149. To tam wszystko się zaczęło

Jared:


    Mary po kilkakrotnym ucałowaniu Courtney wyszła z domu, a ja przywołałem do siebie swojego syna.
- Słuchaj, Scotty, jesteś dzisiaj jedynym facetem w domu, więc musisz być czujny. Pilnuj babci i siostry i wiesz, żadnych imprez i dziewczyn. Możesz ewentualnie zaprosić Dolores, ale żadnego bawienia się w doktora.
- Tato. - Scotty zabawnie zachichotał i oblał się rumieńcem. Zwichrzyłem mu włosy i szeroko się uśmiechnąłem.
- A tak na poważnie, panie Leto, wszystkie butelki w barku są policzone i zaznaczone, jak czegoś ubędzie, to będzie niewesoło.
- Jared, przestań się wygłupiać - wtrąciła się mama, leciutko podrzucając trzymaną na rękach wnuczkę.
- Nie wygłupiam się, jak któreś z nich będzie miało jutro kaca, to i mamuśce się oberwie.
- Jared, bo jak cię zaraz... - Tu przerwała, wydobywając z siebie krótki śmiech.
- No dobra, już nic nie mówię, tylko pamiętaj, Scotty, zero alkoholu, imprez, dziewczynek i filmów dla dorosłych, zrozumiano?
- Tak. - Znów uroczo się zaśmiał i przestąpił z jednej nogi na drugą.
- Dobra, ty już idź, bo się spóźnicie.
- No to idę. - Zanim jednak opuściłem mieszkanie, mocno przytuliłem do siebie swojego syna i ucałowałem mamę i Courtney. Gdybym mógł, zabrałbym ich ze sobą, ale nie chcę wprowadzać niewinnych dzieci do tego brudnego świata show biznesu. To, że jestem ich ojcem, nie znaczy, że muszę skazywać je na życie w blasku fleszy, wśród fałszywych przyjaciół i wilków w owczych skórach. Za bardzo ich kocham, żeby wyrządzać im taką krzywdę. Tak samo jest z Mary, chcę, by żyła z dala od tego całego zgiełku związanego z moją pracą, ale dziś jest mi potrzebna, chcę mieć ją tuż obok. Tego wieczora robię wyjątek, bo tak naprawdę zrobiłem ten teledysk dla niej. Pisałem jego scenariusz z myślą o niej, poświęciłem te kilka minut jej życiu, jej historii, a raczej naszemu życiu i naszej historii. Czy to nie jest obdzieranie się z prywatności? W pewnym sensie tak, ale przecież nikt nie wie, że klip opowiada o mnie i Mary, przecież mogę powiedzieć, że to wymyślona historia. Prawdę znają tylko ci, którzy znali nas kiedyś i znają teraz, a jest ich naprawdę niewielu. A ja zawsze mogę zaprzeczać, w końcu udawanie to część mojej pracy, nie tylko tej aktorskiej...

