156. To nie jest historia godna opowiadania

Kelly:

    Wolnym krokiem, ściskając w dłoniach dwa parujące kubki, weszłam do salonu, gdzie Neil nerwowym ruchem rzucił telefon na kanapę. Drżąca dłonią przetarł zaczerwienioną twarz, wziął głęboki oddech i oparł się o ozdobną poduszkę, zaciskając mocno powieki.
Nie mówiąc ani słowa, zbliżyłam się do niego i mimo później godziny, podałam mu świeżo zaparzoną kawę. Przejął zielony kubek, a ja usiadłam tuż obok niego, dmuchając na gorącą herbatę.
- Chce, żebym się z nim spotkał - rzucił po dłuższej chwili milczenia i zaraz potem wziął pierwszy łyk swojego napoju.
- Z ojcem?
- Tak.
- Zgodziłeś się?
- Oczywiście, że nie.
- Ale dlaczego? - zapytałam, patrząc mu prosto w oczy, w których malowały się strach, wściekłość i zmęczenie.
- Jeszcze się pytasz? Nie interesował się mną całe życie, więc nie rozumiem, dlaczego ja mam teraz rzucać wszystko i się z nim spotykać.
- Neil, ja rozumiem, że jesteś na niego zły, masz do niego żal, ale to twój ojciec, powinieneś się z nim spotkać, porozmawiać, pozwolić mu to wyjaśnić. - Odstawiłam parujące naczynie i położyłam dłoń na wciąż dygoczącym nadgarstku Stevensa. Znam go osiem lat, ale po raz pierwszy widzę w takim stanie. Roztrzęsiony, targany silnymi emocjami przypomina bardziej bezbronne dziecko niż pewnego siebie, rozrywkowego mężczyznę.
- Ale ja nie chcę słuchać jego wyjaśnień, rozumiesz? Nie potrzebuję ich.
- Ale może on czuje potrzebę wytłumaczenia się, na pewno ją czuje, inaczej by tu nie przyjechał i nie chciałby się z tobą spotkać. Mimo wszystko jest twoim ojcem, kocha cię.
- Kocha mnie? Kelly, czy ty się w ogóle słyszysz? - Neil spojrzał na mnie jak na wariatkę i podobnie jak ja chwilę wcześniej, odstawił swój kubek na stolik. - Przecież on mnie niedawno widział pierwszy raz na oczy, przez pierdolone trzydzieści lat ani razu się mną nie zainteresował, nic o mnie nie wie, więc niby jak może mnie kochać, co?!
- Nie musisz na mnie krzyczeć - odpowiedziałam zaskoczona jego nagłym uniesieniem.
- To nie gadaj takich głupot. Nie można kochać kogoś, kogo nawet się nie zna, o kim się kompletnie nic nie wie. To tak jakby oczekiwać od faceta, który oddał swoje nasienie do banku spermy, że będzie żywił jakieś głębsze uczucia do dziecka, które zrobiła sobie jego plemnikami obca kobieta.
- Ale przecież twoja mama nie jest dla niego obcą kobietą.
- Ale ja jestem obcym facetem. Łączą nas wyłącznie pieprzone geny, nic poza tym. To wcale nie zobowiązuje do miłości, wiem coś o tym.
Spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.
- Mam na myśli dzieciaka, którego machnąłem tej małolacie. Myślisz, że go kocham? Nie. Ani trochę. Nawet o nim nie myślę, interesuje mnie tak samo, jak śnieg, który padał w zeszłym roku w Nowym Jorku. Nie czuję względem niego nic, czemu można byłoby nadać miano uczucia wyższego, to kompletnie obcy dzieciak. Boże, Kelly, ja nawet nie pamiętam, jak on ma na imię. - Zaśmiał się drwiąco i przycisnął tył głowy do pomalowanej na bordowo ściany.
- Liam.
- No tak, Liam. - Stevens zagryzł mocno wewnętrzną stronę policzka, a ja spojrzałam na niego bezradnie. On faktycznie nie jest najlepszym ojcem, szczególnie dla małego Liama, ale nie sądzę, by Richard był tym samym typem. Fakt, nie kontaktował się z nim przez całe jego życie, ale mimo wszystko sprawia wrażenie dobrego człowieka, któremu naprawdę zależy na tym, by odbudować relacje ze swoim dzieckiem. Przyjrzałam mu się dosyć uważnie, dobrze mu patrzyło z oczu, wyczułam w nim pokłady ciepła, a trochę się na ludziach znam. Z racji swojego zawodu, przyglądam im się znacznie wnikliwiej niż inni ludzie, mimowolnie analizuję ich spojrzenia, zachowania, gesty. To wszystko wiele mówi o człowieku, a mowa ciała Richarda Englerta przekazywała światu, że ma dobre zamiary. Czuję to, ba, nawet więcej, ja to wiem, dlatego też zależy mi na tym, by Neil dał mu szansę i pozwolił wszystko wyjaśnić. Podświadomie, świadomie zresztą też, wierzę, że gdy Stevens nawiąże kontakt ze swoim ojcem, zbliży się do niego, pozna prawdziwe znaczenie relacji ojciec - syn, będzie lepszym tatą dla naszego dziecka. Wierzę, mam ogromną nadzieję na to, że to rozbudzi w nim instynkt rodzicielski, którego póki co, mimo bycia ojcem dwójki dzieci, nie posiada. Mam wrażenie, że dopóki sam nie zazna ojcowskiej miłości, nie będzie potrafił jej dać. Ja wiem, że on bardzo chce spełnić się jako rodzic, ale nie jestem w stu procentach pewna, czy podoła temu wyzwaniu. Liama kompletnie ignoruje, Dominica traktuje bardziej jak kumpla niż syna, dlaczego więc za trzecim razem miałoby się coś zmienić? Tak, obiecał mi, że się postara, ale obiecywał też milion innych rzeczy i słowa nie dotrzymał.
Nie, to nie tak, że mu nie ufam, nie wierzę w niego czy inne takie. Ufam, wierzę, ale chcę mieć dodatkową pewność, chcę, by dał szansę swojemu ojcu, a tym samym sobie.
- Chociaż spróbuj, proszę cię.
- Dlaczego aż tak bardzo ci na tym zależy, co? - Oderwał plecy od oparcia i wbił we mnie swój przenikliwy wzrok.
- Jesteś moim partnerem, kocham cię i chcę, byś był szczęśliwy. 
- Poczekaj, czy twoim zdaniem rozmowa z tym łajdakiem mnie uszczęśliwi? Kpisz sobie ze mnie?! - Jego twarz przyjęła dosyć groźny wyraz, mięśnie zadrżały.
- Nie, Neil, nie kpię, nie uważam też, by sama rozmowa z ojcem zrobiła z ciebie najszczęśliwszego człowieka na świecie, uważam po prostu, że jeśli poznasz powód, dla którego on was zostawił, dla którego się nie odzywał, będzie ci trochę lżej. Pozbędziesz się znacznej części swojego bagażu.
- Gadasz, jak jakaś potłuczona, marna terapeutka - burknął niezbyt uprzejmie i wrócił do poprzedniej pozycji.
- Wiem, ale to dlatego, że mi na tobie zależy, że zależy mi na naszym dziecku, na naszej rodzinie. Po prostu chciałabym, żeby moja córka lub syn miał dwóch dziadków, żeby widział wokół siebie prawdziwe rodzinne relacje, czy to tak dużo? - Spojrzałam na Stevensa z lekkim wyrzutem.
- Boże... - wycedził przez zęby Stevens, łapiąc się za głowę.
- Zrób to dla mnie, dla naszego dziecka, dla nas - rzuciłam już znaczniej spokojniejszym tonem, łapiąc go za dłoń.
- Dlaczego ty mi to robisz, co? Dlaczego stawiasz mnie w takiej sytuacji? Nie widzisz, że to dla mnie za dużo? Że jest mi ciężko?
- Widzę, Neil, ale mi też nie jest lekko. Nie proszę cię o to, byś go pokochał i żebyście byli jak papużki nierozłączki, proszę cię tylko o to, byś z nim porozmawiał, wysłuchał go, dał mu szansę wytłumaczenia się.
Przez dłuższą chwilę nic nie odpowiadał, głęboko oddychał, patrząc tępo w jakiś niewidzialny punkt.
- Muszę się przewietrzyć. Muszę gdzieś wyjść, uspokoić się, ułożyć sobie to wszystko.
- Teraz? - spytałam zaskoczona.
- Tak, teraz.
- Ale już po jedenastej, jest ciemno.
- Nieważne. Muszę po prostu wyjść. - Wstał z miejsca i udał się na korytarz. Poszłam za nim i stanęłam na przejściu do salonu. Nałożył buty, zarzucił czarną skórę na ramiona i wcisnął do kieszeni jasnych jeansów pęk kluczy.
- Za ile wrócisz?
- Nie wiem, Kelly. Ty się połóż, nie czekaj na mnie. Wrócę na pewno, nie martw się.
- Dobrze. - Zrobiłam krok, by go pocałować, jednak ten nacisnął klamkę i wyszedł z mieszkania. Głęboko westchnęłam, przekręciłam włożony do zamka klucz i wyjęłam go, by Neil mógł swobodnie wejść do domu.
Żałuję, że Oksana wyjechała do Ventury, bo bardzo przydałoby mi się teraz towarzystwo. Przez moment pomyślałam o tym, by zadzwonić do Carla, ale uznałam, że jest zbyt późno, by zawracać mu głowę.
Po upewnieniu się, że drzwi są dobrze zamknięte, zdecydowałam się na długą, relaksacyjną kąpiel. Na pewno dobrze mi zrobi, Neilowi też by zrobiła, ale on ma swój własny sposób na problemy. Jestem niemal na sto procent pewna, że będzie dziś pił, ale nie mam mu tego za złe. Znalazł się w naprawdę trudnej sytuacji, należy mu się. 

