148. Nie będziesz sama, moja mała tancereczko

Mary:

- Courtney, skarbie, zwolnij, bo się prze... - Nie zdążyłam dokończyć, Court runęła jak długa na brukowaną ścieżkę, przez którą pędziła jak szalona. - Mówiłam, żebyś nie biegała. - Przykucnęłam i pomogłam zdezorientowanej córce wstać z ziemi. Ta rzuciła mi tylko niepewne spojrzenie, po czym spojrzała na swoje kolana. Widząc na nich zdartą skórę, zaczęła głośno płakać.
- Ja się tym zajmę. - Poczułam czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Zanim zdążyłam podnieść głowę, stojąca za mną kobieta przykucnęła tuż obok.
- Chodź, babcia podmucha.
Court pociągnęła głośno nosem i zaraz potem podeszła do blondynki, którą delikatnie wypuściła powietrze na jej poranione nogi.
- Już dobrze? Nie boli? 

Znałam ten głos i ten gest, znałam je doskonale.
- Mama? - wydukałam, gdy kobieta po przytuleniu Courtney zmieniła swoją pozycję na stojącą.
- A któż by inny, moja mała tancereczko.
Moje usta wykrzywiły się w szerokim uśmiechu, a ja sama wstałam i wtuliłam się w swoją rodzicielkę. Do moich nozdrzy doszedł zapach delikatnych perfum i wanilii. Przymknęłam powieki i zaciągnęłam się tą wonią jeszcze mocniej.
- Tak bardzo za tobą tęskniłam - wyszeptałam jej prosto do ucha, przesuwając dłoń po okrytych jedwabną bluzką plecach.
- Ja za tobą też, Mary, nawet nie wiesz, jak bardzo. Niech ci się przyjrzę. - Delikatnym ruchem oderwała mnie od siebie i kładąc mi dłonie na ramionach, zaczęła lustrować moją twarz. - Wyrosłaś na piękną kobietę, tak jak przewidywałam. No i masz piękne córki.
- I męża muzyka.
- I męża muzyka - zaśmiała się i przesunęła górną kończynę po mojej lewej ręce. - Może usiądziemy i porozmawiamy, mamy sporo zaległości, które koniecznie musimy nadrobić?
- Pewnie. Courtney, daj rączkę.
Mała podeszła do nas skocznym krokiem i stanęła między mną a swoją babcia, wyciągając obie rączki. Chwyciłyśmy je i powoli ruszyłyśmy w stronę placyku otoczonego niedużymi krzewami, co chwila podnosząc Court. Śmiała się w najlepsze, zupełnie zapominając o bolesnym upadku.
- Skarbie, idź się teraz pobawić w piaskownicy, mamusia i babcia będą siedzieć na ławce.
Mała posłała mi delikatny uśmiech i przeskoczyła niewysoki murek otaczający górkę piasku.
- Patrzę na nią i widzę ciebie. Wyglądałaś dokładnie tak samo, kiedy byłaś w jej wieku. Chodząca słodycz. Zresztą dalej jesteś przepiękna. Cały czas cię obserwowałam i...
- Pewnie czułaś wstyd - przerwałam jej, spuszczając głowę.
- Wstyd? Mary, co ty mówisz, byłam z ciebie niesamowicie dumna.
- Dumna? Mamo, przecież moje życie to było pasmo samych paskudnych porażek, robiłam okropne rzeczy i zaliczałam same upadki.