***

- Dobra, powtórzmy plan, żeby potem nie było, że ktoś nie wie, co ma robić - rzuciła Sara, gdy tylko wynajęty na dzisiejszy wieczór kierowca odpalił silnik czarnego vana i spojrzała wymownie na mojego brata.
- A to spojrzenie, to co ma oznaczać? - Shannon uniósł brwi, odrywając dłonie od pasów.
- Ty już dobrze wiesz, co.
- Nikt nie będzie pięć minut przed występem szukał cię po damskich kiblach - wtrąciłem się, niechętnie odrywając wzrok od swojej żony. W tej czarnej sukience wygląda zabójczo.
- Wstydziłbyś się nawet tak mówić, Jaredzie. Ja jestem niezwykle zorganizowany i odpowiedzialny.
- A ja mam słonia na złotym łańcuchu. Przestań gadać głupoty i słuchaj. - Nieznoszący sprzeciwu ton Cageman natychmiast zamknął usta mojemu bratu i przywołał szczery uśmiech na twarz Mary. Mimo zachwytów moich i dzieci, wciąż nie wierzy w to, że wygląda niesamowicie. Choroba niezwykle zachwiała jej poczucie własnej wartości, co nawet dla mnie jest bolesne, bo Mary była i wciąż jest najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu spotkałem i nie mogę słuchać tego, co mówi na swój temat. Jej zwątpienie we własną wyjątkowość i piękno jest dla mnie niepojęte. Czasami mam wrażenie, że ona patrząc w lustro, widzi zupełnie inną osobę niż ja. Tak jakby jego tafla zniekształcała jej obraz rzeczywistości, pokazywała coś, czego tak naprawdę nie ma. Tam gdzie ja widzę subtelne, delikatnie zarysowane biodra, ona widzi wystające kości, to co dla mnie jest drobną, aczkolwiek seksowną pupą, dla niej jest wklęsłym płaskodupiem, tam gdzie moje oczy dostrzegają proporcjonalny do szczupłej sylwetki, idealnie okrągły biust, jej zmysł wzroku widzi ledwo widoczne, jak ona je to zawsze nazywa, pryszcze. Są chwile, kiedy mam ochotę złapać ją za ramiona i potrząsać tak mocno i tak długo, aż te wszystkie głupoty wylecą jej z głowy. Tak, schudła i to znacznie, ale nic to jej nie ujęło, prócz tych kilku głupich kilogramów. Tracąc wagę, nie straciła swojego piękna, zarówno tego zewnętrznego, jak i wewnętrznego. Choroba zabrała jej trochę masy, ale przynajmniej oszczędziła życie. Leki i naświetlanie wyczerpały ją fizycznie i psychicznie, ale jednocześnie dały szansę na długie, szczęśliwe życie. Wierzę w to, że kiedy nie będzie musiała już brać żadnych tabletek, kiedy to nie będzie już żadnych szans na nawrót choroby, ona znów odżyje. Znów będzie pewną siebie, silną kobietą, która nikomu nie pozwoli wmówić sobie, że jest nic nie warta, czy niewystarczająco atrakcyjna. Wiem, że dzisiaj to ją trapi najbardziej, wiem, że boi się tego, że ktoś może uznać, że nie jest na tyle piękna, by towarzyszyć mi na czerwonym dywanie. To jest oczywiście gówno prawda. Mary to jedyna kobieta, która jest godna tego, być iść ze mną ramię w ramię na tak ważnej dla mnie premierze.
- No to tak, najpierw przechadzacie się po czerwonym dywanie, standardowo pozujecie do zdjęć i robicie to, co zwykle się w takiej sytuacji robi. Nie trwa to jednak więcej niż pięć minut. Po upływie tego czasu wchodzicie do sali konferencyjnej, gdzie miejsca będą podzielone między fanów i dziennikarzy. Tomo, Shannon i Ian siadają z boku, a Jared wygłasza mowę, którą zapewne zapomniał przygotować, mam rację? - Sara wbiła we mnie to do bólu profesjonalne spojrzenie, które oderwała od grubego notesu.
- Nic się przed tobą nie ukryje. Wymyślę coś na poczekaniu.
- Nie będziesz miał innego wyjścia. Dalej będzie wyświetlanie klipu, po którym zacznie się konferencja, która nie powinna trwać dłużej niż pół godziny, no góra czterdzieści pięć minut. Pytania będą pewnie głównie kierowane do Jareda, ale ty Shannon też musisz być czujny. Żadnego bujania w obłokach i myślenia o nie wiadomo czym.
- Mówiąc nie wiadomo co, ma na myśli tyłek pewnej nastolatki - szepnąłem bratu do ucha, na co ten wymierzył mi dosyć silnego kuksańca w bok. Gdyby nie Cageman, gotów by mnie pobić.
- Przestańcie zachowywać się jak małe dzieci i skupcie na tym, co do was mówię. Po wszystkich pytaniach odbędzie się poczęstunek, po którym dajecie koncert.
- Braciszku, masz setlistę, bo z tego, co pamiętam, tamten hotel działa dosyć niekorzystnie na twoją pamięć?
- Nie jest potrzebna, gramy tylko single w kolejności ich wydania. Od najstarszego do najnowszego - odpowiedziałem, jednocześnie przypominając sobie tamto spotkanie z fanami sprzed pięciu lat. To tam poznałem Marion, to tam wszystko się zaczęło. Gdyby nie tamten event, nie odnalazłbym później Mary, nie byłoby Scotty'ego, Courtney i prawdopodobnie mnie, bo jestem pewien, że styl życia, jaki wtedy prowadziłem, wykończyłby mnie. Nie fizycznie, tylko emocjonalnie. Byłem wypranym z uczuć wrakiem, który myślał tylko o sobie i krzywdził wszystkich dookoła. Nie potrafiłem cieszyć się życiem, bo tak naprawdę wcale nie żyłem. Byłem tylko źle działającą maszyną, powłoką tego, o czym marzyłem. Tak właśnie było. To Mary i dzieci tchnęli we mnie życie, to dzięki nim stałem się szczęśliwym człowiekiem i teraz tego samego chcę dla swojego brata, bo wiem, że mimo tego, co mówi, on też chciałby mieć swoją rodzinę. Żonę, do której wracałby po pracy i dzieci, które by go podziwiały i kochały ponad wszystko. Mnie nie oszuka, co to, to nie.
- No dokładnie, gracie wszystkie single od Capricornu po Public Enemy.
- Ej no, ludzie, czy wy macie mnie za kompletnego idiotę? Przecież przez dwa ostatnie dni mieliśmy próby, dobrze wiem, co i w jakiej kolejności będziemy grać - rzucił nieco poirytowany Shannon.
- No to po co mówiłeś o tej setliście? - Sara spojrzała na niego pytającym wzrokiem, przekręcając w palcach czarny długopis.
- To był taki żart. Nie wiem, czy wiesz, ale po trasie promującej This is War zorganizowaliśmy spotkanie z fanami, dokładnie w tym samym hotelu, no i Jared zapomniał zrobić setlisty i musiał trochę pokombinować. To miało być takie zabawne nawiązanie, ale jak widać, wy Brytyjczycy nie macie poczucia humoru. 
- Dobrze, że wy Amerykanie macie. Idąc dalej, po koncercie mamy afterparty, którego zakończenie nie jest zaplanowane na konkretną godzinę. No i to by było na tyle.
- No i super. - Posłałem Sarze delikatny uśmiech i zaraz po tym przeniosłem wzrok na swoją żonę, która od początku podróży nie odezwała się nawet słowem.
- Trema, kochanie? - zwróciłem się do niej, łapiąc za odrobinę drżącą dłoń.
- Malutka.
- Będzie dobrze. Nie taki diabeł straszny, jak go malują.
Mary uniosła kąciki ust, a ja musnąłem je delikatnie wargami. Tak bardzo się cieszę, że jest tutaj ze mną, tak bardzo cieszy mnie to, że mam przy sobie i żonę, i brata. Przy takim wsparciu stres mija jak ręką odjął...