***

    Z głębokiego snu wyrwał mnie cichy odgłos otwieranych drzwi. Uniosłam leniwie powieki, jednak przez panujące w pokoju ciemności nie byłam w stanie nic zobaczyć. Drzwi się na powrót zamknęły, podłoga skrzypnęła, łóżko poruszyło.
- Neil? - mruknęłam nieco zachrypniętym głosem.
- Tak, to ja.
- Która godzina? - Przewróciłam się z boku na plecy i przetarłam zaspaną twarz dłonią.
- Czwarta - odpowiedział i po zrzuceniu ciuchów, ułożył się w samej bieliźnie pod kołdrą. Nie jest pijany, choć czuć od niego wódkę. - Chodziłem po okolicy, a potem wszedłem do baru. Wypiłem trochę wódki i znów poszedłem się przejść.
Oparłam głowę o jego ramię i słuchając go, znów przymknęłam powieki.
- Przez te cztery godziny myślałem o rozmowie z mamą, z tobą i... - tu zrobił przerwę na głęboki oddech - zdecydowałem się z nim spotkać. Sam nie wiem, po co, bo wiem, że to i tak nic nie zmieni, ale skoro tobie tak bardzo na tym zależy, to mogę się poświęcić.
Otworzyłam oczy, szeroko się uśmiechnęłam i złożyłam czuły pocałunek na jego obsypanym dwudniowym zarostem policzku.
- Zbyt wiele razy cię zawodziłem, by zrobić to jeszcze raz. Kocham cię i chcę ci pokazać, że potrafię być prawdziwym mężczyzną.
Nic nie odpowiedziałam, tylko przeniosłam usta na jego wargi. Nawet wyraźny smak wódki nie odwiódł mnie od namiętnego pocałunku, podczas którego  jego ciało przylgnęło do mojego. Wplątując palce w moje włosy, przeniósł usta na szyje. Zagryzłam dolną wargę i rozkoszowałam się chwilą...

