151. Głupota ludzka nie zna granic

Kelly:

- Dziękuję, że go pan przyprowadził.
- Nie ma za co. Dobranoc. - Młody mężczyzna uniósł kąciki ust i posłał mi uprzejme spojrzenie, w którym widać było wyraźnie ogromne zmęczenie. Nic dziwnego, była trzecia nad ranem, a on zamiast spać, musiał rozwozić pijanych gwiazdorów do domów.
- Dobranoc. - Odwzajemniłam uśmiech i przytrzymując chwiejącego się Neila, zamknęłam drzwi wejściowe swojego mieszkania, które teraz zajmuje też i Stevens.
Po zerwaniu umowy, zgodnie z jej zapisem, musiał zapłacić karę, co wymusiło na nim sprzedanie mieszkania i przeniesienie się do mnie.
Nie przeszkadza mi to, wręcz przeciwnie, cieszę się, że mam go cały czas przy sobie, chociaż dziś nie jest mi to na rękę, bo nienawidzę oglądać go w takim stanie. A prosiłam, żeby nie pił.
- Ja wcale nie jestem pijany - wybełkotał, opierając brodę o moje ramię.
- No właśnie widzę, jak nie jesteś.
- Naprawdę nie jestem, tylko popatrz. - Oderwał się ode mnie, podejmując próbę ustania na jednej nodze. Nie udało się i nie ucierpiał na tym tylko on. Pokrzywdzony został też stojący na stoliku świecznik. Jego odnóża oddzieliły się od metalowego korpusu, co jednak bez problemu da się naprawić. Neil zrobi to po przebudzeniu, bo ja na pewno nie będę po nim sprzątać. - Zabiłem świecznik - oznajmił mi z przezabawną miną, próbując podnieść się z brązowego dywanika.
- Ty lepiej idź spać zanim ja zabiję ciebie.
- Nie strasz mnie, bo nie zasnę. I pomóż mi wstać. - Pociągnął cicho nosem, wyciągnął obie dłonie i wypchnął dolną wargę, przekrzywiając przy tym głowę w tak uroczy sposób, że nie mogłam powstrzymać cisnącego się na twarz uśmiechu.
- Wstawaj, ty wstrętny pijaku. - Chwyciłam dłonie mężczyzny i z użyciem niemałej siły pociągnęłam go do góry.
- Nie obrażaj mnie, Kelly, ja już nie jestem pijakiem. Napiłem się tylko z Jaredkiem za zdrowie jego pięknej córeczki. I synka. I żony. I za twoje też. I nawet za zdrowie tego przebrzydłego szczura się napiłem.
- Margo to nie szczur.
- Nie mówiłem o niej, tylko o Oksance.
- Neil! - Uderzyłam go otwartą dłonią w ramię, na co tylko głośno się zaśmiał.
- Żartowałem, no. Przecież wiesz, że lubię twoją siostrę i jej kundla też. No, ale najbardziej to lubię ciebie. Ciebie to ja nawet kocham, wiesz? - Zatrzymał się i spojrzał mi prosto w oczy. To byłoby nawet romantyczne, gdyby nie bezwiednie opadające powieki i cieknąca kącikiem ust ślina.
- Wiem, a teraz idziemy do łóżeczka.
- Będziemy się kochać?! - zapytał ożywiony.
- Nie, będziemy spać.
- Tak myślałem... - burknął z niezadowoleniem i cała jego ekscytacja nagle gdzieś uleciała.
- No chyba nie myślałeś, że będę się z tobą kochać, kiedy śmierdzisz jak fabryka gorzały.
- Ja tak ogólnie to nie za wiele myślę.
- No i w końcu powiedziałeś coś mądrego. - Zaśmiałam się cicho i znów zaczęłam kierować swojego partnera w stronę naszego pokoju.
- No bo ja mądry chłopak jestem.
Uniosłam nieco brwi i wbiłam wzrok w jego twarz.
- Czasami - dodał po krótkiej chwili milczenia.
- Bardzo rzadko, bym powiedziała.
- Zapamiętam to sobie, zobaczysz.
- Dobrze będzie, jak rano będziesz pamiętał, jak wróciłeś do domu. - Pokręciłam nieznacznie głową i pchnęłam uchylone drzwi.
Drogę do łóżka rozświetlał nam jasno świecący księżyc, dzięki czemu o nic się nie potknęłam i na nic nie wpadłam, jak to miałam w zwyczaju.
- Kładź się, śmierdziuchu.
Neil z drobną pomocą z mojej strony usiadł niezdarnie na łóżku, po czym ułożył głowę na nieco wygniecionej poduszce i wbił wzrok w sufit.
- Co ty tam widzisz, aniołki?
- Nie, białe plamki. Połóż się obok, chcę cię przytulić. - Przeniósł wzrok z powrotem na mnie i przesunął dłoń po wolnej połówce materaca.
- Najpierw muszę ci zdjąć te brudne buciory. - Niezbyt ochoczo rozwiązałam sznurówki czarnych butów i rzuciłam je pod łóżko, po czym zabrałam się za spodnie w tym samym kolorze.
- A mówiłaś, że nie będzie seksu - mruknął z wyraźnym zadowoleniem w głosie.
- Bo nie będzie.
- No to po co mnie rozbierasz?
- Żebyś nie spał w ciuchach.
- Czy ty zawsze musisz zabijać moje nadzieje?
Nie odpowiedziałam, tylko kontynuowałam misję rozbieranie, którą zakończyłam, gdy na Neilu został już tylko podkoszulek i białe bokserki.
Obeszłam łóżko dookoła i wsunęłam się pod rozgrzaną kołdrę, z której kwadrans wcześniej wyrwał mnie dzwonek do drzwi.
- A buziaczek? - odezwał się Stevens, ledwo co przekręcając się na prawy bok.
- Zapomnij.
- Taki malutki.
- Nie ma mowy.
- Maluteńki. - Znów wydął dolną wargę i zrobił maślane oczka.
- Nie będzie żadnych buziaczków, śpij.
- Kelly...
- Dobranoc - rzuciłam i odwróciłam się do mężczyzny plecami.
Nie minęły nawet trzy sekundy i poczułam jego dłoń na swoim brzuchu i brodę na ramieniu. Objął mnie szczelnie i musnął wargami moją skórę.
Uśmiechnęłam się pod nosem, wplatając palce w jego górną kończynę.
- Dobranoc, Kelly - mruknął mi prosto do ucha, po czym zasnął w rekordowym tempie.