***

- Gotowi? - zapytałem, kiedy wszyscy stanęliśmy przy bocznej bramie, która prowadziła do hotelowego ogrodu, gdzie zorganizowany był czerwony dywan.
- Jak cholera. - Ian podskoczył w miejscu i zgasił żarzącego się tuż przy samej końcówce papierosa. Dziś łączy go z Mary pewna rzecz - oboje debiutują na takiej imprezie. Zarówno moja żona, jak i nasz basista, nigdy wcześniej nie mieli okazji przejść się po dywanie w blasku setek fleszy. Jeśli ktoś nie lubi być w centrum uwagi, nie jest to nic przyjemnego, ale jeśli potrafi się na chwilę wyłączyć i przez te kilka minut udawać, że nie ma w tym nic złego, można to nawet polubić. Kiedyś takie wyjście na łaskę i niełaskę tych hien z aparatami było dla mnie przeżyciem traumatycznym. Zanim postawiłem stopę na czerwonym materiale, dosłownie paraliżował mnie strach, jednak wraz z nabieranym doświadczeniem zmniejszał się jego poziom, aż w końcu przestałem się bać całkowicie. W późniejszych latach zamiast strachu czułem tylko pragnienie znalezienia się gdzie indziej, irytację i poniżenie. Tak, poniżenie. Dlaczego? Bo momentami czułem się jak małpa w Zoo. Jared, spójrz tu, Jared, spójrz tam i za Chiny Ludowe nie mogłem stamtąd zejść, czy po prostu kazać im się pierdolić. Musiałem odklepać swoje, ale cóż, taka praca. Zresztą w ogóle nie miałem ochoty zapraszać dziś reporterów, ale ten biznes niestety kieruje się pewnymi zasadami, które trzeba akceptować, nawet jeśli się ich nie lubi. Gdybym nie zaprosił prasy, ta premiera przeszłaby bez echa, a gdyby tak się stało, zmarnowałbym sporo swojej pracy. Ja wiem, jak to wszystko wygląda, ale skoro się weszło między wrony, trzeba krakać tak jak one. Media to teraz największa siła napędowa, jeśli chce się trafić do ludzi, trzeba od czasu do czasu pokazać się w prasie i zorganizować takie przedsięwzięcie. Nie robię tego dla kasy, już nie. Robię to, bo... Nie, kogo ja oszukuję, robię to dla pieniędzy, od początku miałem nosa do interesów, potrafiłem zarabiać grube pieniądze na zespole i wmawiać wszystkim dookoła, że jeszcze do niego dokładam. 30 Seconds to Mars od wydania drugiego albumu stało się tak cholernie dochodowym projektem, że mogłem bez większego bólu zrezygnować na jakiś czas z grania w filmach. Nie potrzebowałem już dodatkowej kasy, zespół zarabiał, prosperował. Oczywiście był pewien moment krytyczny, kiedy to trzeba było zapłacić trochę kasy wytwórni, ale potem znów się odkuliśmy i to tak jak nigdy wcześniej. Echelon okazał się być doskonałym promotorem, dzięki któremu oszczędziliśmy grube miliony. Wiem, jak brutalnie to brzmi, ale my wykorzystywaliśmy tych ludzi, ciągnęliśmy z nich ile się dało, organizując jakieś płatne, poboczne projekty, w tym meet & greet, którego jakość nijak się miała do zapłaconej kwoty. W czasach TIW nawet koncerty traktowaliśmy po macoszemu. Mniej grania, więcej gadania, a to wszystko po to, by się nie przemęczać i móc dać jak najwięcej występów. Teraz potrafię się do tego przyznać, potrafię o tym mówić. Czy jest mi z tym dobrze? Nie. Czy czuję się winny? Tak. Okłamywałem te dzieciaki, manipulowałem nimi, karmiłem najbardziej żałosnymi kłamstwami, wykorzystywałem je, niektóre z nich nawet seksualnie, ale jak mówiłem, byłem wtedy zupełnie innym człowiekiem, zgorzkniałym, pozbawionym skrupółów i samotnym. Dziś, kiedy mam rodzinę, kiedy jestem szczęśliwy, nie potrzebuję już tej całej otoczki. Teraz cieszy mnie samo wyjście na scenę, samo granie. Oczywiście nie robię tego za darmo, ale nie jestem już tak chciwy, jak te kilka lat temu. Nie bawię się już w wujka Jaya, Barta Cubbinsa, czy wielkiego propagatora zdrowego stylu życia. Do fanów mam zdrowy dystans, przestałem nazywać ich rodziną, którą tak naprawdę nigdy dla mnie nie byli i ogarniczyłem swoje działania w sieci. Teraz piszę tylko o sprawach zawodowych i to raz na jakiś czas. Rodzina dała mi balans, którego tak bardzo potrzebowałem, w końcu mam zdrową równowagę między życiem zawodowym i prywatnym. Nie poświęcam już całego czasu na myślenie o tym, na czym jeszcze mogę zarobić, zamiast tego wolę bawić się ze Scottym i Courtney i obcować ze swoją żoną. Czasami mam ochotę usiąść przed kamerą, opowiedzieć o tym, jak to wszystko tak naprawdę wyglądało i czym był dla mnie Echelon. Mam ogromną chęć ich wszystkich przeprosić, ale potem pojawia się w mojej głowie pewna myśl: przecież oni nie wiedzą, że byli wykorzystywani, nawet jeśli miałem złe zamiary, oni coś zyskali. Mimo wszystko Echelon coś im dał, poczucie przynależności, której nie mogli znaleźć nigdzie indziej, po raz pierwszy w życiu czuli, że gdzieś pasują, że znaleźli swoje miejsce, swój dom z dala od domu. Gdybym teraz powiedział im, że to wszystko to była jedna wielka imaginacja, zrujnowałbym ich świat. A tego mimo wszystko nie chcę, nie chce tego żaden z nas...
