168. Szlag trafił moją reputację idealnego idola

Jared:

    W sali zrobiło się nagle tłoczno jak pod sceną, pracownicy kliniki wpadali jeden na drugiego w akompaniamencie głośnego pisku jednej z maszyn.
Ktoś kazał mi wyjść. Nie chciałem, jednak bezceremonialnie mnie stamtąd wypchnięto i zatrzaśnięto drzwi przed nosem.
Potraktowali mnie jak natrętnego gapia, ale nie to było najgorsze. Z Mary dzieje się coś niedobrego, coś znacznie gorszego niż poprzednim razem, czuję to całym sobą, każdą pojedynczą komórką.
    Próbowałem coś podejrzeć, podsłuchać, niestety do moich uszu dochodził jedynie bezładny zgiełk. Przytłoczony swoją bezradnością to siadałem, to wstawałem z ustawionych pod ścianą krzeseł, które miałem ochotę rozwalić w drobny mak jedno po drugim. W końcu jednak zapanowałem nad tym gniewnym pragnieniem i znów usiadłem, tym razem na dłużej niż dwie sekundy.
Próbowałem skupić na czymś myśli - na czymś innym niż to, co działo się za zamkniętymi drzwiami - ale bez powodzenia. Wszystko, każda rzecz i tak ostatecznie kojarzyła mi się z Mary.
Jeszcze chwila i stracę rozum, jeszcze sekunda i zacznę wyrywać sobie włosy.
    Znów zerwałem się z miejsca, zacząłem chodzić w kółko od krzeseł do drzwi, od drzwi do krzeseł. Nie mogłem przecież odejść za daleko, w każdej chwili mógł wyjść stamtąd Pullman. Ale nie wychodził. Jak na złość, ta wstrętnie błyszcząca czystością klamka nie chciała nawet drgnąć.
- To nieludzkie torturować tak człowieka. Nieludzkie - mamrotałem pod nosem, wlepiając wzrok w posadzkę tak czystą, że aż nabrałem ochoty na to, by na nią zwymiotować. Chciałem zrobić cokolwiek, by ktoś w końcu zwrócił na mnie uwagę, powiedział mi, co te szarlatany wyrabiają z moją żoną i dlaczego nie chcą mnie tam wpuścić. Mam chyba prawo wiedzieć, co dzieje się z moją własną żoną!
Umiera, usłyszałem i aż skręciło mi żołądek.
Zwariowałem?
Zaczynam słyszeć głosy?!
Odpowiedź przyszła w formie przysadzistego mężczyzny, który właśnie obok mnie przechodził i informował przez telefon osobę X o stanie osoby Y.
Bezwolnie odetchnąłem z ulgą, równie bezwiednie opadłem na jedno z krzeseł, zatapiając twarz w dłoniach.
To czekanie jest zbyt wykańczające, ta nieświadomość za moment doprowadzi mnie do szału. Nienawidzę nie mieć kontroli nad sytuacją, nie cierpię być zdany na łaskę losu.
    Zamknąłem oczy; w mojej głowie pojawiła się niecodzienna myśl, a raczej gorliwe pragnienie - po ponownym uniesieniu powiek znaleźć się w Bellingham, w ciele dziewiętnastoletniego chłopaka. Odkryć, że to wszystko, te dwadzieścia pięć lat, to był tylko sen, obudzić Mary czułym pocałunkiem i zacząć tworzyć z nią nową, lepszą przyszłość. Taką bez rozłąki, bez choroby. I nieważne, że nie byłbym pieprzoną gwiazdą, liczy się tylko to, że Mary by teraz nie umierała.
- Ona nie umiera, ty kretynie! - wrzasnąłem na samego siebie tak głośno, że każdy znajdujący się w promieniu kilkunastu stóp zaczął mi się uważnie przyglądać.
Czy to nie zabawne, że kiedy człowiek prawie wydeptuje dziurę w podłodze ze zgryzoty nikt nawet nie zwróci na niego uwagi, a kiedy zacznie wrzeszczeć jak wariat, nagle każdy przygląda się mu, jakby był pieprzoną atrakcją turystyczną?
Pewnie, po co pocieszyć drugiego człowieka, po co zapytać, co się dzieje, skoro można powytykać go sobie palcem, kiedy w końcu dojdzie do kresu wytrzymałości psychicznej.
Już miałem powiedzieć to na głos, ale odwiódł mnie od tego odgłos otwieranych drzwi. Po raz enty zerwałem się na równe nogi i jak błyskawica ruszyłem w stronę Pullmana. 