***

- Chcesz coś ze sklepu? - zwróciła się do mnie siostra, stając w drzwiach kuchni. W jednej dłoni trzymała portfel, w której czerwoną smycz.
- Nie, dziękuję, nic nie potrzebuję. - Uśmiechnęłam się nieznacznie i zalałam wrzącą wodą leżący w kubku korzeń imbiru.
- Powinnaś iść z tym do lekarza.
- Wiem.
- No to na co czekasz?
- Muszę się najpierw zarejestrować, potem na pewno wyślą mnie na jakieś badania, a ja nie mam na to czasu, bo zaraz zaczyna się promocja - wyjaśniłam Oksanie tę jakże oczywistą rzecz i przykryłam kubek małym talerzykiem.
- No tak, praca zawsze na pierwszym miejscu. Margo, idziemy. - Już miała wychodzić, gdy tuż obok niej pojawił się blady jak ściana Neil.
- Kelly, nie idziesz czasem do sklepu? - zapytał zachrypniętym, zmarnowanym głosem.
- Nie, Oksi idzie.
Stevens przeniósł wzrok na moją siostrę.
- Oksanka, poratuj swojego kochanego szwagierka, kup piwko.
- Daj kasę.
- Nie ma mowy, nic mu nie kupuj - wtrąciłam się.
- Skarbie, ja cierpię, a jak to mówią, czym się trułeś, tym się lecz.
- Trzeba było tyle nie chlać - burknęłam, dając siostrze znak, by już szła.
- No to mam kupić to piwo czy nie? - zapytała zdezorientowana.
- Nie.
- Tak.
- Nie wkurwiaj mnie, Neil. - Posłałam mężczyźnie wściekłe spojrzenie, na co tylko uniósł dłonie w geście obronnym.
- Dobra, nie kupuj.
- A tak w ogóle, to mówił ci już ktoś dzisiaj, że paskudnie wyglądasz? - zwróciła się do niego moja starsza siostra.
- No wyobraź sobie, że jeszcze nie miałem okazji się nikomu pokazać.
- Całe szczęście. - Oksana poklepała Stevensa po ramieniu i ruszyła w stronę drzwi, po raz kolejny przywołując do siebie swojego psa.
- Jej inteligencja mnie poraża.
- Przestań.
- A ty co taka drażliwa dzisiaj, co? - zapytał już zupełnie innym tonem i zbliżył się do mnie.
- Źle się czuję. Cały czas mnie mdli i mam wrażenie, jakbym zaraz miała zemdleć. To niemożliwe, że aż tak długo trzyma się mnie to pieprzone zatrucie. - Położyłam dłoń na czole, a drugą oparłam się o szafkę.
Te wszystkie dolegliwości naprawdę zaczynają nieźle mi dawać w kość. Do tego dochodzi stres związany z pracą i numer, który Derek i matka wywinęli Oksanie. Tak, to było naprawdę podłe. Kiedyś myślałam, że moja siostra zrobi wszystko, byle tylko mieć swoje pięć minut, ale ta sytuacja pokazała mi, że wcale tak nie jest. Zamiast korzystać z rozgłosu, który przyniósł jej wyciek tego nagrania, ukrywa się przed nim. Nie odbiera telefonów, szczególnie tych od matki i nie reaguje na zaczepki w Internecie. Zresztą od trzech dni nie włącza komputera i nie czyta gazet. Cieszy mnie to, bo świeżo po wypłynięciu filmiku do sieci, przeglądała wszystkie strony, które o tym pisały, a potem wypłakiwała mi się w rękaw. Nic dziwnego, wszędzie, gdzie trafił news o igraszkach sławnego Dereka Floyda z jego główną tancerką pojawiały się opinie typu pragnąca rozgłosu dziwka, robiące karierę dupą beztalencie i różne tego typu epitety, które zabolały nawet mnie.
Oczywiście matka zyskała to, co chciała, zrobiło się głośno o jej starszej córce, zaczęła dostawać propozycje z różnych pism dla panów i jeszcze bezczelnie przyszła tutaj je przedstawić. Oksana zareagowała tak, jak zrobiłabym to ja, kazała jej spierdalać, zatrzaskując drzwi przed nosem. Podobnie postąpiła z Derekiem, który w odróżnieniu od niej, wyciąga z tego ile może. Zerwała z nim i odeszła z jego zespołu. Ani jedno, ani drugie go nie zabolało, bo dzięki sekstaśmie nagranej z siostrą znanej aktorki, słupek popularności znacznie mu podskoczył i już na drugi dzień Oksanę zastąpiła nowa tancerka. No cóż, teraz będzie na fali i to tylko dlatego, że wykorzystał naiwną kobietę. Niech on tylko mi się na oczy pokaże, jak Johnny'ego Deppa kocham, nie wyjdzie z tego żywy.  
- Powinnaś się przebadać, może to jakieś wrzody albo coś. - Stevens objął mnie delikatnie ramionami, przesuwając dłoń po moich plecach.
- Dobrze wiesz, że teraz nie mam na to czasu. Muszę szykować się do promocji.
- Oj Kelly, Kelly.
Przymknęłam powieki i wtuliłam się mocno w tors Stevensa, mimo iż smród alkoholu, który wciąż było od niego czuć, niebywale mnie drażnił i nasilał nieprzyjemne objawy.
Mam nadzieję, że to tylko i wyłącznie wina stresu, bo jeśli naprawdę jestem na coś chora, to chyba palnę sobie w łeb.
- Mamy aspirynę? - zapytał Neil, mrużąc powieki, gdy opuściłam jego uścisk.
- Sprawdź w szafce.
- Nienawidzę mieć kaca.
- To nie pij - rzuciłam oczywistym tonem, podnosząc talerzyk z gorącego kubka.
- Łatwo ci mówić. Nie można odmawiać kumplom.
- No nie wierzę, że Jared pił na umór przy Mary.
- A żebyś wiedziała, że pił. Tak się zalał, że musiała go stamtąd wyprowadzać. Ale należy się facetowi, nie ma teraz lekko.
- Fakt.