- Dobra, możecie wchodzić. - Głos Sary wyrwał mnie z zamyślenia i sprawił, że znów skupiłem się na tym, co działo się w chwili obecnej. Spojrzałem po swoich towarzyszach, zgiąłem rękę w łokciu, umożliwiając tym swojej żonie wsunięcie pod nią górnej kończyny i cała nasza piątka ruszyła do przodu. Trzy kroki i uderzyły nas niemal oślepiające błyski i wesołe okrzyki.
- Wyobraź sobie, że są nadzy i po prostu się z nich śmiej - szepnąłem do żony i zaraz potem zacząłem uśmiechać się do wymierzonych w nas obiektywów. Shannon, Ian i Tomo robili dokładnie to samo. Pozowali i uśmiechali się tak, jakby byli do tego stworzeni, choć dla każdego była to taka sama tortura.
- Jared, pocałuj swoją żonę! - krzyknął ktoś z tłumu, a ja tylko pokręciłem głową. Pokazywać się na takich imprezach razem to jedno, ale okazywać sobie czułość na oczach tych wszystkich pismaków to już zupełnie inna historia. Ani ja, ani Mary nie chcieliśmy tego robić. Nasza miłość jest nasza i nie musimy jej publicznie udowadniać. Zresztą dla mnie sam fakt, że Mary trzyma mnie teraz pod rękę jest dowodem tego, jak bardzo mnie kocha.
- Pięknie razem wyglądacie.
- Wiem - odpowiedziałem jednej z fotografek, unosząc wymownie brwi. Mary tylko się uśmiechnęła.
- Dlaczego nie zabraliście swojej córeczki?
- Chcieliśmy, ale nie mogła się zdecydować, co na siebie włożyć.
Towarzystwo wybuchnęło głośnym śmiechem, a my znów ruszyliśmy do przodu. Flesze, pstryknięcia, pytania, okrzyki, to wszystko uderza w człowieka ze zdwojoną siłą, bałem się, że dla Mary to może być zbyt duże obciążenie, ale patrzę na nią i widzę, że radzi sobie z tym znakomicie. Albo naprawdę jej się to podoba, albo w mistrzowski sposób robią dobrą minę do złej gry. Co by to nie było i tak jestem z niej cholernie dumny. Z Iana też, bo zdaje się tu czuć jak ryba w wodzie. Uśmiecha się, odpowiada na krótkie pytania, flirtuje. Wygląda na to, że mamy w swoim kręgu zakamuflowanego celebrytę.
Jeszcze raz zatrzymaliśmy się tuż przed samym końcem przygotowanej strefy, posłaliśmy fotografom kilka uśmiechów i na znak stojącej w środku hotelu Sary zeszliśmy z dywanu i do niej dołączyliśmy.  
- Dywan odhaczony, teraz idźcie do sali konferencyjnej. Jeszcze tam nikogo nie ma, więc macie czas się z nią oswoić. - Cageman zanotowała coś na otwartej stronie swojego notesu, a ja przeprosiłem na sekundę swoją żonę i zbliżyłem się do pochłoniętej pisaniem asystentki. - Coś nie tak? - zapytała, gdy tylko przeniosła na mnie wzrok.
- Wręcz przeciwnie. - Zbliżyłem się jeszcze bardziej i objąłem ją ramionami. - Jestem z ciebie cholernie dumny.
Nic nie odpowiedziała, tylko cichutko westchnęła. Kiedy wypuściłem ją ze swojego uścisku, uraczyła mnie pełnym wdzięczności i radości uśmiechem. To nie były puste słowa, naprawdę jestem z niej dumny. Radzi sobie znakomicie ze swoimi obowiązkami, no ale przede wszystkim stała się zupełnie innym człowiekiem. Już w ogóle w niczym nie przypomina tej zmęczonej życiem nastolatki, która próbowała mi się dobrać do rozporka na ulicy. Teraz to pełna życia młoda kobieta, która spełnia się zawodowo. Aż człowiekowi sama gęba się cieszy.
- A no właśnie, dzieciaki z fundacji już są?
- Tak, czekają w holu na otwarcie sali.
- Super, trzeba dopilnować, żeby dostali najlepsze miejsca.
- Tak jest, szefie. - Brytyjka znów się do mnie szeroko uśmiechnęła, po czym cała nasza szóstka udała się prosto do sali konferencyjnej. Mimo to, iż nie spotykam się teraz zbyt często z podopiecznymi Save yourself, nie zapomniałem o nich. Co tydzień kontaktuję się z pracownikami, pytam, jak młodzi sobie radzą, co miesiąc wysyłam pieniądze i kiedy jest taka potrzeba, pomagam coś zorganizować. Nasi podopieczni oprócz miejsc w szkołach i zakładach pracy mają też organizowane różne warsztaty, koncerty, prelekcje. Tym wszystkim zajmują się ludzie, którzy mają większe doświadczenie niż ja, ale czasami i moje kontakty i status społeczny bardzo się przydają, bo jako człowiek sławny, mogę trochę więcej. Ogólnie po głowie chodzi mi pewien projekt, a mianowicie poświęcenie tym dzieciakom teledysku. Chcę stworzyć klip do Black Hole, w którym oni wzięliby udział. Ale to są plany na trochę bardziej odległą przyszłość, póki co czeka mnie promocja filmu. Swoją drogą dogadałem się ze Spencerem i mam zapewnione, że kilka procent zysków z Siostry pójdzie na konto Save yourself, za co jestem mu niezmiernie wdzięczny. Dobrze wiedzieć, że w tym biznesie są jeszcze tak bezinteresowni ludzie, na których można liczyć.
- A co was tak mało? - rzuciłem, widząc tylko dziesięć osób z SY.
- Reszta na zajęciach i w pracy.
- No tak, o tym nie pomyślałem. - Przesunąłem dłoń po głowie, po czym odwzajemniłem posłane mi uśmiechy. Po krótkiej wymianie zdań tuż obok nas pojawił się menadżer hotelu i otworzył zamknięte na klucz, dwuskrzydłowe drzwi obszernej sali konferencyjnej, tej samej, w której mieliśmy okazję prowadzić spotkanie sprzed kilku lat. Jezu, aż wierzyć się nie chce, jak bardzo ten jeden wieczór zmienił moje życie...