***

- Pójdziesz tam razem ze mną - oznajmił mi Neil, gdy wyrównałam oddech po właśnie odbytym stosunku.
- Gdzie?
- Na spotkanie z ojcem. - Położył się na plecy i wbił wzrok w sufit.
- A po co tam ja? - zapytałam zaskoczona i położyłam drżącą dłoń na nagim brzuchu.
- Po prostu chcę, żebyś tam była. Mama mówiła, że on chce spotkać się w jakieś knajpce, pójdziesz tam ze mną. Nie musisz siadać z nami przy stoliku, wystarczy, że będziesz w tym pomieszczeniu.
- Bardzo ci na tym zależy? - Wbiłam spojrzenie w jego zmęczoną twarz. Oderwał oczy od obserwowanego obiektu i spojrzał prosto na mnie.
- Bardzo - odpowiedział i złapał mnie za rękę. Nasze palce splotły się ze sobą w czułym uścisku, przeszedł mnie delikatny dreszcz. To miłe, że Neil chce czuć moje wsparcie w tak ciężkiej dla siebie chwili, bardzo miłe.
- W takim razie pójdę.
Kąciki ust Stevensa uniosły się w delikatnym uśmiechu. Cieszy mnie fakt, że wykazał się taką dojrzałością, że nie stchórzył. To naprawdę dobry znak. Neil zaczyna się zmieniać, dojrzewa, to daje mi nadzieję na to, że jednak podoła roli ojca mojego dziecka i być może męża.

***

    Ścisnęłam mocniej drżącą z nerwów dłoń Neila i posłałam mu pocieszający uśmiech. Właśnie zatrzymaliśmy się przed niedużą kawiarnią, w której Stevens ma spotkać się ze swoim ojcem.
Jego klatka piersiowa uniosła się w głębokim oddechu, wolna dłoń niepewnie wysunęła w stronę przeszklonych drzwi. Boi się i to bardzo, ale któż by nie czuł strachu, będąc na jego miejscu?
- Spokojnie, Neil, będzie dobrze. - Uśmiechnęłam się ciepło, przesuwając kciuk po skórze swojego partnera. Odwzajemnił mi się tym samym i zacisnął palce na metalowym drążku. Pchnął drzwi i oboje weszliśmy do przestronnego pomieszczenia, w którym unosił się aromatyczny zapach kawy i świeżego ciasta. Tyle lat mieszkam w Los Angeles, a pierwszy raz jestem w tym miejscu. Człowiek sam nie wie, co ma pod nosem.
Oboje ze Stevensem rozejrzeliśmy dookoła i przy jednym ze stolików na drugim końcu sali dostrzegliśmy siedzącego do nas tyłem mężczyznę. To był on, Richard Englert. Poznałam go po włosach i marynarce. Tak samo ubrany był podczas sobotniej wizyty w Venturze.
- Idź do niego, ja usiądę tutaj i zamówię sobie kawę. - Wskazałam na wolny, dwuosobowy stolik mieszczący się kilka stóp od drzwi i posłałam mężczyźnie zachęcające spojrzenie. Uśmiechnął się blado, puścił moją dłoń i ruszył w stronę swojego ojca. Ja usiadłam na obitym ciemnozielonym materiałem dębowym krześle i chwyciłam leżącą na okrągłym stoliku, tuż obok wysokiej świeczki, kartę. Po zapoznaniu się z wszystkimi serwowanymi napojami i ciastami dokonałam wyboru. Miałam to szczęście, że akurat podeszła do mnie młoda kelnerka.
- Dzień dobry, co dla pani, pani Tucker, oczywiście na koszt firmy?
Uśmiechnęłam się szeroko i pomachałam głową. Usta kobiety również wykrzywiły się w przemiłym uśmiechu.
- Karmelowe latte i kawałek ciasta truskawkowego z bitą śmietaną.
Pracownica lokalu zapisała moje zamówienie i ruszyła w stronę lady.
Jeden z plusów bycia popularnym - często jada się i pija na koszt firmy. Co prawda, mam przy sobie pieniądze, ale skoro dają za darmo, to niby czemu mam nie skorzystać?
Odłożyłam nieduże menu i spojrzałam w stronę stolika zajmowanego przez Neila i Richarda. Rozmawiają. To znaczy pan Englert mówi, a Stevens go słucha. Żadnych emocji, twarda, pokerowa twarz.
Przeniosłam wzrok na jasnobrązową ścianę i zaczęłam przyglądać się wiszącym na niej obrazkom. Parujące filiżanki i martwa natura tworzą całkiem przyjemny klimat. Brakuje mi tu tylko kominka i puszystych dywanów wyglądających jak niedźwiedzia skóra. 
- Bardzo proszę, oto pani zamówienie. Smacznego. - Do mojego stolika znów podeszła nad wyraz uprzejma kelnerka i postawiła przede mną wysoką szklankę na stopce z małym uchwytem i nieduży talerzyk z pięknie pachnącym ciastem.
- Dziękuję serdecznie.
Brunetka  w uniformie i z okrągłą tacą w dłoniach ruszyła do kolejnego klienta, a ja skosztowałam apetycznie wyglądającego ciasta. Co prawda, do placka truskawkowego mojego taty jest mu daleko, ale mimo wszystko rozpływa się w ustach.
Zapiłam pierwszy kęs gorącą kawą i przymknęłam powieki. Zdecydowanie najlepsze latte, jakie kiedykolwiek piłam.
Rozkoszowałam się tym smakiem, zerkając co jakiś czas na drugi koniec sali. Rozmowa ojca i syna przypomina bardziej monolog tego pierwszego, bo to on cały czas mówi, a drugi tylko go słucha. No, ale lepsze to niż nic.
Westchnęłam głęboko, upiłam kolejny łyk smakowitego napoju i sięgnęłam do swojej torebki zwisającej z oparcia krzesła. Wyciągnęłam czarny pisak, który zawsze przy sobie noszę i rozłożyłam jednorazową, białą serwetkę.