Dopiero stając z nim twarzą w twarz, dostrzegłem wyraz, jaki okupował jego oblicze. Nie wróżył on nic dobrego.
- Przykro mi, Jared.
Nie musiał mówić nic więcej, wszystko już było tak oczywiste, jak to tylko możliwe - Mary umarła.
Jak cienki patyczek wystawiony na działanie silnego wiatru, wpadłem na ścianę, tracąc poczucie wspólnoty z powłoką cielesną, w której się znajdowałem. Zupełnie, jakbym nagle przestał być człowiekiem i stał się kulą negatywnej energii, która ma ochotę zniszczyć wszystko, co napotka na swojej drodze, a potem zginąć w zbawiennym akcie autodestrukcji.
- Wszystko w porządku? - Onkolog położył mi dłoń na ramieniu i spojrzał w oczy wzrokiem tak przeraźliwie smutnym, że nie mogłem go znieść. - Usiądź.
Zamiast posłuchać, wyrwałem swoje ramie spod jego dotyku.
- Chcę ją zobaczyć - wydukałem głosem stłumionym tak bardzo, że sam ledwo się słyszałem.
Pullman nic nie powiedział, przesunął się w bok, oczyszczając mi drogę do pustej już sali. 

Po przestąpieniu progu uderzyła mnie ta okropna cisza, której nawet człowiek zmęczony zgiełkiem wielkiego miasta nie mógłby znieść.
Zrobiłem kolejny krok; im bliżej byłem łóżka, tym bardziej trzęsły mi się nogi, a oddech niebezpiecznie się spłycał. Chciałem uciec, ale jakaś siła wciąż pchała mnie do przodu, dopóki nie znalazłem się przy swoim celu.
Przez chwilę bałem się na nią spojrzeć, w końcu jednak uniosłem powieki, choć nie bez wysiłku.
- Mary - szepnąłem, przebiegając palcami po jej czole. Wyglądała, jakby spała, jakby zmorzył ją spokojny, wręcz błogi sen. Nie dostrzegłem na jej twarzy bólu, przez sekundę miałem nawet wrażenie, że się do mnie uśmiecha. Zapewne mylne.
- Nie zgarnęli jej włosów z twarzy - oznajmiłem, słysząc kroki za swoimi plecami. - Nie lubi, kiedy nachodzą jej na policzki. Ja też nie, bo wtedy nie widać, jaka jest piękna. - Drżącymi palcami zsunąłem kilka kosmyków z bladego polika, które przylepiły się do stróżek zimnego potu. - Emily miała jej dzisiaj pokazać zdjęcia z Arizony, a Courtney zatańczyć nowy układ. Uczyła się go całe trzy dni. Nie jest zbyt skomplikowany, ale Mary na pewno by się spodobał.
- Z całą pewnością - odpowiedział Shannon, obejmując mnie ramieniem.
- Nie zdążyłem jej powiedzieć, że ją kocham.
- Ona o tym wiedziała.
- Nie pocałowałem jej na pożegnanie - kontynuowałem, nie zwracając uwagi na słowa brata. - Myślisz, że jeśli teraz to zrobię, to będzie się liczyło?
- Chyba tak.
Pochyliłem się lekko i musnąłem delikatnie usta żony. Były zimne, nieruchome, jakbym całował plastikowego manekina.
Było już za późno na pożegnanie...
Pozwoliłem kilku łzom wypłynąć z piekących jak diabli oczu i na powrót się wyprostowałem.
- Ciekawe czy się bała.
- Wątpię. Pewnie myślała o tobie i o dzieciach.
- Naprawdę tak myślisz? - zapytałem, posyłając bratu to samo spojrzenie, które wlepiałem w niego jako dziecko, gdy pocieszał mnie przed każdą kolejną przeprowadzką. 

Na pewno poznasz wielu nowych kolegów, będziemy mieć piękny dom z wielkim podwórkiem, na które będziesz ich zapraszał, żeby grać w baseball i bawić się w chowanego.
- Naprawdę.
Uśmiechnąłem się nieznacznie i wtuliłem w jego ramiona. Znów poczułem się tak, jakby nie obejmowało mnie prawo grawitacji, jakbym wyzbył się ciała i zamienił w ducha. Czułem się taki lekki, taki nieobecny...
- Doktorze, chyba traci przytomność!