- Ale zawsze się podnosiłaś. Wstawałaś silniejsza i bogatsza wewnętrznie. Nauczyłaś się wybaczać, na nowo ufać ludziom i właśnie to napełniało mnie największą dumą - odpowiedziała, zgarniając mi opadające na policzek włosy. - Naprawdę źle się czułam z tym, że nie mogłam być wtedy przy tobie, że nie mogłam podać ci ręki, że mogłam tylko patrzeć, ale wiedziałam, że gdzieś w środku czułaś moją obecność i duchowe wsparcie. Patrzyłam na ciebie przez wszystkie lata twojego życia, znałam wszystkie twoje smutki, radości, obawy i marzenia. Widziałam, co działo się w domu po wypadku, jak wiele musiałaś znosić i jak bardzo poświęcałaś się dla Lily. Wiele razy zadawałam sobie pytanie dlaczego stało się tak, jak się stało, czemu musiałam was zostawić, dlaczego musiałam odejść. Odpowiedź przyszła z czasem. Gdybym nie umarła, ty nie poznałabyś Jareda, nie rozstałabyś się z nim, nie podjęłabyś próby samobójczej, nie poznałabyś doktora Smitha, nie trafiłabyś do Los Angeles, nie spotkałabyś Tima, a co za tym idzie, nie urodziłabyś Emily. Gdyby nie ona, nie znalazłabyś się na ostatnim odwyku, nie zeszłabyś się z Jaredem i nie urodziła Courtney.
- Skąd ta pewność? Jared tak czy inaczej sprowadziłby się do Bellingham.
- Tak, ale ciebie by tam nie było.
- Jak to? - Spojrzałam na mamę pytającym wzrokiem, a ona westchnęła i przeniosła spojrzenie na przepływające przez niebo obłoki.
- Gdyby nie doszło do tamtego wypadku, dostałabyś się do szkoły baletowej w Seattle. Po dwóch latach otrzymałabyś propozycję przeniesienia do Nowego Jorku. Po skończeniu tamtejszej szkoły, tańczyłabyś w New York City Ballet.
- Spełniłabym swoje największe marzenie, nasze marzenie.
- Słuchaj dalej. W wieku dwudziestu dwóch lat podczas jednego ze spektakli poznałabyś pewnego Rosjanina, który zabrałaby cię do Europy, gdzie tańczyłabyś na największych scenach. Po roku zaproszono by cię na pokaz przed brytyjską królową. W trakcie podróży do Anglii twój samolot uległby wypadkowi, w którym straciłabyś życie. Umarłabyś u szczytu swojej kariery, zanim zdążyłabyś zajść w upragnioną ciążę.
Otworzyłam szeroko usta i oczy.
- Skąd to wiem? My umarli mamy wgląd w różne rzeczy, w tym życie, które prowadzilibyśmy, gdyby nie nasza śmierć. Gdybym nie umarła, ty nigdy nie dowiedziałabyś się, czym jest prawdziwa miłość i nie zaznałabyś macierzyństwa. Owszem, wiodłabyś życie sławnej baleriny, ale nie byłabyś szczęśliwa, nie tak szczęśliwa, jak jesteś teraz. I dobrze wiem, że za nic w świecie, nie oddałabyś tego, co masz.
- Za nic - odparłam, przekręcając znajdującą się na moim palcu obrączkę. - Dziewczynki i Jared są dla mnie najważniejsi, nie zamieniłabym ich nawet na największe sceny.
- I to dla mnie kolejny powód do dumy. - Kąciki ust kobiety uniosły się w leciutkim uśmiechu, a wargi ułożyły w dziubek i musnęły czule moje czoło.
- A tak w ogóle, to dlaczego przyszłaś do mnie dopiero teraz?
- Bo dopiero teraz jesteś bliska kresu.
- Kresu czego? - zapytałam niepewnie.
- Życia, Mary, życia. Już wkrótce do nas dołączysz, a ja mam cię do tego przygotować. Nie chcę tego robić, ale niestety muszę.
- Czyli to znaczy, że niedługo umrę? - Przełknęłam głośno ślinę i zagryzłam mocno dolną wargę. Po moich plecach przebiegł silny dreszcz. 
- Tak, ale będę przy tobie, pomogę ci przez to przejść. Nie będziesz sama, moja mała tancereczko, nie będziesz sama.
- Ale ja nie chcę ich zostawiać. Courtney jest taka malutka, potrzebuje mnie.
- Wiem, Mary. Mi też było ciężko zostawić ciebie, tatę i Lily, ale tak musiało być. Na początku nie mogłam tego zrozumieć, bo przecież twoja siostra miała niecały roczek, dano mi tak mało czasu, by z nią być, ale w końcu się z tym pogodziłam, choć to nie było łatwe. Bardzo pomogło mi to, jak dobrze się nią zajmowałaś. Wiedziałam, że nie dzieje się jej krzywda.
