz poświęcić resztę swojego życia Bogu?
- Żyję i mam się całkiem nieźle - odpowiedziałem jednym, krótkim zdaniem, posyłając im szczery uśmiech, którego, sądząc po reakcji, zupełnie się nie spodziewali.
No cóż, oczekiwali smętnego, narwanego księdza geja z obdartymi pięściami i śladami po grubym sznurze na szyi, a tymczasem dostali uśmiechniętego, wyglądającego jak się należy faceta. Jeden do zera dla mnie!
- Udanych łowów, chłopaki! - dodałem i zaraz potem zniknąłem za wysoką, kamienną bramą, która odgradzała dom Kingów od ruchliwej ulicy i ciekawskich spojrzeń młodych chłopaków, którzy mieli nadzieję zobaczyć półnagą Octavię opalającą się przy basenie.
    Gdy znalazłem się przy drzwiach wejściowych, ogarnął mnie lekki niepokój - a co jeśli Courtney mnie nie pozna, albo nie będzie chciała do mnie podejść, bo uzna, że jestem wyrodnym ojcem, który po tych wszystkich miesiącach nieobecności nie zasłużył na czułe powitanie?
- Co ma być, to będzie - powiedziałem sam do siebie i nacisnąłem dzwonek.
Po chwili otworzył mi Mark, ewidentnie zaskoczony moim widokiem.
- Jared? Co ty tutaj robisz? Miałeś wyjść za dwa dni.
- Ale wyszedłem wcześniej. Chciałem wam zrobić niespodziankę.
- Czym zepsułeś naszą, ale co tam, cieszę się, że cię widzę, synu. - Mark przytulił mnie do siebie tak, jakbym faktycznie był jego dzieckiem, co zupełnie mnie zdezorientowało.
Syn? Przytulanie? Z wiekiem faktycznie malały mu jaja. 
Już miałem pytać o Courtney, gdy w przedpokoju rozbrzmiał jej radosny okrzyk:
- Tatuś!
Teść się ode mnie odsunął, umożliwiając tym Court skok prosto w moje rozłożone ramiona. Tuliła mnie tak, jak jeszcze nigdy i obsypywała buziakami znacznie dłużej niż zwykle. Dopiero gdy przestała i znów znalazła się na podłodze, zauważyłem, że urosły jej włosy, zwiększyła się masa ciała i jego długość. Stała się jeszcze śliczniejsza niż była, choć nie sądziłem, że to w ogóle możliwe.
Zanim zdążyłem powiedzieć to na głos, chwyciła mnie za dłoń i pociągnęła najmocniej, jak tylko potrafiła.
- Chodź, oglądamy z dziadkiem musię i babcię!
Nawet mówi inaczej - zamiast zmiękczać dź, mocno je akcentuje, nie gubi też drugiego b w słowie babcia, tylko ta musia wciąż pozostała taka sama.
Uśmiechnąłem się dumnie i ruszyłem za nią do salonu - na ekranie telewizora zobaczyłem kilkuletnią Mary zatrzymaną w ruchu; to był jeden z tych rodzinnych filmików, które Mark podarował mojej żonie na jej ostatnie urodziny.
- Zrobiłem kopie, zanim dałem je Mary - powiedział King, gdy usiedliśmy na obszernej kanapie okupowanej w połowie przez zabawki Courtney, które zapewne chciały oglądać to razem z nią.
Mała chwyciła długi pilot i bez niczyjej pomocy wyłączyła pauzę.
- To jest musia, jak tańcuje. A tam jest babcia! Gra na skszy... sk... - zmarszczyła czoło i wytknęła język, co robiła za każdym razem, gdy intensywnie nad czymś myślała.
- Na skrzypcach - dokończyłem za nią.
- Tak! Na skszycach! - Uśmiechnęła się szeroko, prezentując pełne uzębienie; w odróżnieniu od brata, nie miała tendencji do wybijania sobie zębów.
Odwzajemniłem ten uśmiech i przycisnąłem wargi do czubka jej głowy. Kolor włosów ma taki sam jak Mary, inny jest jednak ich zapach: podczas gdy fryzura jej mamy pachniała wanilią, od Courtney bije przyjemny aromat arbuza.
- W weekend planuję zabrać ją i Scotty'ego do Bellingham - zwróciłem się do Marka, gdy oderwałem usta od córki.
- Na cmentarz?
- Tak. Dzisiaj znalazłem pamiętnik, który Mary prowadziła dla Courtney. Mam jej go dać, kiedy uznam to za stosowne.
- Chcesz to zrobić w weekend nad jej grobem?
- Nie. Zamierzam jej go dać w trzynaste urodziny, w końcu w tym wieku życie Mary obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. A na cmentarz zabiorę ją tak po prostu. Poza tym Scotty jeszcze nigdy tam nie był, a bardzo kochał Mary.
- Jak my wszyscy.
- Jak my wszyscy...