***

- I ostatnie pytanie.
- Co zajęło tobie, jako twórcy, najwięcej czasu przy tworzeniu tego klipu, w końcu od nakręcenia pierwszej sceny do premiery minął ponad rok?
- Skłamałbym, gdybym powiedział, że przez ten cały okres dopieszczałem teledysk - zacząłem, utrzymując kontakt wzrokowy z wysokim brunetem, który zadał mi to pytanie. Mężczyzna w skupieniu słuchał moich słów, trzymając w dłoni maleńki dyktafon. - Po nakręceniu i zmontowaniu zdjęć z Paryża i Los Angeles, zrobiłem sobie dosyć długą przerwę, podczas której zająłem się swoim życiem prywatnym. Podczas pobytu w okolicach Seattle zdecydowałem się dokręcić jeszcze jedną scenę, którą potem wmontowałem w gotowy klip. Można powiedzieć, że teledysk był gotowy do zaprezentowania już w zeszłym roku, ale wskoczył mi nowy film, więc jakoś tak to zeszło na drugi plan.
- Czy to przypadek, że data premiery tego klipu jest... - Tu brunetce z lokalnej telewizji przerwała Sara.
- Poprzednie pytanie było ostatnim, proszę już ich więcej nie zadawać.
- Dobra, może być jeszcze jedno - wtrąciłem się, posyłając delikatny uśmiech obu paniom.
- Czy to przypadek, że data premiery tego klipu jest bardzo zbliżona do rozpoczęcia kampanii promocyjnej filmu Martina Spencera, w którym zagrałeś jedną z głównych ról? Właściwie to wyprzedza ją o zaledwie tydzień. Z tego, co zauważyłam, są tu obecni Neil Stevens i Bonnie York, którzy również mają swój udział w filmie Siostra, więc czy to już jest część promocji tego obrazu?Czy ta impreza ma w jakiś sposób zwrócić uwagę na film?
- No cóż, zbliżone daty faktycznie nie są przypadkiem, ale nie dlatego, by promować tu film pana Spencera, po prostu wiedziałem, że teraz będę intensywniej pracować, więc chciałem wbić się w rytm. - Słysząc swoje własne słowa, aż się skrzywiłem. Miało to brzmieć zupełnie inaczej, ale przez siedzącego obok mnie Shannona nie byłem w stanie dobrać odpowiednich słów. Gdy tylko padło imię Bonnie, Tomo dźgnął go palcem w bok i uniósł wymownie brwi, na co mój brat spalił chyba największą cegłę w swoim dotychczasowym życiu. Ten widok okazał się być, aż nad wyraz rozpraszający. - A pan Stevens i panna York są tu obecni ze względów prywatnych.
- Bardzo prywatnych - dodał prowokacyjnie Tomo, kopiąc pod stołem łydkę mojego brata. Ten znów się zawstydził, ale już nie tak spektakularnie jak chwilę wcześniej. Wszyscy mimowolnie zaczęliśmy się śmiać, co wprowadziło siedzących przed nami ludzi w lekkie zdezorientowanie. Bonnie i Shannowi udawało się utrzymywać ten ich związek w tajemnicy, więc ani dziennikarze, ani fani nie mieli zielonego pojęcia, że coś łączy tę dwójkę. Ja też wolałbym nie wiedzieć, no ale cóż...
- Skoro ostatnie pytanie zostało już zadane, serdecznie państwu dziękujemy i zapraszamy na mały poczęstunek do restauracji, dokąd zaprowadzi państwa menadżer hotelu. Za trzydzieści minut widzimy się z powrotem na występie. - Sara z ciepłym uśmiechem dała instrukcje setce osób, którzy jak jeden mąż skierowali się do wyjścia. Piętnastu dziennikarzy, dziesięciu podopiecznych fundacji, dziesięciu naszych prywatnych gości i sześćdziesiąt pięć fanów, którzy zaopatrzyli się w bilety w naszym internetowym sklepie. Czy czuję się winny, że znowu robię coś za pieniądze? Nie, bo bilety kosztowały tylko piętnaście dolarów i cały zysk z ich sprzedaży trafi na konto Save yourself. Mogliśmy sobie na to pozwolić, bo Dave udostępnił nam swój hotel za darmo, nie zapłaciliśmy mu nawet centa.
- Tomo, ja cię, kurwa, zabiję - warknął Shannon do naszego gitarzysty.
- No co, pożartować sobie nie można? Oni i tak nie wiedzieli, o co chodzi.
- Ale mogli się domyślić.
- Proszę cię, Shannon - rzuciłem, po czym zostawiłem ich samych i przeszedłem do połączonego z salą konferencyjną pomieszczenia, gdzie przebywali nasi znajomi i moja żona.
- Genialny klip, genialny! - zwrócił się do mnie Stevens, który zanim mnie zauważył, pochłonięty był rozmową z Mary, Marion i Carlem.
- Cieszę się, że ci się podoba.
- I ta scena z Mary, no piękna. Ale w końcu jak i piękne ciało, to i piękny efekt. - Tu Neil spojrzał wymownie na moją żonę, a ta tylko leciutko się uśmiechnęła i po wstaniu z krzesła, podeszła do mnie i pocałowała w policzek. Stres minął jej jak ręką odjął, co niezwykle mnie ucieszyło.
- Stevens.
- Tylko stwierdzam fakty, nic poza tym. - Znów uśmiechnął się do mojej żony i wtedy też podszedł do nas Shannon, który po nawiązaniu bliższych stosunków z panną York, wybaczył Neilowi to, co zaszło między nim i Norą. Znowu są dobrymi kumplami.
- Siemanko, Stevens, gdzie zgubiłeś Kelly?
- W domu jest, ostatnio nie najlepiej się czuje. W Londynie nabawiła się zatrucia pokarmowego, a teraz przez zmianę strefy czasowej jakoś  nie może dojść do siebie. Ta cała akcja z Oksaną też jej nie pomaga.
- Akcja z Oksaną? - Obaj z bratem rzuciliśmy przyjacielowi pytające spojrzenia, to samo zrobiła moja żona, mimo iż nie zna starszej Tucker.
- No to wy nic nie wiecie? Parę dni temu do mediów wyciekł ostry filmik z jej udziałem. Jej i tego pajaca Floyda.
- Dereka?
- Tak.
- No to pewnie Oksi jest zachwycona, przecież tak bardzo pragnie sławy - rzucił ironicznie Shannon i sięgnął po kawałek ciasta leżącego na długim stole, który niemal uginał się pod ciężarem jedzenia przygotowanego dla VIPów.
- Żartujesz? Nigdy wcześniej nie widziałem jej w takim stanie. Jak przyszła do mieszkania Kelly, była roztrzęsiona, ryczała całą noc. A wiecie, co jest w tym wszystkim najgorsze? Że chuj podał jej jakieś piguły, bo ona w ogóle nic z tego nie pamięta.
- O ja pierdolę. - Mary otworzyła szeroko oczy, a ja pokręciłem głową.
- Kelly jest pewna, że i Kate maczała w tym paluchy. Już od dłuższego czasu stara się wypchnąć Oksanę na, jak ona to mówi, głęboką wodę.
- Akurat to to jest bardzo możliwe. Pamiętam, jak chciała mnie udupić tą niby książką, tylko po to, by jej córka zaistniała w mediach. - Shannon zmienił ton swojego głosu, teraz nie było w nim nawet cienia ironii i złośliwości.
- Czekajcie, to ta Kate to jej matka? - wtrąciła się moja żona. Stevens przytaknął, a na jej twarzy pojawił się wyraz głębokiego obrzydzenia. - Jak matka może na coś takiego pozwolić? Zresztą patrząc na to z prawnego punktu widzenia, to był gwałt, a jeśli ta matka to zorganizowała, to można ją oskarżyć o współudział. Przecież za takie coś idzie się siedzieć i to na długo.
- Kell mówi to samo, ale Oksana nawet nie chce słyszeć o pozwaniu ich. Przecież Derek i mama tak bardzo ją kochają, w życiu nie mogliby jej skrzywdzić i to celowo.
- Syndrom ofiary.
- I przejaw głupoty - dodałem, sięgając po kieliszek szampana. Po tej rozmowie przeszliśmy z powrotem do sali konferencyjnej, by sprawdzić, czy sprzęt został aby na pewno dobrze podłączony. Po upewnieniu się, że tak, do pomieszczenia zaczęli schodzić się z powrotem fani i prasa, a my rozpoczęliśmy swój występ...