- Ale kto zajmie się Courtney? - zapytałam, przymykając oczy, by w ten sposób powstrzymać cisnące się do nich łzy.
- Jared.
- A co jeśli stanie się z nim to samo, co z tatą po twojej śmierci?
- Nie stanie. Jared jest inny, silniejszy, poradzi sobie. Poza tym ma blisko siebie brata, mamę i przyjaciół, oni nie pozwolą mu się załamać.
- Na pewno?
- Na pewno, kochanie. - Po raz kolejny posłała mi ciepły uśmiech i przycisnęła moją głowę do swojego ramienia. Znowu zaciągnęłam się jej zapachem i przeniosłam wzrok na kopiącą w piasku Courtney. Obserwowałam ją, dopóki ta nie wstała, kierując się w moją stronę. Z szerokim uśmiechem kroczyła przed siebie, ściskając w rączkach czarny przedmiot.
- Musia, znalazłam sikawke!
Oderwałam głowę od ramienia mamy, spojrzałam na owe znalezisko i w jednej chwili poczułam silne uderzenie gorąca. To, co Court trzymała w rękach nie było pistoletem na wodę tylko prawdziwą bronią. Chciałam wstać, by jej to zabrać, ale ogarnął mnie nagły paraliż, który unieruchomił również krtań. Nie mogłam wydobyć z siebie żadnego dźwięku, ruszyć byłam w stanie jedynie oczami, które skierowałam ku mamie. Niestety zamiast niej ujrzałam puste miejsce. Spanikowana znów zwróciłam wzrok w stronę córki z nadzieją, że ten niedowład minie, niestety nic takiego się nie stało.
- Coultney sie śmoci! - rzuciła wesołym tonem i skierowała lufę w swoją stronę.
- Courtney, nie! - udało mi się wrzasnąć, ale było już za późno. Palec dwulatki nacisnął spust, a wypchnięta przez mechanizm kula trafiła w jej czoło. Fala krwi i kawałki mózgu rozprysnęły się dookoła pozbawionego głowy ciała, wymuszając tym na mnie kolejny głośny krzyk.
- Courtney!

***

       Z krzykiem na ustach, zlana zimnym potem zerwałam się z poduszki i rozejrzałam z przerażeniem dookoła. Od ścian pogrążonej w półmroku sypialni odbił się mój głos, co wyrwało Jareda z głębokiego snu.
- Co się dzieje? - wydukał zaspanym głosem, w którym słychać było nutkę przerażenia.
- Standardowo, zły sen - odpowiedziałam, z ulgą opadając z powrotem na pościel. Widok własnego dziecka z odstrzeloną głową to nic przyjemnego, nawet jeśli to tylko i wyłącznie paskudny koszmar, jednak o wiele gorsze było to, co mówiła moja mama. Od ponad roku szykuję się na śmierć, wydawało mi się, że jestem na nią gotowa, ale kiedy z ust mojej rodzicielki padło, że umrę już niedługo, przeraziłam się nie na żarty. Mam nieodparte wrażenie, że to wcale nie był sen. To znaczy cała ta otoczka nim była, ale duch mamy był prawdziwy, ta rozmowa była prawdziwa. Weszła do mojej głowy i naprawdę ze mną rozmawiała...
Cholera, o czym ja w ogóle myślę?! Co się ze mną dzieje? Czy ja wariuję? Czy jestem na etapie poprzedzającym agonię? Czy to już? Czy zbliża się moment, w którym będę musiała ich wszystkich zostawić? Nie chcę tego, nie chcę się z nimi rozstawać, nie chcę...
- Kochanie, wszystko w porządku? - padło z ust świdrującego mnie wzrokiem Jareda, a ja poczułam spływające po policzkach łzy. Nic mu nie odpowiedziałam, tylko zmieniłam swoją pozycję i mocno wtuliłam się w jego tors.
- Kocham cię, Jared, tak bardzo cię kocham, pamiętaj o tym, dobrze?