- Chociaż ci powiem, że po Mary aż tak bardzo nie widać, że jest chora. Przynajmniej ja nic wczoraj nie zauważyłem. Dobrze wygląda, żartuje. Zresztą Jared mówił, że już się jej polepsza, nie musi już chodzić na naświetlania, bierze tylko leki.
- No czy ja wiem, czy nie widać. Jest okropnie chuda, widziałam półgodziny temu zdjęcia.
- E tam, głupoty gadasz, fajną ma figurkę.
- Jeśli ktoś lubi anorektyczki.
Neil chciał mi już coś odpowiedzieć, kiedy do naszych uszu doszedł głośny trzask najpierw wejściowych, później drugich drzwi.
- Oksana?!
Nic, żadnej odpowiedzi, tylko głośne szczeknięcie psa i odgłos drapania.
- Niech ten kundel się lepiej zamknie, bo jak go...
- Sam się zamknij. Oksi! - Zaniepokojona dalszym brakiem odzewu ze strony siostry opuściłam kuchnie i stanęłam przy drzwiach łazienki, w które zawzięcie drapała Margo.
Spod niewielkiej szpary nad podłogą wypływało światło, Oksana jest w środku.
- Oksi, coś się stało?
- Daj mi spokój! - krzyknęła głośno. Płakała, słyszałam to w jej głosie.
Przestraszona nie na żarty nacisnęłam klamkę i doznałam szoku. Oksana stała przed lustrem, w jednej dłoni trzymała swoje włosy, w drugiej nożyczki. Na podłogę opadały całe pukle i pojedyncze kosmyki blond włosów.
- Kurwa, Oksana, mać! - wrzasnęłam, prędko do niej podbiegając i wyrywając jej z dłoni ostry przedmiot. Odłożyłam go na szafkę i spojrzałam w jej czerwone, załzawione oczy. - Co ty, do cholery, wyprawiasz, co?!
- Nic! Nie chcę być już sobą! - Zakryła twarz dłońmi, dopiero wtedy zauważyłam brak długich tipsów. Spojrzałam w dół, leżały na podłodze pod kupką włosów, wszystkie dziesięć.
- Boże, Oksi, co się stało, powiedz mi, proszę. - Położyłam dłonie na jej rozdygotanych ramionach, sadzając ją na zamkniętej klapie muszli. Przykucnęłam tuż obok, głaszcząc jej drżącą z nerwów dłoń. Spojrzała na mnie, pociągnęła nosem i wzięła głęboki oddech.
- Weszłam do sklepu i tam stało dwóch facetów, rozmawiali i kiedy mnie zobaczyli, zaczęli chichotać. Potem jeden powiedział do drugiego: patrz, to ta suczka z tego nagrania. Podeszli bliżej i zaczęli mówić do mnie różne świństwa, że mam śliczną cipkę, że chętnie by ją wylizali, że zerżnęliby mnie lepiej niż ten laluś na filmiku. Potem jeden zapytał, czy nie mam ochoty mu obciągnąć i... - Tu przerwała, zanosząc się kolejną falą płaczu. Moje ciało uderzyło nieprzyjemne gorąco, a żołądek zacisnął jeszcze mocniejszy supeł. Lewa dłoń zacisnęła się w pięść, Oksana kontynuowała. - Ten facet złapał mnie za pośladek. Wystraszyłam się i odsunęłam, a on za mną.
- Sprzedawczyni nawet nie zareagowała? - zapytałam zaskoczona, wkurzona i zszokowana jednocześnie.
- Śmiała się i zaczęła mówić, że jestem dziwką, która zrobi wszystko dla sławy.
- Co za pierdolona suka! Zaraz tam pójdę i rozpierdolę jej łeb!
- Wybiegłam stamtąd, zabrałam Margo i pobiegłam w stronę bloku, i wtedy pojawili się paparazzi - wróciła do opowieści, jakby zupełnie nie słysząc moich słów. - Zaczęli mi robić zdjęcia, gadali podobne świństwa, co ci faceci w sklepie. Jeden próbował włożyć mi aparat pod spódniczkę. Kelly, to było okropne. - Z oczu Oksany popłynęły kolejne łzy, w moich też się one zaszkliły.
Niewiele myśląc, wstałam i mocno ją do siebie przytuliłam.
- Oni wszyscy mnie nienawidzą, naśmiewają się ze mnie, a ja wcale tego nie chciałam. Nie chciałam, żeby wszyscy mogli widzieć, jak uprawiam seks, nie chciałam robić tak kariery.
- Wiem, kochanie, wiem. To nie twoja wina, to te podłe hieny cię wykorzystały.
- Ale ja na tym cierpię, bo jestem głupia.
- Nie mów tak. - Zacisnęłam mocno wargi i przesunęłam dłoń po jej postrzępionych włosach.
- Ale taka jest prawda, Kelly. Zawsze byłam głupia, nie to, co ty. Ty jesteś mądra i zdolna, wszyscy cię uwielbiają. Ty na pewno byś na takie coś nie pozwoliła.
- A nie pamiętasz, co było z Evanem?
- Ale to było co innego. Chciałabym być taka jak ty.
Nic już nie odpowiedziałam, tylko przytuliłam ją jeszcze mocniej.
- Chcę stąd wyjechać, chcę wrócić do taty.
- Zawiozę cię tam, jeśli chcesz.
- Tak, chcę. - Oksana wysunęła się z moich ramion i otarła łzy ze spuchniętej od płaczu twarzy. - Ale najpierw chcę się zmienić, chcę inaczej wyglądać, żeby już nikt więcej nie nazywał mnie pustą blondyną. Żebym mogła wyjść na ulicę, żeby nikt nie wiedział, że ja to ja.
- Chcesz obciąć włosy? - zapytałam spokojnym tonem.
- I przefarbować. Mamy farbę?
- Nie, ale mogę później pójść kupić.
- Kochana jesteś. - Oksana delikatnie się uśmiechnęła i znów chwyciła w dłoń nożyczki. - Mogłabyś?
- Jasne. - Przejęłam od niej przedmiot, a ta się odwróciła. Chwyciłam blond włosy, pytając, na jakiej długości je uciąć.
- Do ucha. - Oksi wzięła głęboki oddech. Zrobiłam to samo i zabrałam się do pracy...