***

    Nafaszerowany środkami uspakajającymi i witaminami z kroplówki wróciłem do domu w asyście brata. Nie zwracałem jednak na niego uwagi, myślałem tylko o tym, jak cholernie pusty wydaje się teraz mój dom i co powiem Courtney.
Mamusia jest teraz razem z aniołkami i babcią w niebie?
A co jeśli zapyta, po co tam poszła i kiedy wróci? Co jej wtedy odpowiem? Nigdy, bo stamtąd się nie wraca?
Jak spojrzę jej w oczy? Jak zniosę jej histeryczny płacz? Czy ona w ogóle to zrozumie? Dopuści do siebie myśl, że Mary już nigdy więcej jej nie przytuli, czy jutro rano będzie zawzięcie oczekiwała jej powrotu?
Przez moment przeszło mi przez myśl to, by zapytać Marka, jak on powiedział Lily o śmierci matki, ale szybko zdałem sobie sprawę z tego, że mój teść to ostatnia osoba, jakiej powinienem się w tej kwestii radzić.
Może pomoże mi Elizabeth? Może zna się trochę na psychologii dziecięcej i mnie w tym wyręczy?
Nie, to głupi pomysł, bardzo głupi. Przecież nie jest nawet rodziną Courtney, nie w sensie biologicznym To musi zrobić ktoś bardzo jej bliski, najlepiej najbliższy - ojciec. Ale jak, skoro nie mam teraz siły być ojcem? No jak?!
- Jared!
Zanim się zorientowałem, znalazłem się w ramionach trzęsącej się, zapłakanej mamy. Tuliła mnie tak mocno, jak jeszcze nigdy, głaskała czule po plecach. Przez moment poczułem się tak, jakbym znów miał pięć lat, a ona pocieszała mnie po tym, jak spadłem z roweru, ścigając się z Shannonem, który znowu okazał się ode mnie lepszy.
Wtedy całowała też moje rany, dziś nie może tego zrobić - są zbyt głęboko, poza zasięgiem jej pełnych miłości warg.
- Muszę wziąć prysznic - oznajmiłem, gdy wypuściła mnie ze swoich ramion. - A potem powiem o wszystkim Courtney, choć nie mam bladego pojęcia jak.
- Ona już wie.
- Powiedziałaś jej? - Spojrzałem na bladą, opuchnięta twarz matki.
- Wiedziałam, że dla ciebie będzie to zbyt trudne. Chciałam cię trochę odciążyć. - Przez moment miała taką minę, jakby bała się, że zaraz urządzę jej dziką awanturę, zarzucę nadopiekuńczość albo i nawet uderzę za zrobienie tego, co powinienem był zrobić ja.
Zamiast się wściec, po prostu jej podziękowałem. Szczerze, z głębi ledwo bijącego, rozszarpanego na kawałki serca.
- Sam nie byłbym w stanie tego zrobić - dodałem, znów się w nią wtulając.
Shannon obserwował wszystko z boku, nie był jednak zazdrosny, tak jak kiedyś. Nie mordował mnie wzrokiem, nie zaciskał pięści. Płakał. Nie przez nas, ale razem z nami.