***

    - Tatuś, mogę ja? Ja chcę - odezwała się błagalnym tonem Courtney, gdy tylko wyjąłem z reklamówki paczkę zapałek.
- Nie, skarbie, poparzysz sobie paluszki.
Zmarszczyła brwi i wydęła obie wargi w klasycznej minię wyrażającej urazę.
- Będziesz mogła nałożyć pokrywkę - powiedziałem, gdy usłyszałem głośne pociągnięcie nosem.
W jednej chwili kwaśny grymas zamienił się w szeroki uśmiech triumfu. Courtney zawsze dostaje to, czego chce, ewentualnie wymusza satysfakcjonujące ją kompromisy.
Nie wiem, czy robi to wszystko z premedytacją, czy to podświadome zachowanie wynikające z jej charakteru. Zarówno ja, jak i Mary, nie rezygnowaliśmy łatwo z rzeczy, które chcieliśmy zdobyć i nie przebieraliśmy w środkach, by osiągać swoje cele; mała musiała to po nas odziedziczyć.
- Proszę. - Podałem jej błyszczący przedmiot, a ta z precyzją snajpera zakryła nim świeżo zapalony intensywnie czerwony znicz.
- Tutaj jest musia? - spytała po dłuższej chwili wpatrywania się w niedużą tabliczkę ze zdjęciem matki.
- Tak.
- Tam w środku? - Wskazała paluszkiem na pomnik.
- Tak, tam w środku - odpowiedziałem i przejąłem od Scotty'ego kolejny znicz w tym samym kolorze. Był nieswój; niewiele mówił, a z jego oczu zniknęły wirujące na co dzień iskierki.
Może to wina podróży, może zmiany klimatu, a może atmosfery cmentarza i wszechobecnej śmierci. W końcu jeszcze nigdy nie odwiedzał cudzego grobu, nie miał dotychczas ku temu okazji.
- Wszystko gra, mistrzu?
- Taaak.
- Na pewno? - Spojrzałem na niego uważnie.
Potrząsnął twierdząco głową, a zaraz potem ją zwiesił i przeszedł w konspiracyjny szept:
- Troszkę tu straszno.
Faktycznie w pochmurny jesienny dzień, kiedy to korony drzew były już praktycznie ogołocone z liści, a siedzące na gałęziach kruki wlepiały w człowieka wzrok, jakby próbowały czytać mu w myślach, można było się tu nieźle przestraszyć, zwłaszcza gdy było się czteroletnim dzieckiem przywykłym do nieco weselszych miejsc.
- Troszkę - potwierdziłem, by pokazać mu, że nie tylko on czuje się nieswojo. - Ale jeszcze chwila i wrócimy do Carrie. Wytrzymasz?
- Yhy. - Przeskoczył z jednej nogi na drugą i rozejrzał się dookoła, jakby chciał się upewnić, że nigdzie nie czają się krwiożercze zombie.
Courtney w tym samym czasie mamrotała coś pod nosem, a chwilę później położyła się na zimnej płycie z rozłożonymi ramionami.
- Co ty robisz, Courtney? - zapytał ją brat, a na jego twarz wkradł się lekki uśmiech.
- Tulam musię - odpowiedziała oczywistym tonem, przyciskając policzek do twardej powierzchni.
Mimo zewnętrznego chłodu poczułem intensywne ciepło rozlewające się w całej jamie brzusznej i klatce piersiowej. Ten niewielki gest wzruszył mnie tak bardzo, że musiałem wytrzeć ukradkiem cieknącą kącikiem oka łzę.