***

- Nie, żebym się wtrącał, ale rozmawiałem wczoraj z kuzynem Jareda Dorianem. Facet jest prawnikiem, przedstawiłem mu tak mniej więcej sytuację i powiedział, że możesz śmiało pozwać matkę i Dereka, bo nie ma szans, byś tej sprawy nie wygrała - rzucił Neil, gdy postawiłam przed siostrą kubek gorącej melisy.
- Mówiłam już, że nie chcę iść z tym do sądu.
- Ale dlaczego?
- Bo nie chcę.
- Będą musieli zapłacić ci odszkodowanie, przy dobrym prawniku można wyciągnąć niezłą sumkę - dodał Stevens, patrząc zachęcająco na Oksanę.
- A co mi po niezłej sumce, kiedy stałam się pośmiewiskiem całego kraju i to jeszcze przez własną matkę i faceta? - Do jej oczu znów napłynęły łzy. Położyłam dłoń na jej dłoni i delikatnie ją zacisnęłam.
- No tak, o tym nie pomyślałem.  No, ale pozwolisz, żeby uszło im to płazem?
- Nie ujdzie - odpowiedziałam za siostrę. - Tata już o wszystkim wie, matka nie ma co się w domu pokazywać. Straciła też swoją jedyną podopieczną, więc jest również bezrobotna.
- Chyba, że zacznie pracować dla Dereka. - Oksana przetarła dłonią oczy, po czym zacisnęła ją na parującym kubku.
- Wszystko możliwe, w końcu zrobili mu razem niezłą reklamę, ale jestem pewna, że prędzej czy później i jemu powinie się noga.
- Od kiedy wierzysz w cuda? On jest teraz na szczycie.
- Jak będzie trzeba, to sama go z niego zepchnę. Nikt nie będzie w tak podły sposób wykorzystywał mojej siostry, nikt. A już na pewno nie jakiś marny choreografik z wydepilowanymi nogami.
- Facet depiluje nogi? - Twarz Neila wykrzywił grymas ogromnego obrzydzenia.
- Żeby tylko nogi.
- Transwestyta z niego czy co?
- Artysta - rzuciła nad wyraz ironicznym tonem Oksana.
- Taki z niego artysta, jak ze mnie kulturystka. Zresztą nie rozmawiajmy już o nim. W weekend zabierzemy cię do Ventury, tam zaczniesz wszystko od nowa.
- Mam nadzieję. - Oksi posłała mi delikatny uśmiech, przesuwając kciuk po moich kostkach. Może i nie jest najbardziej rozgarniętą kobietą na świecie, ale to moja siostra, kocham ją i nie pozwolę na to, by działa się jej krzywda. Nigdy...

***

    Jeszcze raz zanurzyłam dłoń w swojej torebce i kiedy znów nie wyczułam paczki gumy do żucia, wysypałam całą jej zawartość na stolik. Poczułam ogromną ulgę, kiedy na szczycie niedużej kupki szpargałów zobaczyłam zielone opakowanie.
Guma to jedyna rzecz, która ostatnimi czasy ratuje mnie przed wymiotami w miejscach publicznych, bez niej nawet nie ruszam się z domu.
- Kell, już jest twoja taksówka - doszedł mnie z salonu głos Neila, który powoli zaczyna dochodzić do siebie po wczorajszej popijawie.
- Ok. Będę za jakąś godzinę, nie zapomnij naprawić świecznika.
- Nie możesz ty tego zrobić? - zapytał wyraźnie wymuszonym, zmarnowanym tonem, wychylając się zza ściany.  
- Ty go zabiłeś, nie ja, więc ty go wskrzesisz.
- Zabiłem?
- Tak wczoraj powiedziałeś, nie pamiętasz? - Uniosłam wymownie brwi, a Stevens pokręcił przecząco głową. - Tak myślałam. - Z lekkim uśmiechem nacisnęłam klamkę drzwi wejściowych.
    Dwadzieścia minut później byłam już w sklepie kosmetycznym i wybierałam odpowiednią farbę dla swojej siostry, która z oczywistych względów nie mogła i nie chciała mi towarzyszyć. Przechadzałam się między półkami, kompletnie ignorując robiących mi zza szyby zdjęcia paparazzich i patrzących na mnie klientów sklepu.
Mimowolnie wyobrażałam sobie, że te hieny na zewnątrz to te same świnie, które rzuciły się dziś na moją siostrę, a ci wszyscy ludzie w środku to ci komentujący w sieci ignoranci, wyzywający ją od najgorszych, nie mając nawet pojęcia, jak to wszystko naprawdę wygląda.
Te myśli sprawiają, że mam ochotę ich wszystkich zwyzywać, ale wiem, że to byłoby idiotyczne, choć z pewnością oczyszczające.
Gdy w końcu wybrałam odpowiedni odcień brązu, stanęłam w kolejce, cierpliwie znosząc szepty stojących przede mną nastolatek.
Czasami mam wrażenie, że ludzie myślą, że aktorzy noszą głowy tak wysoko, że nie słyszą tego, co mówią "zwykli śmiertelnicy" stojący przed ich nosem. Panny przede mną szeptały o moim dawnym związku z Jaredem i tym, że z pewnością chciałam się tylko na nim wypromować.
Nie odezwałam się, publiczne, słowne przepychanki nie są w moim stylu.
- No proszę, proszę, kogo ja tu widzę.
Odwróciłam głowę i zobaczyłam szeroko uśmiechniętego Spencera. Również posłałam mu uśmiech i już zamierzałam się odezwać, lecz ten mnie wyprzedził.
- Jesteś strasznie blada, źle się czujesz?
- W Londynie złapałam zatrucie pokarmowe i jakoś nie mogę się wyzbyć niektórych objawów.
- A byłaś z tym u lekarza? - zapytał troskliwym tonem?
- Nie, nie mam na to czasu.
- W takim razie go znajdź, bo nie pozwolę na to, by moja główna gwiazda męczyła się podczas promocji. Jutro masz iść się przebadać, czy ci się to podoba, czy nie.
- Ale...
- Żadnych ale. Zaraz podam ci numer mojego znajomego lekarza, przebada cię od ręki, nie będziesz musiała czekać nie wiadomo ile. - Mężczyzna zanurzył dłoń w kieszeni swoich jeansów, wyciągnął z nich wysłużony telefon i po krótkiej chwili szukania, podał mi numer doktora Hergona.
- Powołaj się na mnie.
- Ok.
- Masz do niego zadzwonić zaraz po powrocie do domu. Wieczorem sam się z nim skontaktuję, żeby się upewnić, że umówiłaś się na wizytę - dodał tonem, który przypomniał mi ton głosu mojego taty.
- Na pewno się umówię. - Uśmiechnęłam się nieznacznie i schowałam swoją komórkę z powrotem do torebki.
    Po powrocie do domu nałożyłam siostrze farbę i zgodnie z poleceniem szefa, umówiłam się na popołudniową wizytę u lekarza.