***

    Skończyliśmy grać Kings and Queens i właśnie mieliśmy rozpoczynać This is War, gdy coś zaczęło intensywnie wibrować w mojej kieszeni. Tym czymś okazał się być mój telefon, a osobą dzwoniącą moja mama. Wiem, że to niegrzeczne odbierać telefony w takich sytuacjach, ale bałem się, że może Courtney znowu miała atak, więc przeprosiłem wszystkich i nacisnąłem zielony przycisk.
- Słucham cię, mamuś?
- Przepraszam, że ci przeszkadzam w pracy, no ale jest problem z małą.
Moje serce zaczęło walić jak szalone, automatycznie odwróciłem się plecami do stojącego przed niezbyt wysokim podwyższeniem tłumu.
- Jezu, znowu miała atak?
- Nie, nic z tych rzeczy. Chodzi o to, że właśnie kładę ją spać, ale ona się buntuje, bo tatuś musi jej zaśpiewać. - Słysząc to wyjaśnienie, poczułem się tak, jakby z mojego serca spadł kilkutonowy kamień. - Mówiłam jej, że to niemożliwe, że dzisiaj musi się obejść bez tego, ale ...
- Nie, zaraz jej zaśpiewam - wtrąciłem się swojej rodzicielce w zdanie, po czym chwyciłem jedną ręką stojącą w rogu gitarę akustyczną i wcisnąłem ją w ręce zdezorientowanego Miličevića.
- Tomo, Sweet Child O' Mine. Mamo, daj Courtney telefon.
- Tatuś?! - w słuchawce rozbrzmiał wesoły głosik mojej córeczki.
- Tak, to ja, skarbie. Leżysz w łóżeczku?
- Tak.
- No to przykryj się dobrze kołderką, przytul mocno Pana Ciastka, a tatuś ci zaśpiewa.
Mała tylko głośno pisnęła, a ja dałem gitarzyście znak, że może zaczynać. Podszedłem do mikrofonu, by córka lepiej mnie usłyszała i zacząłem śpiewać, spokojnie i delikatnie.
- She's got a smile ...
Obecni na sali ludzie domyślając się, o co chodzi, nie wydobywali z siebie nawet najdrobniejszego dźwięku, po prostu słuchali tego, co śpiewałem i kołysali rytmicznie swoimi ciałami. W trakcie poczęstunku pracownicy hotelu wynieśli wszystkie krzesła, więc nasi fani mieli mnóstwo miejsca na zabawę.
Kiedy kończyłem śpiewać drugą zwrotkę, w słuchawce odezwała się mama.
- Zasnęła.
- Super. - Odsunąłem od siebie mikrofon i posłałem wszystkim przepraszalne spojrzenie. - A jak Scotty?
- Jest umyty i teraz je kolację. Powiedział, że będzie na was czekał, ale jestem pewna, że za góra dwie godziny padnie jak mucha.
- Zapewne.
- No, to ja już wam nie przeszkadzam, bawcie się dobrze. Pilnuj Shannona.
- Oczywiście.
Po skończonej rozmowie wróciliśmy do przerwanego występu. Całe szczęście nie odebrano tej przerwy jako coś negatywnego, wręcz przeciwnie, zaraz jak schowałem telefon do kieszeni, usłyszałem pełne zachwytu westchnięcia. W końcu nie ma nic bardziej rozczulającego niż tatuś przerywający pracę, by zaśpiewać swojemu dziecku kołysankę...