***

    Mijały kolejne minuty, a ja wciąż stałem nieruchomo w kabinie, patrząc tępo w jeden punkt. Woda spływała po moim ciele, ale nie czułem jej ciepła. Nie poczułem też ulgi, choć to na niej zależało mi najbardziej. Bardziej niż na zmyciu z siebie smrodu szpitala i śmierci, który wciąż drażnił moje nozdrza. Mogłem go stłumić żelem, ale zabrakło mi siły, by go chwycić. Ledwo co zakręciłem wodę. Nawet się nie wytarłem - nałożyłem bokserki na mokrą skórę i wyszedłem z zaparowanej łazienki. Zaraz potem wszedłem na schody i nim się obejrzałem, siedziałem już przy łóżku Courtney.
Spała. Jedną rączkę miała przyciśnięta do twarzy, drugą zaciskała na Panu Ciastku. Oddychała równo i spokojnie, a jej wargi oplatały kciuka. Mogłem go wyciągnąć, ale wtedy by się obudziła - pobudka oznaczała kolejną falę bólu, na który nie zasłużyła. Bólu, którego się bałem, na który nie byłem gotowy.
    Podłoga cicho skrzypnęła, do pokoju weszła mama opatulona w puchowy szlafrok, drugi, tak samo beżowy, trzymała w dłoniach.
- Nałóż go, skarbie - poprosiła mnie łagodnym tonem. Odmówiłem. - Chociaż się nakryj.
- Nie jest mi zimno.
Westchnęła głęboko i mimo wszystko narzuciła mi go na ramiona. Nie odczułem żadnej różnicy.
- Bardzo płakała? - spytałem, wbijając zmęczone spojrzenie w zaciśnięte mocno oczy córki.
- Płakała.
- Pytałem, czy bardzo.
- Jak to dwuletnie dziecko. Powinieneś się położyć - zmieniła szybko temat.
- I tak nie zasnę. Dusiła się?
- Przynajmniej spróbuj. Sen na pewno ci pomoże. - Przykucnęła tuż obok mnie, ale nawet na nią nie spojrzałem.
- Dusiła się? - powtórzyłem raz jeszcze.
- Nie. Jared, proszę...
- Zadawała dużo pytań?
- Trochę. Mo...
- Nie prosiła o smoczek?
Mama westchnęła ze zrezygnowaniem i z powrotem wstała.
- Wykończysz się, Jared.
- Wszystko mi jedno.
Chciała coś powiedzieć, poznałem to po szybkim wdechu, który zaczerpnęła, ale ostatecznie porzuciła swój zamiar i wyszła na korytarz.
Znów płakała. Ja znów płakałem. Płakaliśmy oboje. Płakaliśmy wszyscy. 

***

    - Courtney, kochanie, zjedź trochę, przecież to twoja ulubiona kaszka - mama z uporem maniaka próbowała wmusić w Court choćby łyżeczkę śniadania, ale bez powodzenia. Mała odsuwała się i zasłaniała usta.
I mi nie dopisywał apetyt - mieszałem łyżką w płatkach, przelewałem mleko, wyławiałem owce tylko po ty, by zaraz z powrotem je zatopić.
    Wpadające przez okno promienie słoneczne raziły mnie w oczy, ale nie grzały twarzy. Próbując zasłonić się ręką, strąciłem ze stołu karton mleka sojowego.
Mama niczym rażona prądem zerwała się z krzesła i zaczęła wycierać panele papierowym ręcznikiem chwyconym na szybkiego ze stołu.
Zamiast jej pomóc, patrzyłem, jak biała ciecz wsiąka w papier i myślałem o Mary, o tym, jak bardzo nie lubiła mleka sojowego.
Smakuje jak rozmokły karton!, rozbrzmiało mi w uszach, a przed oczami stanęła twarz wykrzywiona w grymasie najwyższego obrzydzenia.
    Courtney zaczęła się głośno śmiać; przeniosłem na nią zdezorientowane spojrzenie. Zaraz potem zerknąłem na mamę. Patrzyła na mnie i uśmiechała się z aprobatą.
- Co?
Uśmiech matki zamienił się w śmiech.
- Dlaczego się śmiejecie? Tak wam, do cholery, wesoło?!
- Sam zacząłeś - odpowiedziała zakłopotana mama, przerywając sprzątanie.
- Ja zacząłem? - Mimowolnie zacisnąłem ułożone na stole pięści i ścisnąłem mocno szczękę.
- Dobrze się czujesz, synku? - Wstała z kolan i położyła mi wilgotną dłoń na ramieniu. Moje ciało przeszedł dreszcz obrzydzenia.
- Czułbym się znacznie lepiej, gdybyś nie próbowała robić ze mnie pieprzonego wariata! - odburknąłem wściekle i wyszedłem z kuchni.
Naszła mnie ogromna ochota na to, żeby coś zniszczyć, rozwalić na kawałeczki; powstrzymał ją jednak dzwoniący telefon. Zamierzałem odrzucić to połączenie, tak jak sto poprzednich, ale zmieniłem plan, kiedy zobaczyłem imię swojej byłej narzeczonej na wyświetlaczu.
- Tak?
- Cześć, Jared. Właśnie dowiedziałam się o twojej żonie, strasznie mi przykro.
- Mi też - odpowiedziałem, siadając na kancie niskiej ławy.
- Tak się składa, że jestem teraz w Los Angeles i pomyślałam, że może mogłabym do ciebie wpaść. - Cameron odkaszlnęła nerwowo. Zawsze to robiła w niekomfortowych sytuacjach. - Co prawda nie poznałam Mary, ale tyle mi o niej opowiadałeś, że czuję, że powinnam przeżywać tę żałobę razem z tobą, być na jej pogrzebie.
- Bardzo miło z twojej strony.
- Mogę przyjechać za godzinę?
- Jasne, przyjeżdżaj.
- Constance nie będzie miała nic przeciwko? - zapytała niepewnie.
- Już nic do ciebie nie ma. Tak mi się wydaje.
Mama nie lubiła Cammy, bo za bardzo przypominała jej Mary, ale skoro w końcu pokochała moją żonę, nie powinna już mieć problemu z Diaz. Choć po niej można spodziewać się wszystkiego: jednego dnia jest czułą, kochającą matką, a drugiego próbuje robić ze mnie świra.
Przecież gdybym się śmiał, to bym o tym wiedział, to jasne jak słońce.
- W takim razie, do zobaczenia.
- Do zobaczenia. - Odsunąłem telefon od ucha i westchnąłem głęboko.
Cameron po raz kolejny udowodniła mi, że prawdziwa przyjaźń nie umiera, nawet gdy ludzi dzielą setki mil, a ich kontakt jest znikomy. Cudowna kobieta...

