147. Nadzieja to za mało

Marion:


- Ogólnie jest podobna do ciebie, ale nosek ma po moim Harrym.
- Wie, mama, teraz jakoś tak wydaje mi się być jego dokładną kopią - odpowiedziałam teściowej, kiedy tylko opuściłyśmy pokój Polly, w którym ta dopiero co zasnęła kamiennym snem.
- Tak ponoć jest, kiedy ludzie się rozstają. - Kobieta posłała mi delikatny uśmiech i obie skierowałyśmy się na dół do kuchni. Tam Scotty bawił się pod stołem ze Scoobym.
- Kochanie, mamusia i ciocia chcą wypić kawę, mógłbyś stamtąd wyjść?  - zwróciłam się do niego, gdy Josephine zajęła jedno z wolnych miejsc, a ja zbliżyłam się do kuchenki.
- Nie.
- Dlaczego?
- Bo to jest nasza skryjówka.
- A przed kim się chowacie? - zapytała go babcia jego siostry.
- Przed straszliwym Lordem Vaderem i jego straszliwymi kosmitami.
- No to lepiej nie wychodźcie.
Pokręciłam głową i postawiłam wypełniony wodą czajnik na gazie. Ekspres zepsuł się dwa miesiące temu. Harry miał go naprawić, ale raczej już tego nie zrobi.
- Dwie łyżeczeki, tak?
- Tak, kochanie. Teraz to mam takie nerwy, że tylko kawa trzyma mnie przy życiu. Deryl tak samo. Chciał tu przylecieć razem ze mną, ale przez pół roku czekał na to miejsce w ośrodku, a lekarz powiedział, że jeśli tam nie pojedzie, to ta noga już zawsze będzie mu dokuczać. Z bólem serca został we Francji, ale myślami cały czas jest tutaj. - Kobieta splotła ze sobą dłonie i wbiła wzrok w leżącego na brzuchu Scotta, którego dłoń spoczywała na grzbiecie ułożonego w podobnej pozycji psa. - On nie wierzy, że Harry to zrobił.
- A mama? - zapytałam nieco niepewnie.
- Dobre pytanie. No ciężko jest mi dopuścić do siebie myśl, że mój synek mógł coś takiego zrobić i... - Tu urwała i wzięła głęboki oddech. - Wierzę, czy nie wierzę, Harry to moje dziecko, co by nie zrobił, nie mogę się od niego odwrócić. Zresztą pewnie jako matka doskonale mnie rozumiesz. Wyobraź sobie, że Scotty robi coś złego, albo się go o to podejrzewa, skreślasz go na samym starcie i odtrącasz?
- Scotty nie robi niczego złego. Scotty jest grzeczny - wtrącił się mały, podnosząc głowę.
- Kotuś, nie wtrącaj się, jak się dorośli rozmawiają.
- Przepraszam - rzucił i wrócił do swojej zabawy.
- Nie, raczej nie - odpowiedziałam na wcześniej zadane pytanie.
- Tak samo jest ze mną. Nie twierdzę, że Harry jest niewinny, bo jak sama wiesz, wszystko wskazuje przeciwko niemu, ale nie mogę go zostawić bez wsparcia, to mój jedyny syn. Deryl nie dopuszcza do siebie jego winy, bo Harry wychowywał się wśród kobiet, od małego miał wpajany szacunek do każdej z nich. Ty patrzysz na to wszystko okiem zdradzonej żony, która dodatkowo dokładnie widzi te twarde dowody i wcale ci się nie dziwię, że nie wierzysz w jego niewinność. Ja jestem jego matką i mam wrażenie, jakbym znalazła się między młotem, a kowadłem. Nie jest mi lekko, naprawdę.
- Wiem, doskonale to wiem. - Płożyłam dłoń na nieco pomarszczonych dłoniach kobiety i spojrzałam w jej zielone oczy. Zazwyczaj radosne, dziś wypełnione smutkiem, niepewnością i strachem. Nawet nie potrafię wyobrazić sobie siebie na jej miejscu.