- Dobrze. - Dłoń męża przeniosła się z kołdry na moje ramię i zaczęła je czule głaskać.
- Tak bardzo cię kocham - powtórzyłam raz jeszcze, wdychając zapach jego skóry.
- Ja ciebie też. - Głęboko westchnął i pocałował mnie w czubek głowy. W chwilach takich jak ta mam ogromną ochotę wyznać mu całą prawdę, ale doświadczenie nauczyło mnie, że czasami trzeba ją ukrywać dla dobra drugiej osoby. Może mi to kiedyś wybaczy...
- Cieszę się, że po śmierci mamy odpuściłam sobie egzamin do szkoły baletowej.
- Dlaczego?
- Bo gdybym się tam dostała, wyprowadziłabym się z Bellingham i nigdy byśmy się nie poznali - odpowiedziałam, wędrując palcem po obejmującym mnie ramieniu.
- Nieprawda, poznalibyśmy się tak czy inaczej, tyle że w innym miejscu i być może w innym czasie.
- Skąd ta pewność?
- Bo jeśli coś ma się stać, to się stanie niezależnie od okoliczności. Byliśmy sobie przeznaczeni, więc los prędzej czy później skrzyżowałby ze sobą nasze drogi.
- A jeśli nie? - Uniosłam wzrok i wbiłam go w zmęczoną, obsypaną wyrzynającym się spod skóry zarostem twarz męża. O dziwo, to zbędne owłosienie zupełnie przestało mi przeszkadzać.
- A po co to pytanie? Nie ma co gdybać, Mary, liczy się to, co jest tu i teraz, a tu i teraz jesteśmy razem, więc jakie ma znaczenie to, co mogłoby z nami być, gdybyśmy się nigdy nie spotkali?
- Żadne, po prostu chciałam poznać twój pogląd. - Posłałam mu delikatny uśmiech i wtedy też usłyszałam wołanie Courtney.
- Musia! Musia! Musia!
- Która jest godzina, że ona już nie śpi?
Jared wysunął rękę i chwycił w nią swój telefon, którego jasne światło sprawiło, że zmrużył oczy.
- Dochodzi czwarta.
- Co to dziecko znowu wymyśliło? - Pokręciłam głową i powoli podniosłam się z wygodnej pozycji. Po wsunięciu stóp w miękkie kapcie opuściłam sypialnie i udałam się do pokoju córki.
- Musia! Musia!
- No już idę, idę - rzuciłam, kiedy przekroczyłam próg oświetlonego blaskiem sztucznych gwiazd pomieszczenia. Court zamiast spać, siedziała w łóżeczku i zaciskała palce na jego szczebelkach.
- Czemu nie śpisz, ty mała łozbuziaro?
- Stlaśny śen - odpowiedziała, gdy tylko wzięłam ją na ręce.
- Co takiego strasznego ci się śniło, co?
- Scotty ślubiony.
- Śnił ci się ślub Scotty'ego?
Mała pomachała twierdząco głową i wsadziła palec do ust.
- Z Dolores?
- Tak - odpowiedziała, marszcząc złowrogo brwi.
- Przecież ślub to nic strasznego. Nie chcesz, żeby twój brat ożenił się z Dolcią? Przecież to bardzo miła dziewczynka.
- Nie! Nie lubie! - Twarz Court przyjęła iście bojowy wyraz.
- Nie lubisz Dolores?
- Nie! Gupia!
- Oj, ty moja mała zazdrośnico - zaśmiałam się i pocałowałam Courtney w policzek. - Pójdziesz teraz spać?
- Nie cie śama.
- Chcesz spać z mamusią i tatusiem?