Marzyliśmy z Mary o synu, a tymczasem los obdarował nas wspaniałą córeczką, która potrafi rozczulić nawet największego twardziela.
Jestem z niej niezwykle dumny. Jestem dumny z nich obojgu; nie mogłem sobie wymarzyć cudowniejszych dzieci.
    Dwie godziny później Scott i Courtney zajadali się ciastkami cioci Carrie i oglądali kreskówki, a ja wiozłem w kartonie trzymiesięcznego szczeniaka, którego zgodnie z obietnicą zostawiła dla mnie Lisa.
Court, gdy tylko go zobaczyła, zapiszczała głośno i wysypała cynamonowe gwiazdeczki z plastikowej miski.
- Piesek!
- Twój.
- Mój? - Jej oczy zwiększyły się do rozmiarów talerzy satelitarnych, a szczęka opadła.
- Tak, twój.
Pisnęła po raz kolejny, a ja położyłem trzęsącego się malca na podłodze.
Niepewnym krokiem podszedł do mojej córki i nieśmiało ją obwąchał. Kiedy dotknął jej dłoni mokrym nosem, zachichotała radośnie i zaczęła głaskać go po pyszczku.
- Liznął mnie!
Po chwili już wszyscy siedzieliśmy w kółku, obserwując czującego się coraz swobodniej szczeniaka - zamiast się trząść, merdał radośnie ogonem i poddawał się naszym pieszczotom.
- Jak się wabi? - zapytała mnie Martha, starsza córka Carrie i Stephena.
- Lisa nazwała go Ringo, ale Courtney może zmienić mu imię.
- Nie - wtrąciła się mała. - Ringo jest ładnie. Mój Ringo. - Uśmiechnęła się szeroko i przycisnęła psa do piersi. Dopiero wtedy zauważyłem, że nasze koło nieco się zmniejszyło, wykruszył się z niego Scotty.
Podniosłem się powoli z podłogi i rozejrzałem po salonie - mały siedział w fotelu w samym rogu pomieszczenia, tuż przy kominku. Nie tryskał radością.
- Co jest, wielkoludzie? Źle się czujesz?
- Jest mi troszkę smutno - odpowiedział, patrząc w stronę bawiącej się nowym zwierzątkiem siostry.
- Czemu?
- No bo Courtney dostała pieska, a ja nie. Wiem, że mam Scooby'ego, ale ja tak nie lubię, jak ona coś dostaje, a ja nic - wyjaśnił z charakterystyczną dla dzieci w jego wieku szczerością. Szczerością, którą w nim podziwiam i której, mam nadzieję, nie straci w procesie dorastania.
- A kto powiedział, że nic nie dostaniesz?
Spojrzał na mnie badawczo, a ja zanurzyłem dłoń w kieszeni jeansów.
- Trzymaj, jak wrócimy do domu, pojedziemy do twojego ulubionego sklepu ze słodyczami i kupisz sobie za to, co tylko będziesz chciał. - Wręczyłem mu banknot, a ten aż poczerwieniał z wrażenia.
- Stodolarówka! - krzyknął entuzjastycznie i tym razem to jego oczy zwiększyły swój rozmiar. - Jeszcze nigdy tyle nie dostałem! To jest tak dużo! To ja normalnie kupię z milion słodziaków, a i tak mi jeszcze zostanie! A jak zostanie, to będę mógł dać trochę mamusi? - zapytał, zeskakując z zielonego mebla.
- Pewnie, to twoja forsa, możesz z nią zrobić, co tylko chcesz.
Uśmiechnął się szeroko i ruszył w stronę reszty towarzystwa.
- Jestem bogaty!