- Chciałabym, żeby już było po wszystkim, jaki by nie był tego finał.
- Ja tak samo. Naprawdę chciałabym wierzyć, że on tego nie zrobił, ale nie potrafię, po prostu nie potrafię.
W tym momencie po kuchni rozniósł się głośny gwizd czajnika, który sprawił, że Scooby Doo zerwał się z miejsca i zaczął głośno szczekać.
- Scooby, zdradziłeś naszą skryjówkę, teraz kosmitowie nas zjedzą! - pisnął wyraźnie niezadowolony Scotty. - Zepsułeś naszą zabawę. Idź sobie stąd! - Mały wyprostował ręce i wypchnął swojego ulubieńca spod stołu. Ten próbował tam wrócić, ale schemat się powtórzył, więc tylko cicho zaskamlał, podkulił ogon i opuścił pomieszczenie. - Już Courtney się lepiej bawi w skryjówki - rzucił mały, wdrapując się niezdarnie na krzesło. Tylko pokręciłam głową i zalałam wrzątkiem dwa duże kubki.
- No i teraz zamierzasz być obrażony na Scooby'ego?
- Tak i to śmiercionośnie!
- Mówi się śmiertelnie - poprawiłam go, podając parujące naczynie swojej teściowej.
- No to co - burknął i oparł łokcie o blat.
- Scotty, nie kładzie się łokci na stole.
Mały rzucił mi dosyć dziwne spojrzenie, po czym momentalnie zaczął płakać.
- Stary, co się dzieje, czemu płaczesz? - Przykucnęłam tuż przy krześle, które zajmował i przesunęłam dłoń po jego mokrym od łez policzku.
- Bo mi mówisz, że niedobrze robię. Ja nie jestem jeszcze tak dużo duży, żeby nie mylić mówienia - wydukał, pociągając nosem.
- Przepraszam, słonko, nie chciałam cię zasmucić. - Musnęłam jego policzek wargami, po czym mocno go do siebie przytuliłam. - Nie gniewasz się już na mamusie?
- Nie.
- No to bardzo się cieszę. A teraz idź pooglądać bajki.
- Mogę?! - Scotty otworzył szeroko oczy.
- Możesz, możesz.
- Superrrr! - Trzylatek prędko zsunął się z siedzenia i pobiegł do salonu, zostawiając mnie i moją teściową same.
- Urocze dziecko.
- Tak.
- Pamiętam, jak mój Harry taki był. Też miał takie jasne włoski i wszędzie go było pełno. Jak teraz sobie pomyślę, że może trafić do więzienia i to na tak długo, to aż mi serce pęka. - W oczach Josephine zaszkliły się łzy, a jej ciało przeszedł silny dreszcz, który wprowadził w ruch wszystkie mięśnie. - Nie dość, że straci wolność to jeszcze rodzinę, bo już zdecydowałaś się na rozwód, tak?
- Tak. Wie, mama, zależy mi na tym, by obeszło się bez procesu, ale wątpię, by Harry dobrowolnie oddał mi dziecko.
- A rozmawiałaś z nim o tym?
- Nie - odpowiedziałam, wsuwając palce w uchwyt niebieskiego kubka.
- Więc może powinnaś.
- Sugeruje, mama, żebym odwiedziła go w areszcie?
- Tak. Możesz pójść tam jutro ze mną, no i z Polly. Wiesz, jak Harry ją kocha, na pewno chciałby ją zobaczyć, przytulić - odpowiedziała, patrząc na mnie wzrokiem, w którym wyczytałam zachętę do zmiany zdania.
- Nie chcę, żeby Polly musiała przebywać w takim miejscu.
- A ja nie chcę, żeby był tam Harry, ale jest i z pewnością jest mu ciężko. Wizyta córki bardzo by mu pomogła, obie doskonale o tym wiemy. Nie proszę o to, byś mu wybaczyła, czy zrezygnowała z rozwodu, proszę tylko o to, byś umożliwiła mu spotkanie z dzieckiem. Może akurat przy okazji dogadacie się w kwestii rozwodu.