Mała potwierdziła to kiwając głową, więc pochyliłam się nad jej łóżeczkiem i wyjęłam z niego Pana Ciastka. Przechwyciła go i oparła główkę o moje ramię. Dlaczego będę musiała ją zostawić? Przecież ona mnie potrzebuje, potrzebuje matki. A może wcale tak nie jest? Może Jared wychowa ją lepiej sam? Emily przez większość dzieciństwa zajmowali się ojciec i babcia i teraz jest szczęśliwa, nie ma żadnych zaburzeń, kompleksów czy urazów, a kto wie, jaka by była, gdybym to ja miała największy wpływ na jej wychowanie. Może tak samo jest z Courtney, może moim zadaniem było tylko ją urodzić, a jej wychowanie zostawić komuś innemu? Komuś, kto jest o wiele lepszym człowiekiem, kto może dać jej dobry przykład czyli Jaredowi. Jako nastolatkowie przechodziliśmy przez podobne bagno, ale to jemu mimo wszystko udało się wyjść na ludzi. Skończył szkołę, zaliczył studia i zrobił wielką karierę. Taki ojciec jest doskonałym przykładem dla dziecka, a nie matka, która nie potrafiła wyciągać nauk z tego, co ją spotykało i nigdy nic w życiu nie osiągnęła. Odbijała się od dna tylko po to, by z powrotem na nie upaść i tak w kółko, przez całe życie. To naprawdę prawdziwy cud, że Jared wybrał właśnie mnie, mimo iż mógł być teraz w związku ze zdolną, wykształconą, wolną od nałogów kobietą, która podobnie jak on osiągnęła sukces. Czym sobie na niego zasłużyłam? Czym zasłużyłam sobie na to, co teraz mam? Czy jestem w ogóle tego godna? Momentami mam wrażenie, że nie, bo gdybym była, to teraz bym nie umierała. Gdybym zasługiwała na życie, jakie zapewnił mi Jared, żyłabym jeszcze przez wiele, wiele lat, by móc się nim cieszyć. Los sobie ze mnie zakpił, dał mi to wielkie szczęście, ale tylko na chwilę i tylko po to, bym jeszcze bardziej cierpiała umierając. Dał mi je z myślą: oto czym mogłabyś się cieszyć całe życie, gdybyś była mądrzejsza i potrafiła wykorzystywać dane ci szanse. Innej odpowiedzi, innego wytłumaczenia nie ma, a może po prostu go nie widzę. Może jest zbyt oczywiste, żeby je dostrzec i zbyt proste, bym mogła je zrozumieć...  

*** 

Po moim bladym jak ściana policzku ściekła kolejna łza, której nie mogłam otrzeć ze względu na to, że obie ręce miałam zajęte. W jednej przytrzymywałam głowę Courtney, w drugiej ściskałam nieduży inhalator przystawiony do jej drżących od płaczu warg.
- Skarbie, ja wiem, że to jest nieprzyjemne, ale ci pomoże. Musisz mocno wciągnąć powietrze, o tak. - Zrobiłam mocny wdech, by pokazać córce, jak poprawnie zażyć lek. Jej przeszklone łzami oczka wbiły się w moją twarz, a wymalowane w nich przerażenie coraz mocniej ściskało serce, które jak szalone odbijało się o moje żebra. Widok zapłakanej i cierpiącej Courtney to najboleśniejszy obraz, jaki przyszło mi kiedykolwiek oglądać. Ból potęguje to, że doskonale wiem, co w tym momencie czuje, sama nieraz zmagałam się z podobnymi atakami. I tak jak ja na to zasłużyłam, tak ją spotyka to zdecydowanie niesprawiedliwie. Przecież to tylko małe dziecko, które nikogo nie skrzywdziło, więc dlaczego musi tak cierpieć? Dlaczego?
Zagryzłam mocno dolną wargę, a Courtney powtórzyła zaprezentowaną przeze mnie czynność. Jej drobniutka klatka piersiowa uniosła się do góry, a źrenice zwiększyły swój rozmiar, choć chwilę wcześniej zdawało mi się, że szersze już być nie mogły.