***

- Uwaga, stopień. - Wyraźnie zmęczona Mary właśnie uratowała mnie przed upadkiem pod samymi drzwiami. A tyle razy obiecywałem sobie, że już nigdy więcej się nie upiję. Zaraz po koncercie, który zakończył się na piosence Public Enemy, przeszliśmy razem ze wszystkimi do hotelowego baru, gdzie odbyło się afterparty. Oczywiście Stevens, jak zwykle, namówił mnie na kieliszek wódki, który rozpoczął serię kilkunastu kolejek. Planowałem bawić się do białego rana, a tymczasem już o drugiej nie miałem siły siedzieć prosto. Widząc to Mary, poprosiła kierowcę, by odwiózł nas do domu.
- Jesteś aniołem, kochanie - mruknąłem, opierając głowę o okryte beżowym szalem ramię, które właśnie przekręcało klucz w drzwiach wejściowych.
- Wiem.
- Naprawdę jesteś. Jesteś taka piękna i taka dobra. Kocham cię, bardzo cię kocham. Najbardziej na całym świecie. Kocham cię tak bardzo, że gdybyś nie była moją żoną, to bym się z tobą ożenił. 
- Super. - Blondynka nacisnęła klamkę i oboje weszliśmy do pogrążonego w mroku domu.
- Ale tu ciemno.
- Nic dziwnego, jest noc.
- No to musimy być cicho, żeby nie obudzić dzieci. - Ścisnąłem mocniej dłoń żony i skierowałem nas do sypialni. Tam nie było już tak ciemno, bo przez odsłonięte rolety wpadało dość intensywne światło będącego w pełni księżyca. Mary puściła moją rękę, obeszła łóżko i usiadła na jego kancie, zdejmując z siebie szal i sukienkę.
- Mogę ja to zrobić? - zapytałem, leciutko się chwiejąc.
- Wątpię, byś zdjął swoje własne ciuchy, a co dopiero moje.
- Ja się nie muszę rozbierać. - Jakby na potwierdzenie swoich słów, opadłem na przykryty jasną pościelą materac, nie zrzucając z siebie nawet czarnej marynarki. Żona pokręciła tylko głową i w samej ciemnej bieliźnie wślizgnęła się pod kołdrę. Zrobiłem to samo i położyłem brodę na jej ramieniu.
- Jesteś tak cholernie piękna. - Mój palec wskazujący przesunął się po jej policzku, a następnie dotknął czerwonych warg.
- A ty pijany, śpij.
- Nie chcę spać, chcę się z tobą kochać.
- Jared, proszę cię, śpij. - Jej przepełniony zmęczeniem i lekkim zdenerwowaniem ton wcale mnie nie zniechęcił. Czułem tak ogromne pożądanie, że nie mogłem tego ignorować.
- Słońce, będę bardzo delikatny, obiecuję. - Schowana pod kołdrą prawa dłoń wsunęła się pod materiał biustonosza i dotknęła ukrytej pod nimi piersi, a wargi musnęły jeszcze pachnącą perfumami szyję.
- Przestań.
- Nie chcę. Chcę cię dotykać, pieścić i kochać się z tobą całą noc. Calutką. - Po tych słowach przeniosłem dłoń o wiele niżej i bezceremonialnie włożyłem ją w figi Mary.
- Cholera jasna, Jared, czego nie rozumiesz w słowie przestań?!  - wrzasnęła, odpychając mnie od siebie bardzo silnym ruchem.
- Po pierwsze, nie wrzeszcz na mnie, a po drugie, jesteś moją cholerną żoną i nie możesz mi odmawiać! Mam prawo pieprzyć cię, kiedy tylko mi się to podoba!
- Wódka naprawdę lasuje ci mózg.
- Nie, to ty mi, kurwa, lasujesz mózg! Zawsze, jak chcę się do ciebie zbliżyć, ty mnie odpychasz! Co, kurwa, znudziłem ci się?! Przestałem cię podniecać?! A może mam za małego, co?!
- Co tu się dzieje?! - Zanim Mary zdążyła jakkolwiek zareagować, do pokoju wpadła obudzona wrzaskami mama i zapaliła światło.
- Zapytaj swojej synowej.
- Jared, wyjdź - rzuciła surowym tonem moja rodzicielka.
- Co?! Wyganiasz mnie z mojego własnego łóżka?!
- Wychodź, bo za siebie nie ręczę!
- Wy baby wszystkie jesteście takie same! Wiecznie tylko beczycie i macie o wszystko pretensje! No i, kurwa, żebyście wiedziały, że sobie stąd pójdę, bo mam już, kurwa, tego dosyć! - Nieco zaburzonym ruchem wstałem z łóżka, wyminąłem swoją matkę i opuściłem sypialnie, głośno  trzaskając drzwiami. - Co za ludzie, ja pierdolę - rzuciłem sam do siebie i po nałożeniu butów wyszedłem z domu. Szedłem powoli i bez celu. To znaczy na początku chciałem wrócić do hotelu do bawiącego się towarzystwa, ale jakoś i tego mi się odechciało. Stawiałem chwiejne kroki i myślałem o tym, co zaszło w domu. Dlaczego Mary mnie tak traktuje? Dlaczego odmawia mi wspólnych nocy? Dlaczego stała się nagle taka chłodna? Choroba nie jest żadnym wytłumaczeniem, to znaczy jest, kiedy jestem trzeźwy, ale gdy moim umysłem włada alkohol, wydaje mi się ona być żałosną wymówką.
- Kurwa mać! - wrzasnąłem tak głośno, jak tylko potrafiłem i zacisnąłem mocno powieki. Kiedy je otworzyłem, zobaczyłem przed sobą wysoką brunetkę, która idąc powoli, kołysała zmysłowo biodrami. Jej szczupłe, zgrabne ciało zdobiła czerwona sukienka, od razu domyśliłem się, że to prostytutka. Pytanie, która mi zadała tuż po prośbie o zapalniczkę, tylko mnie w tym upewniło.
- Masz ochotę się zabawić?
- Zależy, czy mam przy sobie kasę.
- To sprawdź - rzuciła zalotnie wysokim tonem i oparła jedną nogę o ścianę niewysokiego budynku, w którym mieściła się całodobowa kawiarnia. Ja tym czasem zanurzyłem dłoń w kieszeni czarnych spodni i wyjąłem z niej dziesięć dolarów.
- Mam tylko dychę.
- Takiemu przystojniakowi mogę dać rabat.
- Ssssuper - wysyczałem i posłałem jej zawadiacki uśmieszek.
- Chodź do kawiarni.
- Chcesz się bzykać na stoliku? - Zaśmiałem się głupawo.
- W łazience, słoneczko.
Przed oczami błysnął mi jej delikatny uśmiech i oboje weszliśmy do budynku, w którym było troje gości i dwie pracownice, żadne z nich nawet nie zwróciło na nas uwagi. 