- Nie wiem, czy dam radę stanąć z nim twarzą w twarz, spojrzeć mu w oczy po tym, co zrobił mi, naszej rodzinie i tej biednej kobiecie. - Czując napływające do oczu łzy, mocno zacisnęłam powieki.
- Przynajmniej spróbuj. Nie chcę cię do niczego zmuszać, ale radziłabym ci to przemyśleć. Masz całą noc na to, by podjąć decyzję.
- Pomyślę nad tym - powiedziałam i upiłam łyk gorącej kawy.
    Trzy godziny później, gdy szykowałam się już do spania, zadzwonił mój telefon. Szybko wtarłam nałożony na dłonie krem i odebrałam połączenie wychodzące z telefonu domowego mamy.
- Słucham cię, mamuś.
- Cześć, kochanie. Właśnie dzwoniła moja lekarka, muszę się jutro stawić na badania kontrolne, więc nie będę mogła zabrać do siebie Polly.
- Poważnie? Cholera.
- A Josephine nie może z nią zostać? - zapytała, a ja usiadłam na rogu łóżka.
- Nie, idzie jutro do aresztu do Harry'ego. Chce, żebym też tam poszła i zabrała ze sobą małą.
- A ty tego chcesz?
- No nie bardzo, ale z drugiej strony domyślam się, jak on musi za nią tęsknić. Sama już nie wiem, co mam zrobić. - Przetarłam twarz dłonią i głęboko westchnęłam.
- Wiesz, jakie mam teraz zdanie na temat Jackobsona, no ale mimo wszystko to ojciec Polly i jeśli istnieje taka możliwość, powinien się z nią zobaczyć. Może przy okazji uda ci się ustalić coś względem rozwodu.
- Josephine też mi to zasugerowała. Więc jak myślisz, pójść tam?
- Ja bym poszła. Nie musisz mu się przecież rzucać w ramiona. Pozwolisz mu zobaczyć córkę, załatwisz to, co masz załatwić i po krzyku. Dave na pewno da ci wolne, szczególnie, gdy powiesz mu, że chcesz w tym czasie odwiedzić Harry'ego.
- Dave na pewno nie zrobi żadnego problemu, muszę tylko zadzwonić do Jareda, żeby zapytać, czy mógłby odebrać jutro Scotty'ego z przedszkola.
- Dobra decyzja, kochanie.
- Obym tylko jej nie żałowała. - Po raz kolejny głęboko westchnęłam, po czym pożegnałam się z matką i wybrałam numer Leto...



- Udało mi się załatwić godzinę. Nie pytajcie jak, bo jeszcze bym wyleciał z pracy - zaśmiał się Dorian, wprowadzając nas do budynku, w którym mieści się areszt. Mi nie jest do śmiechu, mimo wszystko strasznie boję się tego spotkania. Pół nocy nie spałam, a drugie pół męczyły mnie koszmary, przez które zaczęłam obawiać się tego, w jakim stanie psychicznym i fizycznym jest mój mąż. W jednym ze snów wyglądał jak śmierć, boję się, że tak jest w rzeczywistości i że to przestraszy Polly. - Jak już mówiłem pani Marion, wizyta odbędzie się w osobnym pomieszczeniu. Nie będzie tam innych czekających na wyrok ludzi, a policjanci będą stać za drzwiami, w których jest dość duża szyba. Samo pomieszczenie jest dostosowane do takich rodzinnych wizyt, więc nasza mała gwiazdeczka nie powinna czuć dyskomfortu, panie również.
- Polly! - pisnęła mała, kiedy White wskazał na nią głową. Mężczyzna się uśmiechnął i wszyscy zatrzymaliśmy się przed wielką kratą, której widok wywołał u mnie dreszcz. Zauważywszy to Josephine, posłała mi pocieszające spojrzenie i przesunęła dłoń po moim ramieniu. Pomogło.