- Moja dzielna dziewczynka - powiedziałam drżącym głosem i zaraz po odłożeniu inhalatora na półkę, ucałowałam w dalszym ciągu blady policzek jeszcze przestraszonej córeczki. To był pierwszy taki atak od jej urodzin i wywołał panikę zarówno u niej, jak i u mnie. Skakała roześmiana przed telewizorem, a za moment nie mogła już złapać powietrza. Lekarz mówił, że takie ataki mogą pojawić się podczas wysiłku fizycznego, ale nie spodziewałam się, że może skończyć się nimi również i niewinna zabawa. A co jeśli nie byłoby mnie wtedy w pobliżu? Courtney nie wiedziałaby, że musi wziąć lek i... Matko, nawet nie chcę myśleć o tym, co mogłoby się wtedy stać.
- Boli - wydukała z wielkim trudem i mocno się we mnie wtuliła.
- Nad brzuszkiem?
Przytaknęła, pociągając głośno noskiem.
- Zaraz przejdzie. Już jest dobrze, moje biedne maleństwo, mamusia jest przy tobie. - Oparłam brodę o czubek porośniętej jasnymi włosami głowy i zaczęłam delikatnie kołysać malutkim, zmęczonym ciałkiem. Spod przymkniętych powiek wypłynęły mi łzy, które zostawiły po sobie mokre ścieżki na obu policzkach. Tak bardzo przejęłam się bólem Court, że zapomniałam o swoim własnym, przestał on mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie, stał się zupełnie nieistotny. - Mamusia zawsze przy tobie będzie, zawsze - wyszeptałam i zaraz potem musnęłam wargami jej odzyskujący kolory policzek. Najgorsze minęło, jest już za nią, już jest dobrze, tylko na jak długo? Nie jestem w stanie przewidzieć, kiedy choroba znów da o sobie znać, nie wiem, czy będę wtedy przy niej, czy zdążę podać jej lek. Czy...
Tu moją myśl urwał dzwonek do drzwi, którego dźwięk ożywił Courtney.
- Tatuś! - pisnęła podekscytowanym głosem bez cienia najdrobniejszego drżenia, strachu czy bólu. Ona tak szybko dochodzi do siebie, i całe szczęście...
- Nie, to nie tatuś, tatuś ma klucze. Chodź, pójdziemy razem zobaczyć kto to. - Pozwoliłam małej zejść ze swoich kolan, po czym obie udałyśmy się w stronę drzwi, za którymi stała Constance.
- Bacia! - Courtney wyrwała swoją rączkę z mojej dłoni i rzuciła się w ramiona jedynej babci, jaką dane jej było poznać.
- Cześć, moja śliczna gwiazdeczko. - Teściowa swoim stały zwyczajem wyściskała Court tak jakby nie widziała jej od kilku lat i dopiero potem weszła do środka, zamykając za sobą drzwi. Kiedy przeszłyśmy do salonu, mała opowiedziała o swoim ataku, co o mało nie przyprawiło Constance o zawał serca i zaraz potem usiadła przed telewizorem, by obejrzeć kolejny odcinek Pinky'ego i Braina.
- To się biedulka nacierpi. - Mama Jareda głęboko westchnęła i skierowała się razem ze mną do kuchni.
- Nawet nie wiesz, ile bym dała, by to od niej zabrać.
- Domyślam się. - Constance zajęła wolne miejsce przy stole, a ja wlałam świeżą wodę do czajnika.
- W tej sytuacji nie wiem, czy powinnam iść na tę premierę.
- Żartujesz? Wiesz, jak Jaredowi zależy na tym, żebyś mu dziś towarzyszyła, nie możesz go zawieść - zaprotestowała teściowa, zmieniając ton swojego głosu.
- No wiem, ale nie chcę zostawiać Courtney. Boję się, że znowu będzie miała atak.
- Przecież zostawiasz ją ze mną, w razie co, będę potrafiła zareagować.
- Niby tak, ale ...
- Żadnych ale - przerwała mi - idziesz z Jaredem i koniec kropka. Poza tym to jestem pewna, że naszej księżniczce już nic dzisiaj nie będzie, więc nie masz się co martwić na zapas. Lepiej zajmij się sobą, w końcu to będzie wasza pierwsza taka wspólna medialna impreza.