***

    Dochodziło południe, słońce z całą swoją mocą wepchało się do sypialni, oświetlając portret Mary. Tak jakby ktoś, jakaś siła wyższa bardzo chciała, bym na niego spojrzał.
Spojrzałem. Patrzyłem z wielkim bólem rozsadzającym mnie od środka - próbował nawet zmusić mnie do krzyku, ale w porę zagryzłem pięść.
Poczułem metaliczny smak krwi i ból, tym razem fizyczny. Nie stłumił on jednak cierpienia psychicznego, na co w głębi ducha ogromnie liczyłem.
Skłamał ten, który stwierdził, że kalecząc ciało, goisz rany na duszy. Kłamał też autor słów: śmierć, której się spodziewasz, mniej boli. Cały świat to jeden wielki kłamca! Parszywy i paskudny!
- Można?
Oderwałem wzrok od rysunku i przeniosłem go w stronę, z której dobiegł mnie delikatny, kobiecy głos. Cameron stała na progu pokoju z niepewnym wyrazem twarzy. Skinąłem twierdząco głową, a ta od razu podeszła do łóżka i usiadła tuż obok mnie.
Jej spojrzenie spoczęło tam, gdzie moje, na portrecie Mary.
- Była piękna - oznajmiła półszeptem, tak jakby obawiała się tego, że uznam głośne mówienie za nietakt.
- Owszem - potwierdziłem, patrząc jej w oczy. I ona była piękna, dopóki nie zaczęła majstrować przy twarzy. To przykre, że ugięła się pod presją, jaką Hollywood nakłada na kobiety po czterdziestce. Nie powiedziałem jednak tego na głos; to dopiero byłby prawdziwy nietakt.
- To okrutne, że znów musisz przez to wszystko przechodzić.
- Tak. I teraz nie zdarzy się już żaden cud. Tym razem nie zmartwychwstanie. - Zacisnąłem mocno szczękę, by się nie rozpłakać. Bezskutecznie, łzy i tak spłynęły po polikach, a z piersi wyrwał się jęk rozpaczy.
    Diaz bez słowa przycisnęła moją głowę do swojego ramienia, jak za starych czasów, kiedy to budziłem się z krzykiem po kolejnym koszmarze, w którym Lopez gwałcił Mary na moich oczach. Wtedy jej dotyk przynosił mi ulgę i teraz też ją dał.
Swojego czasu Cameron była doskonałą następczynią Mary, dziś może być jedynie pocieszycielką, bo już nie pachnie jak ona i nie ma jej łobuzerskiego uśmiechu. 