Do krat podszedł uzbrojony funkcjonariusz, któremu Dorian pokazał przepustkę. Mężczyzna po dokładnym jej obejrzeniu, wcisnął mieszczący się na ścianie guzik i masywne, żelazne wrota otworzyły się na oścież.
Każdy mój krok był niepewny, przepełniony niepokojem. Kolana mi niemiłosiernie drżały, ale niosłam na rękach Polly, więc nie mogłam dać tego po sobie poznać. Żeby jeszcze nieco podnieść mój poziom stresu, drugi strażnik sprawdził nas wykrywaczem metalu, który zaczął głośno piszczeć, gdy znalazł się tuż przy mojej torebce. Nic dziwnego, zawsze mam tam klucze. Wyjęłam je i tym razem sprzęt nie wydał z siebie żadnego nieprzyjemnego dla uszu dźwięku. Po koniecznej, wymuszonej przepisami kontroli zaprowadzono nas do pomieszczenia, w którym miało się odbyć spotkanie, przed którym wymiotowałam dwa razy.
- Ja zostanę na korytarzu, to godzina dla rodziny - oznajmił nam uśmiechnięty Dorian, kiedy to policjant otworzył białe drzwi ze sporą szybą w samym ich centrum.
- Proszę wejść i poczekać. - Mężczyzna zaprosił nas gestem dłoni do pokoju, który faktycznie nie przypominał oglądanych w filmach sal wizytowych. Niezbyt duże, ale też i niemałe pomieszczenie pomalowane było na błękitno, a na środku stał dosyć elegancki stolik otoczony czterema krzesłami. Pod ścianami leżały nawet zabawki, co bardzo mnie zaskoczyło. Jedyną rzeczą, która świadczyła o tym, że znajdujemy się w areszcie była ulokowana w oknie krata.
Wszystkie trzy weszłyśmy do środka i od razu zajęłyśmy miejsca na krzesłach. Jospehine wyjęła ze swojej torby termos z herbatą karmelową i trzy rodzaje ulubionych ciast swojego syna.
- Zaraz przyjdzie tatuś - zwróciłam się do wiercącej się na moich kolanach Polly.
- Tata - powtórzyła radośnie, wsuwając do ust palec wskazujący. Josephine tylko się uśmiechnęła i wbiła wzrok w drzwi, wyraźnie nie mogąc się doczekać ujrzenia swojego syna, który stanął w nich po dwóch minutach.
- Harry, syneczku kochany! - Kobieta zerwała się z miejsca i gdy tylko policjanci zdjęli blondynowi kajdanki, natychmiast się do niego przytuliła. Blady jak ściana oparł brodę o jej głowę i mocno zacisnął powieki. Widok ten sprawił, że do oczu napłynęły mi łzy, ale szybko doprowadziłam się do porządku.
- Moja kochana córeczka do mnie przyszła. - Jackobson po wyjściu z objęć matki podszedł do mnie, a ja przekazałam mu rozweseloną Polly. - Tak bardzo za tobą tęskniłem - wydukał drżącym głosem, ściskając małą tak mocno, że zaczęłam się bać o to, że zaraz ją udusi.
- Tata - rzuciła i cmoknęła jego pokryty kilkudniowym zarostem policzek.
- Dziękuję, że ją przyprowadziłaś.
- Nie ma za co. - Przygryzłam dolną wargę i usiadłam z powrotem na krześle, kompletnie ignorując jego próbę objęcia mnie.
- Boże, jak ty wymizerniałeś. Gdybym wiedziała, to przyniosłabym ci porządny obiad - odezwała się Jose, po dłuższej chwili przyglądania się swojemu synowi.
- Jedzenie dają tu całkiem niezłe, ale jakoś nie mam ostatnio apetytu.
- Nic dziwnego. - Westchnęła i chwyciła w dłoń termos. - Herbatka karmelowa, twoja ulubiona, prosto z Paryża.