***

    W nocy nie mogłem zasnąć; przewracałem się z jednego boku na drugi jak nakręcony, raz gotując się z gorąca, raz zamarzając. Ostatecznie, kilka minut po północy, wylądowałem na werandzie - opatulony kurtką wpatrywałem się w niebo i w schody, na których po raz pierwszy pocałowałem Mary, na których zrozumiałem, że ta dziewczyna zostanie kiedyś moją żoną.
- Trzymaj. - Stephen podał mi kufel z grzanym piwem i usiadł tuż obok na drewnianej huśtawce. - A ty, co taki zamyślony, myśliwym chcesz zostać?
Zaśmiałem się cicho pod nosem.
- Po prostu przypomniało mi się parę rzeczy.
- O Mary - bardziej stwierdził niż zapytał.
- Taa. To na tych schodach tak naprawdę wszystko się zaczęło. Tutaj zrozumiałem, że nikogo nigdy nie pokocham bardziej niż ją. Może to głupie, ale chciałbym jakoś uczcić jej pamięć - powiedziałem na głos to, co dotychczas zachowywałem dla siebie.
- Chodzi ci o jakieś rodzinne przyjęcie? - King spojrzał na mnie pytająco znad parującego kufla, który ściskał z taką czułością, jakby ten był miłością jego życia.
- Nie. Chciałbym pokazać światu jej historię, chciałbym by wszyscy ludzie mieli szansę ją pokochać. O tym marzyła jako dziecko, to obok dojścia do mistrzowskiego poziomu w balecie było jej największym pragnieniem.
- No to nakręć teledysk do tej piosenki, co ją śpiewałeś na pogrzebie.
- Teledysk odpada, to za krótka forma, w dodatku już nakręciłem jeden nią inspirowany, teraz chciałbym pójść nieco dalej, zrobić coś większego - wyjaśniłem, wodząc wzrokiem po drewnianych stopniach.
- To nakręć film, ponoć się na tym znasz.
- Myślałem o tym, ale musiałbym napisać porządny scenariusz, albo znaleźć kogoś, kto to zrobi, zorganizować casting, zdobyć budżet, użerać się z wytwórnią i producentami...
- A czy ktoś mówi, że to musi być ten, no, blo... blu... - Stephen zmarszczył czoło, upodabniając się do myślącej nad czymś Courtney.
- Blockbuster.
- No właśnie! Przecież są jeszcze te całe dokumenty, krótkie metraże, które można ponoć nakręcić u siebie w domu, jak ma się dobry sprzęt.
- Niezależny krótkometrażowiec... Jesteś genialny, Steph! - Odstawiłem ciepłe piwo na podłogę, chwyciłem twarz Kinga i złożyłem na jego usianym bruzdami czole dziękczynny pocałunek. - Czemu ja o tym wcześniej nie pomyślałem?!
- Bo wy artyści lubicie komplikować, a czasami najlepsze rozwiązania to te najprostsze.
- Geniusz tkwi w prostocie.
- I wypijmy za to. Tylko proszę cię, nie całuj mnie więcej, to odrobinę pedalskie, a facetowi w moim wieku, i to jeszcze mężowi i ojcu, to nie wypada.
Znowu się roześmiałem, tym razem znacznie głośniej i już zacząłem układać w głowie plan działania.
To będzie prawdziwy strzał w dziesiątkę!

***

Dwa lata później:


    - Oscara dla najlepszego filmu krótkometrażowego zdobywa: Jared Leto za Buddha for Mary!
- Tak jest! - wrzasnął Shannon i zerwał się z miejsca, jakby to właśnie on otrzymał tę nagrodę.
Poczułem czyjeś ciepłe wargi na swoim poliku - jak się chwilę później okazało, mamy. Zewsząd dobiegały mnie głośne oklaski, Shann pociągnął mnie za łokieć.
- Stary, wygrałeś, musisz tam iść!
To wyrwało mnie z szoku; wstałem z krzesła i wśród wiwatów ruszyłem w stronę sceny, z której uśmiechali się do mnie Martin Spencer i Kelly Tucker.
- Gratuluję, słońce - wyszeptała Kell, gdy tylko znalazłem się tuż przy nich i przejąłem z rąk zaprzyjaźnionego reżysera upragnioną statuetkę. Okazała się być cięższa niż myślałem i znacznie potężniejsza: w tym sensie, że całkowicie wyczyściła mój umysł. Wszystko, co miałem powiedzieć w razie ewentualnej wygranej, uleciało mi z głowy jak powietrze z przebitego balona. Ale musiałem mówić, bo skierowane były na mnie oczy wszystkich zaproszonych gości oraz całe mnóstwo kamer.
- Wow - wyrzuciłem z siebie zupełnie bezwolnie.
Publiczność, składająca się w głównej mierze z moich kolegów z branży, zaśmiała się głośno.
- Chyba powinienem powiedzieć, że się tego nie spodziewałem, prawda? Cóż, nie spodziewałem, ale od dwutysięcznego roku marzyłem o tym, by tu kiedyś stanąć. Za wszystko winię Darrena Aronofsky'ego, to on rozbudził we mnie ten apetyt, powtarzając w kółko na planie Requiem dla snu, że właśnie gram oscarową rolę.
Siedzący w drugim rzędzie Darren pomachał głową z szerokim uśmiechem.
- Pomylił się, jak widać, zdarza się nawet najlepszym. Harry nie przyniósł mi Oscara, nie zrobiła też tego żadna inna rola, choć bardzo się o to starałem, być może nawet za bardzo, co mogą potwierdzić mój kardiolog, ortopeda i psychoterapeuta.
Przez salę przeszła kolejna fala śmiechu.
- Żeby przed wami stanąć, musiałem nakręcić własny film, film, z którego jestem niesamowicie dumny, ale który nie powstał tylko dzięki mnie. W procesie jego tworzenia brało udział wiele osób, którym teraz chciałbym podziękować z całego serca; wszystkim naraz i każdemu z osobna. Niestety nie mogę stać tu i ględzić cały wieczór, więc ograniczę się do kilku osób. Po pierwsze dziękuję Octavii King za to, że mimo braku doświadczenia i ogromnych obaw, zgodziła się zagrać główną rolę. Bo niby kto wcieliłby się w moją żonę lepiej od jej przyrodniej siostry, która, gdyby były nastolatkami w tym samym czasie, mogłaby uchodzić za jej bliźniaczkę? Przed tą współpracą ostrzegał mnie pewien producent, z którym rozmawiałem na kilka dni przed rozpoczęciem zdjęć: niepotrzebnie zatrudniłeś modelkę, będzie ci stroić fochy na planie!
Siedzący niedaleko Oksany Tony Berger oblał się rumieńcem, mimo iż nikt poza mną i nim oczywiście nie wiedział, że miałem na myśli właśnie jego.
- Nie miał racji, praca z Octavią szła jak po maśle, kaprysił ktoś zupełnie inny, moja własna córka. Scenę, która trwa niespełna dwie minuty, kręciliśmy prawie cały dzień, ale chyba nie powinienem narzekać, bo Courtney jako jedyna zgodziła się na wypłatę gaży w żelkach i lizakach czekoladowych.
Do mych uszu znów doszedł głośny śmiech, ja sam się zaśmiałem, po czym wróciłem do przemowy, która, sądząc po minach schowanych z boku sceny koordynatorów, była zdecydowanie za długa.
- Pragnę też podziękować Stephenowi i Carrie Kingom za udostępnienie swojego domu oraz całej mojej rodzinie za nieocenione wsparcie, szczególnie mojej pięknej mamie, od której muszę dziś co chwila odganiać adoratorów często gęsto młodszych ode mnie, mojemu bratu Shannonowi; gdyby nie on, pewnie już by mnie tu nie było i Scotty'emu, mojemu synowi, który teraz mnie ogląda ubrany w garnitur, który już pewnie zdążył ubrudzić czekoladą. Niech moc będzie z tobą, mistrzu!
W wielkiej, klimatyzowanej sali po raz kolejny rozbrzmiały gromkie brawa, kilka osób wstało, a ja, zamiast wrócić z powrotem na swoje miejsce, podniosłem statuetkę i skierowałem wzrok ku oświetlonemu sufitowi.
- Kochanie, w końcu mi się udało.






*Fisherman - rybak.
**The Beatles  - Lucy in the Sky with Diamonds
***Frankie Valli - Can't Take My Eyes Off Of You

...................................
    - Kiedy pisałam ten rozdział, zażartowałam na Twitterze, że nie warto przeciągać na siłę opowiadań, bo potem będzie się pisało o sztucznych cyckach. To było dziwne, aczkolwiek zdecydowałam się podejść do tego z przymrużeniem oka; trzeba było pokazać, że Oksana to wciąż Oksana i że nadal kryje się w niej taka próżna, głupiutka istotka. Chodziło też o realizm: z braku laku któregoś dnia obejrzałam program Sekretne operacje, gdzie kobiety po usunięciu implantów czuły dyskomfort psychiczny i podnosiły mniejszą objętość klatki piersiowej do rangi największej życiowej tragedii. Uznałam, że taki rodzaj próżności idealnie pasuje do starszej panny Tucker.
    - Posłowia możecie spodziewać się w najbliższych dnia.