***

- Niech pani siada, pani Tucker. - Na oko czterdziestoletni mężczyzna wskazał mi obite jasną skórą krzesło stojące tuż przy jego biurku. - Co pani dokładnie dolega?
- Jakieś dwa tygodnie temu zatrułam się mrożoną lasagną i od tamtej pory męczą mnie nudności i wymioty. Do tego doszedł jeszcze stres związany z kłopotami rodzinnymi - wyjaśniłam nieco spięta. Nie lubię wizyt u lekarzy, strasznie mnie stresują. Nigdy nie wiem, co mam mówić i jak dokładnie wyjaśnić to, co mi dolega.
- Rozumiem. Najpierw zrobimy USG, a potem pójdzie pani na badanie krwi, dobrze?
- Dobrze. - Uśmiechnęłam się nieznacznie, choć tak naprawdę miałam ochotę krzyknąć. Od małego nienawidzę igieł, a pobieranie krwi to dla mnie podwójna tortura. Nie dość, że mnie kują, to jeszcze muszę oglądać płyn ustrojowy, na którego widok robi mi się słabo, istny koszmar.
- W takim razie zapraszam za parawan.
Wstałam z miejsca i ruszyłam za doktorem do ogrodzonej białą zasłonką części gabinetu, gdzie stał rozkładany fotel i odpowiednia aparatura.
- Proszę się położyć i podciągnąć bluzkę.
Zrobiłam to, o co poprosił Hergon i zaraz po tym poczułam niezbyt przyjemny chłód na swoim brzuchu.
- Żel jest zimny.
- Zauważyłam.
Brunet uniósł kąciki ust i przyłożył do mojego brzucha coś, co przypominało maszynkę do strzyżenia włosów.
Sunął nią po mojej skórze, nie odrywając wzroku od sporego ekranu, na którym ja widziałam tylko zupełnie nic mi nie mówiące kształty.
- I co? - zapytałam, gdy przez dłuższą chwilę doktor nie odezwał się nawet słowem.
- Już wiem, co jest przyczyną pani objawów. Nie jest to ani stres, ani przewlekłe zatrucie.
- Boże, mam raka?! - zapytałam ze sporym przerażeniem w głosie.
- Nie, nie ma pani raka - odpowiedział z serdecznym uśmiechem.
- To co mi jest? Niech pan mówi, bo ja tu zaraz zawału dostanę.
- No cóż, jest pani w ciąży.
- Co?! - wrzasnęłam mimowolnie i w ostatniej chwili powstrzymałam się przed zerwaniem się z pozycji leżącej.
- Będzie pani mamą, pani Tucker. Płód jest jeszcze bardzo malutki, to góra drugi, trzeci tydzień.
Drugi tydzień, co ja robiłam dwa tygodnie temu? Byłam w Londynie, spotkałam się z Neilem, kochaliśmy się bez zabezpieczenia.
- Boże...
- Nie cieszy się pani?
- Jestem po prostu w lekkim szoku.
- Nic dziwnego, w końcu ciąża to duża rzecz. Zaraz skieruję panią do ginekologa, chyba, że woli pani pójść do swojego.
- Tak, pójdę do swojego - wydukałam machinalnie.
W mojej głowie dzieje się teraz coś, co można przyrównać do pomieszania z poplątaniem. To wszystko wydaje mi się być cholernie surrealistyczne, mimo iż ciąża to przecież rzecz jak najbardziej naturalna. Mam dwadzieścia osiem lat, jakiś czas temu odstawiłam pigułki, uprawiałam seks bez żadnego zabezpieczenia, więc dlaczego myśl, że ja i Neil mogliśmy wpaść nawet nie przyszła mi do głowy? Prędzej spodziewałam się jakiegoś guza niż ciąży. Czy to nienormalne?
Boże, zostanę mamą, pierwszy raz będę za kogoś tak naprawdę odpowiedzialna, dam komuś życie, wydam na świat malutkiego człowieka. To jest niesamowite, cholernie niesamowite i cholernie przerażające. Tylko co na to Neil? Czy to zaakceptuje, czy potraktuje mnie tak samo jak kiedyś potraktował Kim? Co jeśli mnie zostawi? Co jeśli zostawi nas? Co jeśli rola przyszłego ojca znów go przytłoczy? Co jeśli będzie chciał, żebym zabiła to dziecko? Czy jest do tego zdolny? A może zmienił się na tyle, by w końcu zachować się jak prawdziwy mężczyzna? Chcę w to wierzyć, chcę wierzyć, że Neila to nie przerazi, że nie ucieknie od odpowiedzialności, że zaakceptuje tę nową, kosmiczną sytuację. Dowiem się tego dzisiaj, bo nie zamierzam nic przed nim ukrywać. Raz kozie śmierć...





Neil:


- Złaź ze mnie, ty mała paskudo - rzuciłem, ściągając ze swojego torsu zasypiającą chihuahę i chwyciłem leżący na stole telefon, który zaczął wibrować kilka sekund wcześniej.
Na ekranie wyświetlił się rządek nieznanych mi cyfr. Zmarszczyłem czoło i odkaszlnąłem.
- Tak?
- Cześć, tu Kim, dzwonię, żeby poinformować cię, że ja i Dominic mieszkamy teraz u mojej mamy w San Diego. To tak w razie, gdybyś chciał wysłać mu jakąś paczkę na urodziny, czy coś.
- Urodziny? - Ściągnąłem brwi i podrapałem się wolną dłonią  po brodzie. Najwyższy czas się ogolić.
- No tak, nawet nie znasz daty urodzin własnego syna. Dla twojej wiadomości, to za dwa dni. Chociaż i tak cię to pewnie nie obchodzi.
Zanim zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć, moja była partnerka się rozłączyła. Pokręciłem tylko głową i głęboko westchnąłem, nie zauważając nawet, kiedy do mieszkania weszła Kelly.
- Z kim rozmawiałeś?
- Z Kimberly, mamą Dominica.
- Wiem, kim jest Kim - rzuciła, siadając tuż obok mnie na kanapie. Położyła torebkę na kolanach i spojrzała przed siebie. W tym spojrzeniu dostrzegłem coś niecodziennego.
- No, ale lepiej mi powiedz, co powiedział ci lekarz. Wszystko w porządku?
- Zależy, jak na to patrzeć.
- Nie rozumiem. Możesz jaśniej? - Spojrzałem na Tucker pytającym wzrokiem, a ta tylko wzięła głęboki oddech. - Jesteś na coś chora.
- Nie.
- No to skąd te wszystkie objawy?
- Jestem w ciąży - oznajmiła mi to takim tonem, jakby mówiła o zakupie nowej sukienki, po czym wstała z miejsca i udała się do kuchni.
Przez dłuższą chwilę zastanawiałem się, czy aby na pewno dobrze ją zrozumiałem, albo czy czasem ona sobie ze mnie nie żartuje.
Poszedłem za nią.
- Jak to jesteś w ciąży?
- Normalnie - rzuciła, wlewając wodę do czajnika.
- Ale przecież...
- Kochaliśmy się bez zabezpieczenia, a to wystarczy.
- No tak, ale nie planowaliśmy tego, nie jesteśmy na to gotowi. Nie, no, Kelly, jeśli to jest żart, to proszę, powiedz mi to od razu. - Zbliżyłem się do brunetki, odwracając ją w swoją stronę.
- Nie, Neil, to nie jest żart, będziemy rodzicami. Mógłbyś przynajmniej udawać, że się cieszysz.
- Jezu. - Serce zabiło mi szybciej, a ciało uderzyła fala gorąca. Przetarłem twarz dłonią i oparłem się o szafkę.
- Chcesz herbaty? - zapytała jak gdyby nigdy nic, stawiając napełniony czajnik na kuchence.
- Nie, ja już nic z tego nie rozumiem. Właśnie powiedziałaś mi, że będziemy mięć dziecko, a teraz jak gdyby nigdy nic proponujesz mi herbatę?