Gdy tylko zamknąłem drzwi męskiej toalety, brunetka pchnęła mnie na ścianę i uklękła przede mną, rozpinając ozdobiony srebrną klamrą pasek. Położyłem dłonie na jej włosach i już miałem zamykać oczy, gdy coś mi mocno w nie zaświeciło. Było to światło żarówki odbite w ulokowanej na moim palcu obrączce. Cholera jasna, co ja do chuja wyprawiam?! W jednej chwili odsunąłem od siebie kobietę, która już dobierała mi się do majtek i w pośpiechu zapiąłem spodnie.
- Coś nie tak?
- Wszystko. Nie wiem, co ja w ogóle z tobą robię, przecież mam żonę, kocham ją, kocham ją najbardziej na świecie. Boże! - Zacisnąłem dłoń w pięść i uderzyłem nią w białe kafelki. Kobieta spojrzała na mnie nieco zdezorientowana . - Nieważne. Masz kasę i idź.
- Przecież nawet nie...
- Bierz i idź - przerwałem jej, rzucając jedyny banknot, jaki przy sobie miałem. Złapała go i nic już nie mówiąc, wyszła z łazienki. Ja w tym czasie podszedłem do umywalki i odkręciłem zimną wodę.
- Co się z tobą, do cholery, dzieje? - zapytałem tafli lustra, po czym ochlapałem swoją twarz wodą. Niezbyt pomogło, więc zdecydowałem się wsadzić pod kran całą głowę. Dopiero wtedy wróciła mi trzeźwość i jak oparzony wybiegłem z ciepłego budynku. Przez całą drogę powrotną nie zwalniałem nawet na chwilę, chciałem jak najszybciej znaleźć się przy Mary i przeprosić ją za to, co się dziś stało. Zatrzymałem się dopiero wtedy, gdy znalazłem się na progu swojego domu. Szybko nacisnąłem klamkę i wpadłem do środka. Widząc palące się w łazience światło, to właśnie tam się skierowałem. Pchnąłem uchylone drzwi i zobaczyłem skuloną Mary, którą obejmowała ramieniem moja mama.
- Jezu, kochanie, co się dzieje?! - Ze łzami w oczach padłem na zimną podłogę i chwyciłem trzęsącą się dłoń żony.
- Boli mnie, tak strasznie mnie boli - wydukała ledwo słyszalnym głosem.
- Przepraszam, to wszystko moja wina. Gadałem głupoty, wiesz, że naprawdę wcale tak nie myślę.
- Wiem. - Głośno syknęła, a ja złożyłem czuły pocałunek na jej ręce. Mama widząc, że znów jestem sobą, odsunęła się od swojej synowej, umożliwiając mi tym przytulenie jej. Wstając, podniosła coś z kafelek, jednak byłem w takim szoku, że nawet nie zauważyłem, co to było. Zresztą wcale mnie to nie interesuje, teraz ważna jest Mary.
- Jestem przy tobie, wszystko będzie dobrze. - Przycisnąłem jej głowę do swojego ramienia i ucałowałem jej czubek, delikatnie kołysząc trzęsącym się ciałem. Dlaczego muszę być takim idiotą?! Czemu tak bardzo krzywdzę tych, których kocham najbardziej na świecie?!
- To nie twoja wina - wyszeptała po dłuższej chwili milczenia. - Ja...
- Cichutko, nic nie mów.
- Ale ja muszę...
- Mary, nie broń mnie, proszę cię. To wszystko to jest tylko i wyłącznie moja wina, nikogo innego. Jestem pieprzonym kretynem i taka jest prawda.
- Jared...
- Nic nie mów - po raz kolejny jej przerwałem i zaraz potem ucałowałem jej spierzchnięte wargi. - Zaniosę cię do łóżka, musisz odpocząć. - Nie czekając na jej reakcję, uniosłem ją do góry i skierowałem się prosto do sypialni. Zasnęła od razu, gdy tylko jej ciało dotknęło materaca. Położyłem się tuż obok i obserwowałem jej pogrążoną we śnie twarz. Nie zasłużyła na to, nie zasłużyła na takie cierpienie, nie zasłużyła...

 

..........................................
Przepraszam, przepraszam, przepraszam i jeszcze raz przepraszam! Dopiero przedwczoraj zdałam sobie sprawę z tego, że od publikacji poprzedniego rozdziału minął już prawie miesiąc. Straciłam poczucia czasu i tak jakoś wyszło, ale mam nadzieję, że treść choć odrobinkę zrekompensowała Wam to czekanie.