Serdeczne podziękowania za pyszne ciasto, najlepsze latte, jakie w życiu piłam i przemiłą obsługę. I to wszystko całkowicie za darmo! Buziaczki, Kelly Tucker.
P.S z pewnością jeszcze tu wrócę :)

Zawsze zostawiam takie wiadomości w lokalach, w których zostałam dobrze obsłużona i gdzie nikt mi się nie narzucał. Zwykle takie podziękowania trafiają na jakieś honorowe miejsce w lokalu, co jest bardzo miłe. Czuję się wtedy naprawdę doceniona i ważna, choć wcale nie uważam, bym taka była. Jestem tylko aktorką, nie ratuję świata, nie robię nic, co miałoby jakieś globalne znaczenie, więc nikt nie musi mi być za nic wdzięczny, czy mnie wielbić.*
Zatkałam marker, rozprasowałam dłonią materiał z krótką notką i wtedy też usłyszałam odgłos odsuwanego w pośpiechu krzesła. Odwróciłam się w stronę źródła hałasu, to Neil. Wstał nerwowo z zajmowanego miejsca i szybkim krokiem, nawet mnie nie wołając, opuścił budynek. Niemal natychmiast wstałam i ruszyłam za nim. Nawet nie spojrzałam na pana Englerta, by zobaczyć jego reakcję.
- Neil! - krzyknęłam za Stevensem i przyspieszyłam kroku, by go dogonić. Nie zareagował. - Neil, zaczekaj!
Tym razem stanął i odwrócił się w moją stronę. Blady i wściekły.
- Co się stało? Dlaczego tak nagle wyszedłeś?
- Ten sukinsyn umiera - odpowiedział, znów ruszając przed siebie.
- Słucham?! Jak to umiera?! - spytałam zszokowana, łapiąc przedramię Neila.
- Ma zaawansowanego raka jelita, lekarze nie dają mu zbyt dużych szans na przeżycie.
- Jezu Chryste - wydukałam drżącym głosem. Patrząc na Richarda, w życiu nie powiedziałabym, że jest tak poważnie chory, zupełnie tego po nim nie widać.
- Łajdak wie, że niedługo kopnie w kalendarz, więc przyjechał tu błagać mnie o wybaczenie, by mieć zapewnioną ciepłą miejscóweczkę w niebie. - Ton Neila był nad wyraz drwiący, przepełniony silną złością i rozczarowaniem. Mimo wszystko chyba myślał, że ojciec chce go poznać, nadrobić wszystkie stracone lata, nawiązać więź. Mimo iż twierdzi, że wcale mu na tym nie zależy, ja wiem swoje. Chciał mieć ojca, żywego ojca. Englert go rozczarował, zabił jego ostatnie nadzieje.
- I co dalej? - rzuciłam niepewnie, zagryzając leciutko dolną wargę.
- A co ma być? Nic nie będzie. Facet wróci tam, skąd przyjechał.
- Więc nie będziesz utrzymywał z nim kontaktu?
- Nie - odpowiedział stanowczym tonem i przyspieszył. Puściłam jego ramię i pokręciłam bezradnie głową.
Liczyłam na to, że jednak ta rozmowa zmieni jego podejście, że on i Richard stworzą prawdziwą rodzinną relację, ale niestety grubo się przeliczyłam.
Przygryzłam wewnętrzną stronę policzka i patrzyłam, jak Neil znika za zakrętem. Czuję się tak, jakby właśnie umarła moja jedyna szansa na normalną rodzinę. Wiem, że to może wydawać się głupie, ale naprawdę myślę, że tylko zaznanie ojcowskiej miłości zrobi ze Stevensa dobrego tatę. Ale on ją odrzucił, tak po prostu odrzucił...