***

Trzy dni później:

    Dwudziesty szósty dzień maja nawet w zwykle deszczowym Bellingham był słoneczny; pojedyncze chmury pojawiały się tylko na chwilę, rzucały okiem na to, co się działo i szybko uciekały, jakby szukając jakiegoś lepszego miejsca.
Nie dziwiłem się im, sam najchętniej znalazłbym się teraz zupełnie gdzie indziej.
    Kiedy tu mieszkałem i odwiedzałem razem z Mary grób jej matki, owy cmentarz wydawał mi się być niezwykle piękny - te wszystkie drzewa, krzewy i pomniki przypominające dzieła sztuki! - dziś napawa mnie odrazą. Zamiast dreszczu zachwytu, po przekroczeniu stalowej bramy, przeszedł mnie dreszcz przerażenia, bo po raz pierwszy spojrzałem na to cmentarzysko jak na miejsce, gdzie spoczywają czyiś bliscy - matki, dzieci, żony...
- Gotowy?
Poczułem lekkie szturchnięcie i spojrzałem zdezorientowany na brata. W ręku trzymał moją gitarę akustyczną, w jego oczach szkliły się łzy.
Zresztą nie tylko w jego; płakali wszyscy zgromadzeni wokół mogiły mojej teściowej, najbardziej Mark, który właśnie skończył przemawiać.
Nie usłyszałem ani słowa. Do mojej świadomości nie trafiły też wcześniejsze przemowy Lily i Tima.
Poczułem wstyd, ale nie dałem tego po sobie poznać, przytaknąłem tylko pospiesznie i przejąłem instrument.
    Trzęsące się dłonie znacznie utrudniały mi odpowiednie ułożenie palców na gryfie i utrzymanie białej kostki. Tej, którą Mary złapała na koncercie Alice in Chains i podarowała mi w prezencie. Dzisiejszego ranka dała mi ją Lisa, przeleżała w jej rodzinnym domu dwadzieścia pięć lat. Zostawiłem ją tam, gdy świętowaliśmy razem z Olson jej dziewiętnaste urodziny.
    Wziąłem głęboki oddech, który powstrzymał falę płaczu i cicho odchrząknąłem.
- Nie jestem dobry w wygłaszaniu przemówień, więc nie będę mówił zbyt długo. Na kilka tygodni przed śmiercią Mary poprosiła mnie, bym zaśpiewał na jej pogrzebie piosenkę, którą o niej napisałem. Wątpię, czy mi wyjdzie, jak słyszycie, ledwo mówię, ale nie chcę jej zawieść, nie w takiej chwili. Zbyt wiele razy robiłem to za jej życia, nie mogę jej rozczarować i po śmierci.
Zacisnąłem mocno wargi, po czym uderzyłem w struny i już bez zbędnych wywodów zacząłem śpiewać Buddhę, mimo iż o wiele bardziej pasowałoby tu A Modern Myth...
- Mary była inną dziewczyną...
Słowa wyśpiewywały się same, wszystko robiłem mechanicznie, bezwiednie. Szło gładko, aż do dialogu - wtedy wróciła mi świadomość i od razu pomyliłem tekst; zamiast on zaśpiewałem ona, albo odwrotnie, a przy wersie Nie wierzę w Boga całkowicie się rozkleiłem.
Głos odmówił posłuszeństwa, palce zesztywniały, jednak nikt nie miał mi tego za złe. Na twarzach najbliższej rodziny i przyjaciół zobaczyłem wyraz, który mówił: i tak byłeś twardy, jesteśmy z ciebie dumni.
Ja nie jestem, dodałem w myślach i oddałem bratu gitarę.