- A co mam niby robić, co? Płakać? Lamentować? Rozwodzić się nad tym, jakby to była jakaś wielka tragedia?! - Tucker niespodziewanie podniosła głos. Automatycznie utkwiłem w niej wzrok.
- Nie, zresztą nie wiem.
- Nie jesteśmy parą niedojrzałych małolatów, które baraszkowały pod nieobecność rodziców, wpadły i mogą mieć przez to wielkie kłopoty, jesteśmy dorosłymi, odpowiedzialnymi ludźmi. Jasne, nie planowaliśmy tego, ale stało się i tyle. To nie jest żadna katastrofa, jesteśmy w stanie wychować dziecko, zapewnić mu dobre warunki. Przynajmniej ja jestem. Jak będę musiała, będę się nim zajmować sama. - Ton i mina, z jaką to mówiła, były niezwykle pewne. Nie bała się tego, jak zwykle była w stanie złapać byka za rogi, ale czy mnie na to stać? Mówiąc, że będzie mogła wychowywać dziecko sama, dopuszcza do siebie myśl, że ja znów stchórzę, że trzeci raz podkulę ogon i zachowam się jak niedojrzały dzieciak. Chciałbym tak zrobić, chciałbym teraz spakować swoje rzeczy i przenieść się do San Francisco, ale coś mnie przed tym hamuje, coś każe mi zostać, podjąć się tego wyzwania. Być może to wina szoku, być może jutro albo za tydzień, kiedy przejdę z tym do porządku dziennego, kiedy uświadomię sobie, z czym to się wiąże, zabiorę się i zniknę, ale na dzień dzisiejszy chcę zostać i być przy niej. Przy nich. Może to czysta głupota, ale co mi tam.
- Nie będziesz musiała - rzuciłem, kładąc dłonie na ramionach Tucker. - Zrobimy to razem. Tym razem nie nawalę, obiecuję.
- Nie obiecuj, że nie nawalisz, obiecaj, że postarasz się nie nawalić. Wystarczy, że będziesz się starał, Neil, to mi wystarczy. - Z jej twarzy i głosu zniknęła ta silna pewność, zastąpiło ją coś zupełnie innego. Coś, czego nie jestem w stanie określić słowami.
Ona chce we mnie wierzyć, chce liczyć na to, że jej nie zawiodę, ma nadzieję, że stworzymy rodzinę, prawdziwą rodzinę. Daje mi szansę, być może najważniejszą w moim życiu.
- Wiesz, Kell, boję się, boję się jak cholera. Zaskoczyłaś mnie, mam wrażenie, że to jest sen, że... Że to wszystko... Jezu, nawet nie wiem, co mam powiedzieć. Nie chcę cię zawieść, nie chcę zniszczyć życia tobie i kolejnemu dziecku. Boję się, boję się jak nigdy wcześniej. Nie jestem gotowy na to, by zakładać rodzinę, nie jestem gotów być prawdziwym ojcem, ale cholera jasna, postaram się, zrobię to dla ciebie, bo jesteś tego warta i cholernie cię kocham. Boję się i...
- Zaczynasz się powtarzać.
- Wiem, ale ...
Tu przerwał mi pocałunek, czuły, pełen miłości. Automatycznie go odwzajemniłem, obejmując twarz Kelly dłońmi.
Nie możesz nawalić, nie tym razem, Stevens, nie tym razem...