***

    Wytarłam buty o brązową wycieraczkę i nacisnęłam klamkę. Nie postawiła oporu, więc Neil jest w domu. Odetchnęłam z ulgą, bo bałam się, że znów poszedł pić.
Zamknęłam za sobą drzwi, rozebrałam się i weszłam do salonu. Ani śladu obecności Neila.
Już miałam go wołać, gdy usłyszałam stukot naczyń - jest w kuchni. Ruszyłam w odpowiednią stronę i zatrzymałam się na progu.
- Też się napijesz? - zapytał, wskazując na stojący przy jego dłoni sok.
- Nie, dzięki. - Zrobiłam krok i usiadłam przy stole. Stevens nalał sobie trochę napoju i zajął miejsce na przeciwko mnie.
- Znów chcesz o nim rozmawiać? - odezwał się, uderzając palcami prawej dłoni o szklankę.
- No wiesz, chciałabym wiedzieć, dlaczego nie chcesz utrzymywać z nim żadnych kontaktów, nawet teraz, gdy jest poważnie chory.
- Bo nie zasłużył na litość. Nie po tym, co zrobił mojej mamie.
- A co takiego zrobił? - Mimo iż znam Neila i jego mamę od kilku lat, nie wiem, jak wyglądały jej relacje z ojcem Stevensa. Nie wie tego nikt, nawet moja matka, która zwykle wie wszystko o wszystkich. Pani Stevens przeprowadziła się z San Diego do Ventury osiem lat temu i nikomu nigdy nie zdradziła swojej historii.
- Jak chcesz, mogę ci o tym opowiedzieć.
- Chcę.
Neil napił się odrobiny soku wieloowocowego, wziął głęboki oddech i zaczął mówić:
- Richard przyjechał do San Diego, gdy moja mama miała trzydzieści lat. Podawał się za podróżującą złotą rączkę, która szuka pracy w zamian za jeden pokój i wyżywienie. Jako że mama mieszkała sama, uznała, że przyda jej się ktoś zręczny, kto w razie co naprawi jej kran albo wykona jakieś inne, typowo męskie zadanie, więc go przygarnęła. Jak zapewne wiesz, nigdy nie była zbyt urodziwa, więc mimo trzech krzyżyków na karku, była dziewicą. Ten podły drań wyczuł jej naiwność i ją uwiódł. Przespał się z nią. Kiedy dwa miesiące później okazało się, że jest w ciąży, zaczął wyznawać jej dozgonną miłość, obiecywał ślub i rodzinę. Połknęła to, jak rybka soczystą przynętę. Przytachał do domu pianino, grał jej i śpiewał kiczowate miłosne balladki, kupował kwiaty i inne duperele. W piątym miesiącu ciąży dał jej pierścionek z brylantem. Wielki, ponoć niesamowicie piękny. Wiedziała, że normalnie nie byłoby go na takie coś stać, ale nie myślała o tym, była zaślepiona tym, że w końcu spotkało ją tak wielkie szczęście. Przez trzydzieści lat była samotna, nikt prócz rodziców jej nie kochał, a tu w ciągu pół roku straciła dziewictwo, mimo iż myślała, że to nigdy się nie stanie, zaszła w upragnioną ciążę i zaręczyła się z najprzystojniejszym mężczyzną w okolicy. Myślała, że złapała samego pana Boga za nogi. Zaczęła planować ślub; wszystko było gotowe: kościół, sukienka, sala, goście.Czekała na niego przed ołtarzem wystrojona i szczęśliwa, jak jeszcze nigdy, a on się nie pojawił. Kutas uciekł do Nevady z kelnerką z jakiejś obskurnej knajpy. Została sama w zaawansowanej ciąży, okryta pierdolonym wstydem.  Jakby tego było mało, po tygodniu do jej drzwi zapukała policja. Okazało się, że Richard Englert to diler narkotykowy i złodziej recydywista ścigany listem gończym w trzech stanach. Pierścionek zaręczynowy, który od niego dostała, był oczywiście kradziony. Zgubę zgłosiła młoda kobieta, która opowiedziała policji o tym, jak ten sukinsyn ją uwiódł, przeleciał i okradł, gdy spała.
Jedyną reakcją, na jaką było mnie stać, okazało się szerokie otwarcie oczu i wypuszczenie głośno powietrza.
- Mama nigdy mi się do tego nie przyznała. Na początku w ogóle o nim nie wspominała, a kiedy zacząłem pytać, powiedziała mi, że mój ojciec był żołnierzem i zaginął podczas akcji, zanim się urodziłem. Uwierzyłem jej i przez wiele lat chełpiłem się tym, że miałem tatusia oficera i że też będę żołnierzem, tak jak on. Kiedy miałem czternaście lat, babcia wyznała mi całą prawdę. Miała dosyć tego, że uważałem skończonego łajdaka i ohydnego złodzieja za wielkiego bohatera. Byłem w szoku, ale nie powiedziałem nic mamie, nie chciałem jej robić przykrości. Dopiero gdy skończyłem siedemnaście lat i okazało się, że zostanę ojcem, przyznałem jej się do wszystkiego podczas ogromnej awantury.
- Dlaczego wcześniej mi o tym nie powiedziałeś? - zapytałam, wciąż będąc w potężnym szoku.
- Bo to nie jest historia godna opowiadania.

Jared:

    Wygrzebałem się spod cienkiej kołdry, naciągnąłem na siebie spodnie od dresu i przetarłem zaspaną twarz dłonią. Jedynym, co czułem, był niemiłosierny ból karku i górnej części pleców. Koniecznie muszę kupić nowe łóżka do pokoi gościnnych.
Rozmasowując obolałą szyję, ruszyłem w stronę schodów i skierowałem się do kuchni.
- Cześć, kurczaczku. - Mimo dyskomfortu, pochyliłem się nad swoją córką i ucałowałem jej lewy policzek. Zaśmiała się radośnie, wyszczerzając w przezabawny sposób górne jedynki. Odpowiedziałem jej szerokim uśmiechem i wyprostowałem się. Mała wróciła do jedzenia płatków miodowych, a ja podszedłem do lodówki, zgrabnie omijając stojącą przy szafce Mary.
Od jej powrotu ze szpitala minęło siedem dni, w ciągu których nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa. Mimo prób z jej strony, zachęt mamy, Marka i Shannona, nie złamałem się. To, co mi zrobiła, to był cios poniżej pasa, podłość, jakiej się po niej nigdy nie spodziewałem. Zraniła mnie tak, jak jeszcze nikt inny, nawet kłamstwo mamy na temat jej śmierci wydało mi się być teraz zaledwie drobnym występkiem. Nie potrafię ot tak udać, że nic się nie stało i żyć tak jak wcześniej. Nie umiem spojrzeć Mary w oczy, przytulić jej i powiedzieć, że jej wybaczam, to jest ponad moje siły. Szczerze mówiąc, zacząłem się nawet zastanawiać nad rozwodem, bo w końcu jak mogę żyć z kimś, komu nie jestem już w stanie zaufać, na kogo nie mogę patrzeć bez ogromnej ochoty zwymiotowania? Już nawet nie śpimy w jednym łóżku, jadamy w osobnych pomieszczeniach i spędzamy wolny czas, robiąc zupełnie różne rzeczy. Nawet nie bawimy się razem z Courtney. Mała albo przebywa ze mną, albo z Mary.
Czy jest mi z tym dobrze? Nie, oczywiście, że nie, ale jak już wspomniałem, nie potrafię tak z dnia na dzień wybaczyć Mary tego, jak ohydnie mnie oszukała. Dała mi nadzieję, pozwoliła wierzyć, że wszystko będzie dobrze, że wyzdrowieje i nasze życie wróci do normy. Pozwalała mi snuć plany na przyszłość, wiedząc, że tej przyszłości nie będzie. Jeśli to nie najokropniejsze okrucieństwo na świecie, to nie wiem, jak to inaczej nazwać.
Chwyciłem do ręki schłodzone mleko sojowe i nie chcąc drugi raz przechodzić obok swojej żony, przekręciłem nakrętkę i wypiłem wszystko prosto z butelki. Zwykle by mnie za to skarciła, dziś nie odezwała się nawet słowem. Już pięć dni temu zrozumiała, że próba nawiązania jakiejkolwiek konwersacji skończy się fiaskiem, więc dała sobie z tym spokój. Nawet na mnie nie patrzy, a przynajmniej nie wtedy, gdy mogę to zauważyć. Ja też na nią nie zerkam, bo wiem, że ból, który dostrzegłbym w jej oczach, znacznie osłabiłby moją silną wolę. Nasze wcześniejsze ciche dni kończyły się bardzo szybko, bo patrzyliśmy sobie w oczy, widzieliśmy w nich żal i nie chcąc się dłużej męczyć, wybaczaliśmy sobie wszystkie nasze winy. Wiem, że tym razem byłoby tak samo, a mój mózg tego nie chce, choć serce krzyczy, że tak trzeba. Próbuje zmusić mnie do tego, bym z nią porozmawiał, bo w końcu wciąż ją kocham, ale ja słucham zdrowego rozsądku i zranionej dumy. Nie mogę, nie chcę i nie zamierzam z nią rozmawiać, koniec, kropka.