***

    Zgodnie z życzeniem Mary przy jej ostatnim pożegnaniu nie było księdza, nie było modlitw. Po ostatniej przemowie wygłoszonej przez Shannona włożyłem urnę z prochami do dorobionej na tę okazję czary, a mój teść zaprosił wszystkich do swojego starego domu na obiad.
Udaliśmy się tam po złożeniu kwiatów i przyjęciu kondolencji, których było zdecydowanie za dużo. Dużo było też jedzenia, długi stół ustawiony na środku salonu aż się pod nim uginał.
Carrie naprawdę się postarała i gdzieś w głębi ducha bardzo to doceniłem, ale nie dałem rady jej pochwalić; po przekroczeniu progu domu Kingów udało mi się wypluć tylko jedno pytanie:
- Jak Courtney?
- Nadal śpi.
Bardzo zależało mi na tym, by Court uczestniczyła w pogrzebie matki, jednak jej organizm, przytłoczony stresem i podrożą, odmówił posłuszeństwa. Zasnęła mojej mamie na rękach, gdy ta nakładała jej błękitną sukieneczkę tuż przed wyjściem.
Korzystając z tego, że ciotka Mary źle znosi pogrzeby i chciała jak najlepiej przygotować się do przyjęcia gości, zostawiliśmy małą pod jej opieką.
- To dobrze. - Posłałem kobiecie grymas, który z założenia miał być uśmiechem i po wzięciu czterech głębokich wdechów wszedłem do zatłoczonego pokoju dziennego. Usiadłem pomiędzy mamą i Elizabeth i rozejrzałem się w poszukiwaniu brata.
- Gdzie jest Shannon? - zapytałem, nigdzie go nie widząc.
- Poszedł zapalić z Cameron. Swoją drogą to bardzo miło z jej strony, że tu przyjechała. Źle ją oceniłam.
- Tak jak i Mary.
Uprzejmy uśmiech natychmiast zszedł z twarzy mamy, odwróciła ode mnie wzrok i wbiła go w pusty jeszcze talerz.
- Przepraszam, nie chciałem być złośliwy. Po prostu nie jestem dziś sobą - zreflektowałem się w mgnieniu oka, uświadomiwszy sobie, jak podle się zachowałem.
- Wiem, synku, wiem. - Znów na mnie spojrzała i poklepała serdecznie po dłoni. W tym samym czasie do salonu weszli Shann i Diaz i zajęli miejsca obok siebie na przeciwko mnie i Beth.
Zwykle w swoim towarzystwie chichotali jak małe dziewczynki rozśmieszane przez swojego ulubionego wujka, dziś zachowali powagę, oboje zdawali się być autentycznie przygnębieni.
- Wlać ci trochę rosołu?
Potrząsnąłem głową i znów skupiłem się na matce. W prawej dłoni trzymała chochelkę, lewą dotykała dużej, białej wazy.
- Nie, dziękuję, nie jestem głodny.
- Skarbie, od dwóch dni nic nie jadłeś, spróbuj chociaż kapkę. - Patrzyła na mnie z taką troską, że nie mogłem jej odmówić.
- Dobrze, ale tylko troszkę, nawet nie całą chochelkę.
Wlała mi tyle, że ledwo zdołało zakryć dno głębokiego talerza pochodzącego z tej samej zastawy co waza, a nawet to było za dużo. Mimo iż zupa smakowała wybornie, przełknąłem jedynie dwie łyżki, jedna więcej i ściśnięty do oporu żołądek zacząłby się buntować.
Po twarzy Marka widziałem, że on też ledwo przełykał kolejne porcje, zapewne gdyby nie siedząca po jego prawej Elizabeth, też poprzestałby na dwóch łykach.
Reszta nie miała podobnego problemu, szybko pochłonęli gorący rosół i zabrali się za tłuczone ziemniaki i pieczonego kurczaka (opcja dla wegetarian obejmowała grilowane warzywa).
    Nagle szczęk widelców i noży przerwało delikatne tupanie malutkich lakierków; w salonie pojawiła się zaspana Courtney.
Obeszła stół dookoła, przyjrzała się wszystkim siedzącym przy nim ludziom i w końcu zwróciła się do mnie:
- Gdzie jest musia?
Zamarłem. Całe ciało mi zdrętwiało, a głos uwiązł w gardle.
- Chcę do mojej musi.
- Courtney, skarbie... - zaczęła jej babcia, jednak ta przerwała jej głośnym krzykiem:
- Chcę do musi! - Do wrzasku doszły łzy i głośny szloch: mała stała na przeciwko mnie, zanosząc się histerycznym płaczem. - Chcę do musi! - powtórzyła raz jeszcze, tym razem o wiele bardziej żarliwym tonem.
Nie wytrzymałem, rozpłakałem się tak samo jak ona i nie wiele myśląc, wyszedłem z salonu, a potem z domu.
Nie myślałem, dokąd idę, gnałem przed siebie, czując się tak, jakby ktoś wyrwał mi serce gołymi rękami.
    Kiedy minąłem furtkę, usłyszałem odgłos zatrzaskiwanych drzwi: to pewnie Shannon na polecenie mamy ruszył za mną w pogoń, bym nie zrobił nic głupiego, cokolwiek to znaczyło.
Przyspieszyłem, ale brat wcale mnie nie gonił; szybko doszedłem do wniosku, że nie to było jego celem. Wiedział, że w takich chwilach potrzebowałem samotności i to uszanował, chciał tylko mieć na mnie oko. To było bardziej niż oczywiste, uskuteczniał takie zachowania już w dzieciństwie.
    Przetarłem mokrą twarz dłonią i skręciłem w wąską uliczkę prowadzącą do parku, w którym niegdyś ja, Mary, Shannon i Lisa przesiadywaliśmy godzinami.
Kiedy zbliżałem się już do "naszej" ławki, ktoś złapał mnie za ramię. Jak oparzony podskoczyłem w miejscu i prędko się odwróciłem. Przede mną stał młody, zupełnie obcy chłopak.
- Cześć, mógłbym prosić o wspólne zdjęcie i autograf?
Nagle jakby coś we mnie zawrzało; mięśnie się napięły, a skroń i dolna powieka zaczęły pulsować jak szalone. Zacisnąłem mocno szczękę i kierowany silnymi emocjami złapałem nastolatka za kołnierz czerwono-czarnej koszuli. Z użyciem całej siły przyszpiliłem go do pnia wysokiego dębu i już podnosiłem pięść, ale wtedy zainterweniował Shannon. Chwycił mnie za ramiona i odciągnął od zdezorientowanego bruneta.
- Stary, co z tobą?! - wrzasnął mi prosto w twarz, a drobinki jego śliny opryskały mi poliki.
- Co ze mną? Właśnie pochowałem żonę, a ten złamas prosi mnie o pieprzony autograf!
- P-przepraszam, nie wiedziałem - wyjąkał zakłopotany.
- W porządku, nic nie szkodzi - uspokoił go Shannon. - Wszystko gra? - Brat wypuścił mnie ze swojego chwytu i położył dłoń na ramieniu mojej ofiary.
Przytaknął, wciąż będąc w ogromnym szoku.
- Przepraszam za niego, to paskudny okres dla nas wszystkich.
- W porządku - wydukał młodziak i jak wyrzucony z procy rzucił się w stronę alejki wylotowej.
Shannon znów na mnie spojrzał.
- Nie chciałem tego, samo wyszło. - Wypuściłem szybko powietrze i oparłem się o tabliczkę przypominającą o tym, by sprzątać po swoich psach.
- Wierzę ci.
- Wygląda na to, że szlag trafił moją reputację idealnego idola.
- Kogo?
I nagle się roześmiałem. Głośno, szczerze i przede wszystkim świadomie.
- Lepiej?
- Lepiej.
Shannon objął mnie ramieniem i obaj ruszyliśmy w stronę wolnej ławki.