- Jesteś aniołem, mamo. A tata nie przyleciał?
- Chciał i to bardzo, ale nie mógł. Akurat na ten miesiąc dostał miejsce w tym ośrodku rehabilitacyjnym. On gotów był z niego zrezygnować byle tylko tu przylecieć, ale jego lekarz kategorycznie mu to odradził.
- I słusznie. Zdrowie jest najważniejsze. - Jackobson delikatnie się uśmiechnął  i przejął od matki aluminiowy kubek wypełniony aromatycznym napojem.
- Przyniosłam ci jeszcze ciasto własnej roboty.
Siedziałam z boku i obserwowałam ich interakcję, ale jakoś nie potrafiłam się do niej dołączyć. Coś jakby odjęło mi głos i umiejętność mówienia.    
- A jak Scotty? - zwrócił się do mnie Harry, co nieco mnie zaskoczyło, bo byłam pewna, że będzie kontynuował rozmowę ze swoją matką.
- Scotty! - zawtórowała mu Polly. Zawsze gdy słyszy, jak ktoś wymawia imię jej brata, automatycznie je powtarza.
- Ogólnie w porządku, teraz jest u Jareda.
- Super. A jak sobie radzi w przedszkolu? - zadał mi kolejne pytanie, ściskając w dłoniach rączki naszej córeczki.
- Dobrze, chociaż opiekunka jego grupy twierdzi, że ma problem z rozróżnieniem świata rzeczywistego od tego z Gwiezdnych Wojen.
- Normalne w jego wieku - odpowiedział i posłał mi delikatny uśmiech, którego nie byłam w stanie odwzajemnić.
- Przepraszam was na momencik, ale muszę skorzystać z toalety. - Josephine wstała z miejsca i skierowała się do drzwi, zza których cały czas obserwowało nas dwóch policjantów. Kiedy tylko się otworzyły i na powrót zamknęły, Harry spojrzał na mnie w zupełnie inny sposób.
- Marion, możesz mi nie wierzyć, ale ja naprawdę tego nie zrobiłem.
- Proszę cię, nie zaczynaj.
- Nie chcę cię stracić, nie chcę stracić was.
- Za późno, Harry - rzuciłam, odwracając od niego wzrok. W jego oczach było tyle bólu i smutku, że aż nie mogłam na nie patrzeć.
- Tak, adwokat powiedział mi, że dalej chcesz rozwodu, ale to naprawdę nie jest konieczne, bo ja tego nie zrobiłem.
- Harry, nie rozwodzę się z tobą przez to, że jesteś tutaj, tylko przez to, co zrobiłeś wcześniej z Alice i doskonale o tym wiesz. Nie chcę się teraz z tobą kłócić, chcę po prostu to wszystko załatwić i mam nadzieję, że nie będziesz robił żadnych problemów. - Splotłam ze sobą dłonie tylko po to, by Harry nie zobaczył, jak drżą.
- Skoro jesteś pewna, że tego chcesz.
- Tak, jestem. Nie mam ochoty ciągać się po sądach, ty pewnie też, więc chciałabym załatwić wszystko między naszymi adwokatami.
- Masz rację, tak będzie najlepiej.
- Tylko, że wiesz, pozostaje kwestia Polly, to znaczy opieki nad nią - rzuciłam niepewnie, bojąc się nagłej zmiany jego przychylnego nastawienia. - Możemy podzielić się prawami, że wtedy wiesz, miesiąc mieszka ze mną, mie...
- Nie, wolę, żeby mieszkała z tobą. Ty zapewnisz jej o wiele lepszą opiekę, niż ja. Kocham ją i to bardzo, ale muszę być realistą. Chcę, żebyś to ty się nią zajmowała na co dzień, ja proszę tylko o prawo do widywania jej.
- Oczywiście, tego ci przecież nie zabronię, bo skrzywdziłabym tym przede wszystkim Polly. No, ale nie wiem, jak to będzie z tymi wizytami, gdy pójdziesz do więzienia.