- Musiałaś mi przypomnieć? - Zmarszczyłam nieco brwi i opadłam na krzesło. Dziś po raz pierwszy pojawimy się publicznie jako małżeństwo. Termin publicznie odnosi się tu do oficjalnego wystąpienia w ramach obowiązków zawodowych Jerry'ego. Nie ukrywam, że napawa mnie to sporym stresem, w końcu będą tam jego znajomi, fani, prasa, nie chcę go skompromitować, narazić na wstyd. Nerwy podkręca głównie moja choroba, a raczej jej wpływ na mój wygląd. Wiem, że teraz daleko mi do ideału, że nie prezentuję się już tak dobrze, jak dawniej, a co za tym idzie, mogę nie być wystarczająco piękną ozdobą. Boję się reakcji innych ludzi, boję się tego, że jutro przeczytam w gazecie, że nie prezentowałam się wystarczająco dobrze  u boku swojego przystojnego męża. Boję się, że jego fani będą pisać na forach, że zasłużył na kogoś o wiele lepszego, że nie jestem go warta, że nie nadaję się na jego żonę, że ktoś taki jak on powinien spotykać się z pięknymi modelkami, a nie ze zwykłą kobietą trawioną przez śmiertelną chorobę, która wyglądem przypomina zombie.
- Mary, nawet nie zaczynaj. Dobrze wiesz, że Jared nie zabiera cię tam dla ozdoby. - Teściowa jakby czytała mi w myślach. - Zabiera cię tam, bo chce mieć twoje wsparcie, bo poświęcił ten teledysk tobie. To historia waszego życia, więc chce, żebyś podczas ukazania tego światu była przy nim, cieszyła się tym razem z nim. Tak więc zero wymówek, moja droga panno. Pijesz kawę, robisz się na bóstwo, bierzesz swoje lekarstwo i przepełniona dumą jedziesz z mężem na premierę, zrozumiano?
- Tak. - Posłałam jej delikatny uśmiech i pokręciłam głową. Ta kobieta jest niemożliwa...

 

***

Wzięłam kolejny głęboki oddech i po dziesięciu sekundach otworzyłam przymknięte powieki. Ból się zmniejszył, ale nadal wyraźnie go czuję. Tak jakby coś rozrywało mnie od środka.
- Weź się w garść, Mary - szepnęłam prosto w taflę połączonego z toaletką lustra i zdjęłam dłoń ze swojego brzucha. Jeszcze jeden oddech, zwilżenie spierzchniętych warg i dobra mina do złej gry.
W jeszcze odrobinę drżące palce chwyciłam krwistoczerwoną pomadkę i nałożyłam ją na usta, tym samym kończąc cały makijaż. Użyte wcześniej podkład i róż kamuflowały trupią bladość, a czarna kredka i tusz do rzęs ożywiły na co dzień zmęczone oczy. Przynajmniej nie wyglądam tak tragicznie, jak się tego spodziewałam. Jeszcze raz spojrzałam na swoją twarz, po czym wstałam z wygodnego stołka, przewiązałam szlafrok i udałam się do łazienki, którą Jared okupuje od momentu powrotu z próby. Pchnęłam lekko uchylone drzwi i od razu ujrzałam go przy lustrze. Z wielką precyzją układał włosy w sposób, jaki zupełnie mi się nie spodobał. Pokręciłam tylko głową i po chwili stałam już przy nim, gotowa naprawić tę stylową katastrofę.
- Nie pasuje ci taka fryzura. - Wsunęłam palce w ulizane włosy męża i zwichrzyłam je, tworząc na jego głowie artystyczny nieład godny zapalonego reżysera. - Tak lepiej.
Jerry nic nie odpowiedział tylko spojrzał w lustro i widząc swoje odbicie, delikatnie się uśmiechnął.
- Faktycznie teraz wyglądam lepiej, ale nie tak pięknie jak ty.
- Nawet się jeszcze nie uczesałam i nie ubrałam.
- A już wyglądasz zabójczo. - W jednej chwili jego dłonie znalazły się na mojej szyi, a usta przylgnęły do świeżo pomalowanych warg.
- Zniszczysz mi makijaż - mruknęłam niezbyt wyraźnie.