.....................................
    - Wielkie podziękowania dla Alex - to poniekąd dzięki niej fragment, w którym Jared dowiaduje się o śmierci Mary wygląda tak, jak wygląda. Pierwsza wersja była zupełnie inna, znacznie gorsza. Poprosiłam Alex o opinię, zasugerowała, że stać mnie na coś lepszego. W wielkich bólach (jeszcze nigdy w życiu nie ślęczałam tyle czasu nad jednym fragmentem i nie usuwałam tylu różnych wersji) powstało to, co mieliście okazję przed chwilą przeczytać. Ogólnie pisanie tego rozdziału szło mi tak opornie, jak jeszcze nigdy. Pisałam go osiemnaście dni, choć jego długość na to nie wskazuje.
    - Pisząc ostatnie rozdziały, byłam wewnętrznie rozdarta: z jednej strony chciałam, by Mary umarła bez pogodzenia się z Jaredem, ale z drugiej tak cholernie się z nimi zżyłam, że po prostu nie mogłam im tego zrobić, nie po raz drugi. Wiem, że pierwsza opcja byłaby znacznie oryginalniejsza, ale cóż, serce by mi pękło, gdybym pozwoliła Jaredowi i Mary rozstać się na zawsze w gniewie. Generalnie jestem realistką, skłaniam się nawet ku pesymizmowi, ale w tym przypadku postawiłam na naiwny pozytyw. Jakaś cząstka mnie ma mi to za złe, tak jak i zapewne niektórzy czytelnicy, ale co mogę powiedzieć, życie jest podłe, więc niech przynajmniej fikcja ma w sobie coś z idylli.