***

- Wchodź. - Nie zdążyłem nawet nacisnąć dzwonka, a Jared już otworzył mi drzwi.
- Na pewno nie przeszkadzam? - zapytałem tak dla pewności.
- Na pewno. Mary z Courtney są u Marka, będziemy mogli spokojnie pogadać. - Leto pokierował mnie do salonu, gdzie od razu postawiłem na stole dwa piwa. - Wybacz, ale ja dzisiaj nie piję.
- Nie mów, że dalej męczy cię ten kac.
- Nie, ale przedwczoraj po pijaku trochę narozrabiałem, nie skończyło się to zbyt miło, więc wolę nie kusić losu - wyjaśnił nieco lakonicznie, siadając na niedużej pufie, wcześniej ściągając z niej pluszowego misia. - No to o czym chciałeś pogadać, co?
- Potrzebuję rady.
- Rady? W jakiej kwestii?
- Ciążowej - rzuciłem, otwierając jedną z dwóch szklanych butelek.
- Ciążowej? - Jared spojrzał na mnie dosyć dziwnym wzrokiem. - No chętnie bym ci pomógł, ale nigdy w ciąży nie byłem, więc nie orientuję się w temacie.
- Żarty na bok, stary, to poważna sprawa. Kelly jest w ciąży, a ja nie mam zielonego pojęcia, co mam robić, jak się zachowywać, jak jej pomagać.
- Co?! Czy ja dobrze słyszę? Kelly jest w ciąży?! - Oczy szatyna otworzyły się szeroko, a szczęka nieco obniżyła.
- Taa, właśnie dzisiaj się dowiedziała. Stary, ja nigdy w życiu nie miałem takiego stracha.
- Ja pierdolę. - Leto pokręcił głową i z całego tego szoku chwycił drugą butelkę piwa.
- Jestem totalnie skołowany. Nigdy nie miałem styczności z ciężarną kobietą.
- No przecież masz dwóch synów - zauważył słusznie, biorąc pierwszy łyk pieniącego się trunku.
- No niby tak, ale Kim, matkę Dominica, zostawiłem, jak tylko wyszło, że będziemy mieć dziecko, a o ciąży tej drugiej nawet nie wiedziałem. Boże, nawet nie pamiętam, jak ona ma na imię. - Uderzyłem się otwartą dłonią w czoło i pokręciłem głową, zaciskając palce na rozwichrzonych włosach.
- To faktycznie stawia sprawę w innym świetle.
- Dlatego zwróciłem się do ciebie. Masz dzieci, żonę, pewnie wiesz, co i jak, skoro przechodziłeś przez to dwa razy.
- Raz. O tym, że Courtney jest moją córką, dowiedziałem się dopiero, gdy ta miała roczek, Mary, jak była w ciąży widziałem może ze dwa razy.
- No a Marion?
- W sumie też nie zajmowałem się nią od początku ciąży, no ale większość czasu zaliczyłem, więc mogę ci dać kilka rad.
- Wal. - Wyprostowałem się i skupiłem całą swoją uwagę na słowach Jareda.
- Pytaj się co jakiś czas, jak się czuje, czy możesz coś dla niej zrobić, czy czegoś nie potrzebuje, ale nie za często, bo się na ciebie wkurwi za to, że traktujesz ją jak kalekę. Spełniaj wszystkie jej zachcianki, nawet te najbardziej absurdalne jak lody z bitą śmietaną i ogórkiem.
Wykrzywiłem się nieznacznie.
- Kupuj jej kwiaty, słodycze i trzymaj rączki przy sobie, chyba, że sama będzie miała ochotę pobaraszkować.
- No to można się kochać z kobietą w ciąży? - spytałem zaskoczony.
- Przez kilka miesięcy tak, potem możesz liczyć już tylko na substytuty, o ile będzie miała na to ochotę. Co jeszcze, jeśli nie chcesz, by rozwaliła ci czymś głowę, nie wybieraj sam imienia dla dziecka i pod żadnym pozorem nie rozmawiaj z nią o innych kobietach, szczególnie o tych, o które może być zazdrosna. Nie obrażaj się na nią, kiedy bez powodu zwyzywa cię od tępych chui, to przez hormony. Proponuj jej masaże, spacery, wspólne wieczory, kąpiele, czytaj z nią te głupawe poradniki dla przyszłych rodziców, jak będzie chciała, zapisz się z nią do szkółki rodzenia, chodźcie razem oglądać rzeczy dla dziecka, przygotuj maluchowi pokoik...
- O cholera! - rzuciłem przerażony.
- Co?
- Nie mamy wolnego pokoju! Trzeba będzie kupić większe mieszkanie!
- Spokojnie, na to będzie czas. A tak  w ogóle, to który to miesiąc?
- Drugi albo trzeci tydzień, sam już nie wiem, wszystko mi się we łbie plącze. - Zacisnąłem mocno powieki i złapałem się za głowę.
- Spokojnie, Neil, będzie dobrze, dasz sobie radę.
- A co jeśli nie? A co jeśli znowu stchórzę i zostawię ją tak samo jak Kim?
- Kochasz ją? - odpowiedział pytaniem na pytanie.
- Jak cholera.     
- Więc jej nie zostawisz. Będziesz się bał, będziesz o tym myślał, ale za chuj jej nie zostawisz, gwarantuję ci to. No i jeszcze jedna rada, jeśli chcesz być przy porodzie, nałóż kask na głowę, będzie mniej bolało, jak walniesz w podłogę.
- Aż tak?
- Aż tak, stary, aż tak. Powiem ci jedno, po zobaczeniu porodu Marion, cieszę się, że nie jestem kobietą, naprawdę.
- No to wypijmy za to, że jesteśmy facetami.
- Wypijmy.
Po pomieszczeniu rozniósł się odgłos odbijającego się od siebie szkła i zaraz po nim nastąpiła długa cisza.
Znów będę ojcem, znów będę ojcem...





Harry:


- Jackobson, widzenie - usłyszałem i natychmiast podniosłem się z pryczy z nadzieją, że to Marion. Mimo iż jej ostatnia wizyta pozbawiła mnie wszelkich złudzeń, pragnąłem ją jeszcze raz zobaczyć. Ją, Polly i mamę. Chciałem mieć je wszystkie przy sobie, by chociaż przez moment znów czuć się jak normalny, wolny człowiek.
Wolność, nigdy nie sądziłem, że ją stracę i to jeszcze przez coś, czego nawet nie zrobiłem.
Wiedziałem, że Roxanne potrafi być wyrachowana i podła, ale nie przypuszczałem, że posunie się do takiego czegoś. Ukartowała sobie to wszystko, a ja dałem się podejść jak jakiś niedoświadczony przedszkolak. Wszystko sobie dokładnie przemyślała, wiedząc, że nie będę miał, jak się bronić. Dla faceta taka sprawa jest z góry przegrana i ona doskonale o tym wiedziała. Obiecała, że mnie zniszczy i wygląda na to, że jej się udało. Jestem pewien, że przegram tę sprawę i nawet Dorian mnie nie wybroni. Bo jak w moją niewinność mają uwierzyć obcy ludzie, skoro nie wierzy w nią nawet moja żona?
Pójdę siedzieć, udupią mnie na kilkanaście lat i już się z tym pogodziłem. Straciłem wszelką nadzieję, już nic mi nie pomoże, więc musiałem pogodzić się z losem. Boję się, oczywiście, że się boję, ale za głupotę trzeba płacić.
Gdybym dotrzymywał wierności Marion, do niczego by nie doszło. Ale ja oczywiście musiałem robić wszystko po swojemu, nie potrafiłem nad sobą zapanować i teraz mam.
Głupota ludzka nie zna granic.
- Masz piętnaście minut - oznajmił strażnik, wpuszczając mnie do pomieszczenia dla odwiedzających.
Przy jednym z kilku kwadratowych stolików zamiast swojej żony zobaczyłem Nelsona i od razu zrobiło mi się gorąco. Był ostatnią osobą, której się tu spodziewałem, nie mam bladego pojęcia, czego mógłby ode mnie chcieć. To znaczy mam, chce mi obić ryj. Pewnie zapłacił strażnikom za to, by udawali, że nic nie widzą, albo i oni się na mnie rzucą. Okopią mnie i spałują. Już po mnie.
Przełknąłem głośno ślinę i zrobiłem niepewny krok w stronę powoli wstającego z krzesła mężczyzny.
- Harry.
- Panie Nelson.
- Siadaj.
Zająłem miejsce na przeciwko męża swojej byłej szefowej i zacząłem uderzać nerwowo butem w podłogę.
Przez dłuższą chwilę żaden z nas nie powiedział ani słowa. Ja nie miałem odwagi, a on? Nie mam pojęcia, po prostu na mnie patrzył.
W końcu zaczęło mi to niezwykle ciążyć, więc wziąłem głęboki oddech i zdecydowałem się odezwać jako pierwszy.
- Wiem, że ma pan pewnie ochotę mnie zabić, ale...
- Chcę, żebyś był ze mną szczery, Harry. Miałeś romans z moją żoną?
- Słucham? - Spojrzałem na niego zaskoczony.
- Mogę ci pomóc, musisz mi tylko powiedzieć prawdę. Sypiałeś z Roxanne?
- Tak - wydukałem, spuszczając głowę.
- Od dawna?
- Od pierwszej delegacji.
Mężczyzna wypuścił głośno powietrze nosem i pokręcił głową.
- Te wasze pozostałe delegacje to był pic na wodę, co?
- Tak. Jeździliśmy wtedy do Vegas.
- Wiedziałem - prychnął ironicznie, splatając ze sobą leżące na szarym blacie dłonie.
- Wiedział pan?
- Nie wiem, czy wiesz, ale przenieśliśmy się tutaj z Kentucky po tym, jak moja żona została wykorzystana przez swojego podwładnego. Facet poszedł siedzieć, wyszedł tydzień temu i poprosił mnie o spotkanie. Przyjechał specjalnie z Frankfortu. Spotkaliśmy się i wyznał mi coś bardzo ciekawego. Powiedział, że on i moja żona mieli romans, że zamiast na delegacje, jeździli do kasyn i przepuszczali tam wszystkie pieniądze, jakie zabierała ze sobą Roxanne. Ale to nie wszystko, powiedział, że moją żonę kręcił sadomasochistyczny, wyuzdany seks. Nie mogłem w to uwierzyć, myślałem, że facet chce się na niej zemścić, że chce rozbić nasze małżeństwo, żeby odegrać się na mojej żonie. Powiedział, żebym zajrzał do jej komputera i wszedł w pewien chroniony hasłem folder. Nie znam się na komputerach, więc poprosiłem o pomoc znajomego informatyka. Pod nieobecność Roxanne włamaliśmy się do tych plików i... - Tu przerwał i przetarł mokrą od potu twarz drżącą dłonią. - Były tam różne zdjęcia i nagrania z jej udziałem, na których był też Henry, ten były pracownik. Wszystkie pokazywały ją podczas tych świńskich, zboczonych czynności. Harry, dosłownie zwymiotowałem, kiedy zobaczyłem film, na którym leżała przywiązana do łóżka i uprawiała z nim seks analny, wykrzykując przy tym najgorsze przekleństwa i bluźnierstwa. Henry chciał to przerwać, nie chciał już dłużej oszukiwać swojej żony, więc...
- ... upozorowała gwałt - dokończyłem za niego.
- Dokładnie. Wczoraj znów się z nim spotkałem, opowiedział mi o tym, jak podstępem zwabiła go do siebie i urządziła tę chorą zabawę, podczas której ją bił, gryzł, przyduszał. Na drugi dzień przyszła do niego policja, został aresztowany za brutalny gwałt. Z tobą było tak samo, prawda? - Spojrzał na mnie uważnie, przełykając głośno ślinę.
- Tak. Przez kilka dni się do mnie nie odzywała, a potem tamtego wieczoru wezwała do siebie. Zaczęła mówić o mojej żonie, o tym, że muszę się czuć samotny po tym, jak wyrzuciła mnie z domu. Zaproponowała seks, zgodziłem się. Nie wiem dlaczego, ale się zgodziłem, chociaż pamiętałem, jak mówiła, że się na mnie zemści za to, że zignorowałem ją w Vegas.
- Słuchaj, zawsze cię lubiłem, więc nie chcę, żebyś skończył tak jak Henry. Podaj mi dokładne adresy hoteli, w których się zatrzymywaliście, miejsca, w których razem bywaliście. Mam znajomego detektywa, który postara się znaleźć dowody na to, że było coś między wami. Roxanne o niczym nie wie, w sądzie będzie szła w zaparte. Jeśli chcesz wyjść z tego cało, musimy mieć mocne dowody.
- Dlaczego w ogóle mi pan pomaga?
- Bo chcę, żeby ta suka zapłaciła za to, że przez tyle lat robiła ze mnie rogacza - wycedził z pogardą w głosie, opierając się o twarde krzesło.
- A na mnie pan nie jest zły?
- Jesteś ofiarą tak samo jak ja, nie mogę cię o nic obwiniać. Tak więc tak jak prosiłem, zrób listę i przekaż ją swojemu adwokatowi, resztą zajmie się mój człowiek.
- Nie wiem, jak ja się panu odwdzięczę.
Mężczyzna nic już nie odpowiedział, tylko wstał i ruszył w stronę wyjścia.
Jeśli mu się uda, będę wolny, oczyszczą mnie ze wszystkich zarzutów i może wtedy Marion znów spojrzy na mnie łaskawszym okiem i da mi szansę...  


............................................

    - Tak wiem, że ciąża Kelly była oczywista i każdy się tego spodziewał, ale cóż, te rozdziały to już zlepek wszystkich pomysłów, dróżka prowadząca do epilogu i już nawet nie zależy mi na zaskakiwaniu czytelnika. To znaczy zależy, ale jestem realistką, więc nawet nie udaję, że wierzę w to, że jestem jeszcze w stanie kogokolwiek, jakkolwiek zaskoczyć :)
    - Kilka razy wspominałam o tym, że Kelly jest fanką Johnny'ego Deppa (jakąś moją cechę w końcu musiała mieć), więc zdecydowałam się wcisnąć w jej usta moje słynne jak Johnny'ego Deppa kocham (kto mnie śledzi na Twitterze, wie, o czym 'mówię' :P),  bo pierwotne jak Boga kocham, jakoś przy przepisywaniu mi zgrzytało. Po co o tym wspominam, nie wiem, ale co tam :p
    - Miałam ambitny plan opisania całej tej sytuacji z "atakiem" w sklepie i obcinaniem włosów z perspektywy Oksany, jednak umysł starszej Tucker okazał się być zbyt mrocznym miejscem i wybrałam perspektywę jej młodszej siostry.
    - Teraz, jako że to ostatni rozdział w tym roku, wypadałoby złożyć życzenia, prawda? Tak więc życzę Wam cierpliwości do mnie i moich wypocin, weny komentarzowej (tak, to paskudnie egoistyczne, ale whatever :P), wytrwania tych kilku miesięcy, które przyjdzie nam jeszcze ze sobą spędzić i braku rozczarowania tym, co tu jeszcze przeczytacie :)