- Poprawisz. - Kąciki ust szatyna uniosły się w delikatnym uśmiechu, po którym uraczył mnie kolejnym zmysłowym pocałunkiem.
- Dobra, kochanie, koniec tego dobrego, jeśli nie chcemy się spóźnić, musimy się już ubierać - oznajmiłam i zwinnym ruchem odsunęłam się od swojego męża.
- Jeszcze chwilka, proszę. - Jay wydął dolną wargę i zmarszczył brwi, starając się podrobić minę, którą tak genialnie wykonuje jego syn.
- Scotty robi to lepiej - podsumowałam i ruszyłam przed siebie. Gdy go mijałam, delikatnie musnęłam jego okryte białą koszulą ramię.
- To chociaż ubierz czarną sukienkę.
- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. - I tak planowałam ją włożyć. Nie ze względu na Jareda i to, jak bardzo mnie w niej lubi, a na to, że żadna inna kreacja w mojej szafie nie nadaje się na taką okazję. Kwestią odsłoniętych przedramion się nie martwię, mam idealnie pasujący do sukienki szal, który przy dobrym ułożeniu bez problemu zakryje to, co wolę pozostawić w ukryciu. Zresztą Jared jest tak podekscytowany tą imprezą, że nic by nie zauważył, ale lepiej nie kusić losu. Nie chcę, żeby tak ważny dla niego wieczór skończył się niepotrzebną kłótnią i nerwami.

***

- Nie, no to jest jakiś koszmar. Tylko popatrz, jak mi kości odstają - jęknęłam zrezygnowana, kiedy zobaczyłam w lustrze pełny efekt swojego strojenia. Sukienka, która powinna idealnie przylegać do ciała, wisi na mnie jak na wieszaku, szczególnie na biuście i pośladkach. Zamiast zarysu talii uwydatnia sterczące kości miednicze, co przyprawia mnie o mdłości. Tyle dobrego, że chociaż ułożone w fale włosy zakrywają te przeklęte, kościste ramiona. - Nie mogę tak iść, Jared. Wyglądam jak pieprzona anorektyczka.
- Żartujesz sobie ze mnie? Wyglądasz bosko, jak pieprzone milion dolarów.
- Chyba musisz zmienić okulistę - prychnęłam i jeszcze raz zlustrowałam swoje odbicie. Kompletna katastrofa.
- No właśnie chyba ty to powinnaś zrobić, skoro nie widzisz tego, jak świetnie wyglądasz. Zresztą, co ja się będę produkował, zawołamy dzieciaki, one zawsze mówią prawdę. Scotty, Courtney!
Wyrwane z zabawy zameldowały się w naszej sypialni i od razu wbiły w nas zachwycone spojrzenia.
- Ale ślićna musia! - pisnęła Court i natychmiast się we mnie wtuliła. Scotty również wyraził aprobatę w kwestii mojego stroju, co niezwykle podniosło mnie na duchu. Na mojej twarzy zagościł niewymuszony, szeroki uśmiech. Wiem, że to wszystko może wydawać się banalne, ale na obecnym etapie swojego życia potrzebuję dowartościowania. Potrzebuję takich komplementów, mówienia, że jestem piękna, świadomości, że jeszcze mogę się komuś podobać, nawet jeśli tym kimś jest trzyletni syn mojego męża. Całe życie chwalono mnie za urodę, to ona była czynnikiem, który zwracał na mnie uwagę mężczyzn i kobiet. Dla innych to moja twarz i ciało były zawsze we mnie najważniejsze, najpiękniejsze, przywykłam do tego. Przywykłam do zachwytów, do spojrzeń, a nawet do zazdrości innych przedstawicielek swojej płci, a teraz przez chorobę to straciłam, więc każda pozytywna reakcja na moją fizyczność jest dla mnie na wagę złota. Żałosne, wiem, ale prawdziwe, niestety prawdziwe.   


EDIT: Wybaczcie wygląd dwóch środkowych fragmentów. Za nic w świecie nie jestem w stanie tego skorygować, bo w edytorze wszystko wygląda normalnie. Czyżby Blogspot zaczynał bawić się w Onet?