***

    Kolejny raz przebiegłem palcami po klawiaturze starego pianina i po raz kolejny zakląłem pod nosem. Od kilku dni staram się przelać na instrument melodię, która chodzi mi po głowie, jednak bezskutecznie. Mimo ogromnych chęci, nie jestem w stanie znaleźć odpowiednich dźwięków, mój umysł jest zbyt niespokojny, co nie pozwala osiągnąć mi odpowiedniego skupienia. Zwykle w chwilach bólu nuty czy słowa znajdują się praktycznie same, ale nie tym razem. Tak jakby brak kontaktu z Mary ograniczał moją kreatywność, blokował ją.
Westchnąłem głęboko i przetarłem twarz dłonią. Zaraz potem usłyszałem cichy stukot małych stópek i odgłos wędrujących po panelach kółek. Zapewne Courtney znów krąży po salonie ze swoją ulubioną lalką. Jest tam sama, gdyby była z nią Mary, mówiłaby do niej.
Wiedząc, że i tak nic dziś nie stworzę, wstałem ze stołka i opuściłem swój gabinet. Kilka stóp od drzwi stała Courtney z kapeluszem na głowie i różową torebką przewieszoną przez ramię. Przed nią stała spacerówka, w której siedział nieruchomo jej królik z czerwoną kokardką zawiązaną na szyi. Ruszał w typowy dla siebie sposób nosem i wodził wzrokiem we wszystkie strony. Nawet nie próbował wydostać się z plastikowego wózka, którym Court woziła go po całym parterze.
- Ciekałam na ciebie - powiedziała, uśmiechając się do mnie. Wiedząc, że nie może wchodzić sama do pokoju muzycznego, nawet nie zbliżyła się do drzwi. Po prostu czekała, aż z niego wyjdę.
- Tak?
- Baf sie sie mnom, bo musia nie cie.
- A w co się chcesz bawić, księżniczko? - Podszedłem do niej i przykucnąłem na jasnych panelach.
- W plotećki.
- W ploteczki? - Spojrzałem na nią zaskoczony.
- Yhy. Ubieś pelusik i tolebke i beciemy plotećkować.
- A o czym?
- O musi - szepnęła mi prosto do ucha.
- A nie wolisz o kimś innym, na przykład o wujku Tomo? - spytałem z nadzieją w głosie. Nie mam ochoty rozmawiać o swojej żonie, nawet z naszą córką.
- Nie! - odpowiedziała stanowczym, nieznoszącym sprzeciwu tonem, robiąc przy tym hardą minę.
- No dobra, będziemy plotkować o mamusi...
    Po półgodziny słuchania wywodów Courtney na temat jej matki, zaproponowałem, że włączę jej bajkę. Przystała na to i trzymając swoje zwierzątko na kolanach, zajęła się oglądaniem Królewny Śnieżki.
Wiedząc, że bajki potrafią wciągnąć ją bez reszty, mogę spokojnie zostawić ją samą w salonie i pójść popływać. Tak, dosyć dawno tego nie robiłem, a to zawsze poprawia mi nastrój i pomaga wyzbyć się znacznej części nerwów. Muszę tylko wejść do sypialni i zabrać z szuflady swoje kąpielówki. Mam tylko nadzieję, że Mary tam nie ma, że jest w pokoju na górze, w którym zwykle czyta książki.
Będąc już niemal przy drzwiach, usłyszałem niepokojące odgłosy dochodzące z łazienki. Jakiś trzask, siarczyste kurwa i głośny szloch. Zagryzłem mocno dolną wargę i zacisnąłem dłonie w pięści.
- Nie wejdę tam - powiedziałem do samego siebie i wyciągnąłem dłoń w stronę klamki, jednak moja ciekawość zwyciężyła i zamiast wejść do sypialni, podszedłem do uchylonych drzwi łazienki. Spojrzałem w jej głąb i zamarłem. Serce ścisnął potężny supeł, do oczu mimowolnie napłynęły mi łzy. - Boże - wydukałem i wszedłem do pomieszczenia sanitarnego, gdzie moja żona podjęła nieudaną próbę zrobienia sobie zastrzyku. - Daj mi to. - Bezceremonialnie przejąłem z drżącej jak galareta dłoni Mary nabitą strzykawkę i wbiłem ją w zgięcie prawej ręki, lewa jest już zbyt mocno pokłuta.
Boże, jak ja mogłem być tak ślepy, że przez cały ten czas nie zauważyłem tych wszystkich śladów, no jak?
- Dziękuję - wydukała słabym, drżącym głosem. Jego brzmienie wywołało kolejny mocny skurcz w moim sercu, na nowo napełniło oczy łzami.
- Dlaczego, Mary, dlaczego nic mi nie powiedziałaś? - zapytałem tonem pełnym żalu, smutku i rozczarowania. Nie chciałem tego, to pytanie padło samo z siebie, wbrew mojej woli.
- Nie chciałam, żebyś cierpiał. Ja wiem, że to było okrutne, że nie powinnam była tego robić, ale tak bardzo cię kocham, że nie chciałam niszczyć twojej ostatniej nadziei, nie chciałam cię jej pozbawiać.
- To najgorsze tłumaczenie, jakie słyszałem - rzuciłem, wstając z pozycji półklęczącej.
- Ale prawdziwe. Przepraszam, naprawdę nie chciałam cię skrzywdzić - dodała, a po jej policzku spłynęły łzy. Mimowolnie spojrzałem jej w oczy i zobaczyłem to, czego nie chciałem widzieć. Ból, żal, wyrzuty sumienia i tą cholerną miłość do mojej osoby, która zawsze topiła nawet najgrubszy lód pokrywający moje serce. Nie inaczej jest tym razem. Garda, którą dzielnie trzymałem przez ostatnie dni, właśnie opadła, znów stałem się bezbronnym, uległym frajerem.
Zacisnąłem mocno powieki i zagryzłem dolną wargę. Tylko się teraz nie rozpłacz, Jared, nie rozpłacz się.
- Jeśli nie jesteś w stanie mi tego wybaczyć, zrozumiem to. Jeśli chcesz rozwodu to... - wypuściła głośno powietrze, głos zadrżał jej jeszcze bardziej - ja ci go dam, nie zrobię żadnego problemu. Bo jeśli mnie już nie kochasz, to...
- Mary, spójrz na mnie - przerwałem jej, otwierając powieki. - Spójrz mi w oczy i powiedź, czy kiedykolwiek mógłbym przestać cię kochać.
- Nie wiem, Jared. Jest mi tak strasznie głupio, czuję się jak podła szmata. Jak śmieć.
- I słusznie, bo zrobiłaś mi ogromne świństwo, zraniłaś mnie tak, jak jeszcze nikt inny, ale nie potrafię cię nie kochać i nie chcę się z tobą rozwodzić. Rozum mówi mi, że nie zasłużyłaś na wybaczenie, ale serce... serce wie, że mimo to... Nie, kurwa, nawet nie wiem, co mam mówić, mam pieprzoną pustkę w głowie. - Wziąłem głęboki oddech, przeszedłem kilka kroków, podrapałem się nerwowo po głowie i przygryzłem mocno przyciśniętą do ust pięść. - Wiesz co, czasami cię, kurwa, nienawidzę, mam ochotę udusić cię gołymi rękami, za to, że bywasz tak podłą egoistką, że widzisz tylko czubek własnego nosa...
- Ty też, ale twój mózg to ignoruje - wcięła mi się w zdanie już mniej przygaszonym tonem. Mimowolnie się zaśmiałem.
- Chcę cię nienawidzić, ale potem ty wyskakujesz z czymś takim, patrzysz na mnie tymi swoimi do bólu pięknymi oczami i ta cała nienawiść pryska, i chcę już tylko mocno cię przytulić, i powiedzieć, jak cholernie cię kocham. Zawiodłaś mnie już tyle razy, oszukiwałaś mnie najpierw w kwestii Courtney, a potem z tą chorobą, ale ja wciąż czuję ten irracjonalny przymus kochania cię, wybaczenia ci. Widzisz, co ze mną robisz? Okręciłaś mnie sobie wokół palca, zrobiłaś ze mnie bezmyślną marionetkę całkowicie podporządkowaną twojej woli, ja nie umiem już bez ciebie żyć i mimo wszystko tego nie chcę. To całe twoje kłamstwo, fakt, że już niedługo mogę cię stracić, to wszystko mnie tak kurewsko boli, ale nie potrafię już dłużej cię ignorować, bo za bardzo cię kocham. Boże, jestem pierdolonym głupcem.
- Jesteś najmądrzejszym i najwspanialszym głupcem na świecie - rzuciła Mary, wstając z miejsca. - Ja jestem po prostu głupia i mam ogromne szczęście, że ty mimo wszystko jesteś w stanie mi zawsze wybaczyć, nieważne, jak podle się zachowam.
- Oboje jesteśmy głupi.
- Dokładnie.
Przygryzłem dolną wargę i chwyciłem drżące ciało żony w ramiona. Jej chude ręce oplotły mocno mój korpus, poczułem ulgę i nagły przypływ wewnętrznego ciepła.
- Tak bardzo cię kocham, ty wstrętna oszustko.
- Wiem i ja ciebie też. - Usta Mary musnęły delikatnie moje wargi, przesunąłem dłoń po jej plecach.
- Mimo iż nie powinienem, znów ci zaufam, zaufam, tylko obiecaj mi, ale tym razem tak na poważnie, że już nigdy, przenigdy mnie nie okłamiesz. Nigdy.
- No to w takim razie muszę ci coś powiedzieć - oznajmiła, opierając głowę o zagłębienie między moim ramieniem i szyją.
- Już się boję. - Wziąłem głęboki oddech i szykowałem się na najgorsze.
- Pamiętasz, jak mówiłam, że nigdy nie oglądałam My So-Called life?
Przytaknąłem.
- Kłamałam. Widziałam każdy odcinek z twoim udziałem i to po kilka razy.
- I to wszystko?
- Tak. Nic więcej przed tobą nie zataiłam. - Uśmiechnęła się delikatnie, a ja przebiegłem dłonią przez jej wysuszone włosy.
- Ale ja coś zataiłem - oznajmiłem tuż po wzięciu głębokiego oddechu.
- Nieważne, nie musisz mi tego mówić.
- Muszę, Mary. Skoro wymagam szczerości od ciebie, sam też muszę być szczery. Pamiętasz tę noc po premierze, kiedy tak strasznie się pokłóciliśmy?
- Pamiętam - odpowiedziała, wędrując palcem po mojej koszulce.
- Chciałem cię wtedy zdradzić. Prawie przespałem się z prostytutką. - Zamknąłem oczy w oczekiwaniu na jej reakcję. Przewiduję złość, krzyki, wyzwiska.
- To nie zdrada, Jerry. Nawet, gdybyś się z nią wtedy przespał, nie poczułabym się zdradzona, bo to byłby tylko seks i to w dodatku za pieniądze. Zdradziłbyś mnie wtedy, gdybyś tulił do siebie jakąś kobietę, całował ją i mówił, że ją kochasz.
- Uwielbiam twoje poglądy - oznajmiłem z niemałą ulgą.
- Wiem. - Uśmiechnęła się i znów mnie pocałowała.
Tak, wiem, jestem naiwny, ale cóż poradzę na to, że ta kobieta to cały mój świat i choćbym chciał, nie potrafię jej zostawić, znienawidzić czy gardzić nią? Pomyślicie, tylko głupiec tak myśli. Cytując Edwarda Blooma**, prawdą jest, że zawsze byłem głupcem... 


* Fragment zainspirowany wypowiedzią Johnny'ego Deppa.
** Edward Bloom to główny bohater filmu Tima Burtona Duża ryba. 
.............................
    - Mam w planach stworzenie miniaturki, która byłaby pełnym przedstawieniem historii Maggie i Richarda. Na ten pomysł wpadłam już w grudniu, kiedy to tworzyłam ten rozdział, postanowiłam jednak zaczekać z tym do jego publikacji. Aktualnie jestem w trakcie pisania nowego rozdziału na MWADG, ale mam nadzieję, że kiedy go skończę, dopisze mi wena i będę mogła stworzyć w końcu tego one-shota. Mam nadzieję, że znajdzie się choć jedna zainteresowana osoba :).
    - Odczuwam silne wyrzuty sumienia. W jakiej kwestii? Swoich reakcji na komentarze, w których dostawałam listę swoich błędów z argumentami, jak powinna wyglądać poprawna wersja. Dostawałam je akurat wtedy, gdy bywałam rozdrażniona i jakoś mnie strasznie kuły, ale teraz chcę zwrócić honor ich autorce - dzięki Tobie nie używam już faktycznie niepoprawnego zwrotu "tylko i wyłącznie". To znaczy podczas pisania zawsze nieświadomie gdzieś go wcisnę, ale potem przy przepisywaniu, już zupełnie świadomie, rezygnuję albo z tylko, albo z wyłącznie. Czemu dzisiaj o tym wspominam? Bo właśnie w tym rozdziale była taka sytuacja i przypomniał mi się ten komentarz, i kurczę teraz widzę, że tylko wyszedł mi na dobre, bo dzięki niemu nie robię już tak żenującego błędu, a przynajmniej robię wszystko, by go nie robić. Tak więc zwracam honor komu trzeba i przepraszam za swoje dziecinne reakcje, jestem po prostu okropnie przewrażliwiona, ale o tym chyba wiedzą już wszyscy.