- Mam nadzieję, że jednak nie pójdę.
- Nadzieja to za mało, Harry.
- Wiem, doskonale o tym wiem. - Mężczyzna spuścił głowę i musnął wargami czubek głowy małej. Nie spodziewałam się, że pójdzie tak łatwo. Kamień z serca...



Jared:

- Courtney, skarbie, musimy już jechać - zwróciłem się do córki, gdy w dalszym ciągu zajmowała się swoją lalką i podniosłem z podłogi but, którego nie zdążyłem jej nałożyć.
- Lola.
- Lola już śpi, a musimy jechać.
Mała musnęła czoło plastikowej lalki wargami i uderzając podeszwą jednego buta o panele, podeszła do mnie, uważnie mi się przypatrując.
- Dzie ciemy?
- Po Scotty'ego do przedszkola.
Słysząc imię swojego starszego brata, szeroko się uśmiechnęła i skierowała w stronę drzwi.
- Ićmy.
- Nie zapomniałaś o czymś, Kopciuszku? - mówiąc to, zamachałem białym bucikiem.
- Nie cie.
- Nie chcesz założyć drugiego buta?
- Nie.
- Nie możesz jechać w jednym.
- Ciemu? - zapytała, patrząc na mnie badawczym wzrokiem.
- No bo buty nosi się po dwa.
- Ja cie jedno.
- Będzie ci niewygodnie w jednym.
- Nie. - Court, jak gdyby nigdy nic, odwróciła się do mnie plecami i znów ruszyła w stronę wyjścia. Głęboko westchnąłem i podniosłem się z pozycji półklęczącej. Uparta jak mamusia.
- Otwóś.
- Już otwieram, otwieram. - Chwyciłem leżące na szafce kluczyki i wsunąłem but w kieszeń szarej bluzy, licząc na to, że uda mi się go jej założyć w samochodzie.
- Ląćka. - Gdy tylko zamknąłem drzwi, Courtney wyciągnęła dłoń, jak zwykle czekając na to, aż ją złapię. Dopiero gdy maleńka rączka znalazła się w mojej, ta zrobiła krok. Mary nauczyła ją, że na dworze nie może chodzić sama i zawsze musi trzymać kogoś za rękę i ta dokładnie to egzekwuje, nawet jeśli na marsz składają się trzy kroki. Właśnie tyle dzieliło nas od zaparkowanego przed domem samochodu.
- I teraz hops do góry. - Podniosłem roześmianą córkę i ulokowałem ją w przytwierdzonym do tylnego siedzenia foteliku. Zaraz po zapięciu pasów, korzystając z tego, że Courtney zapatrzyła się w przelatującego za szybą ptaka, nałożyłem jej brakujący bucik, po czym zająłem miejsce za kierownicą.
- Eeejjjjj - jęknęła, wymuszając tym na mnie odwrócenie się w jej stronę. Wzrok wbity miała w swoje stopy, które zwisały w powietrzu.
- O, masz dwa buciki, to czary!
Courtney przechyliła nieznacznie głowę, wydęła wargi i zmarszczyła brwi. Ta mina zdawała się mówić - bujać to ja, a nie mnie. Przez chwilę tak na mnie patrzyła, po czym wypuściła głośno powietrze, wykonując przy tym zabawne ruchy głową. Widząc to, cicho się zaśmiałem, Court naśladowała tym swoją matkę. Mary zawsze robi taką miną, kiedy nasz mała łobuziara coś zmaluje.
- Mała Mary.
- Jeśtem Coultney! - rzuciła z niemałym oburzeniem i zaciętą miną.
- No wiem, wiem, księżniczko.
Na jej twarzyczce znów zagościł uśmiech, a ja odpaliłem silnik.


- A ty, co tam masz, mistrzu? - zapytałem, widząc w rękach syna niezidentyfikowanych obiekt.
- Rzeźbę.
- Rzeźbę?
- No, z plansteliny. Podoba ci się? - Scotty wyciągnął rękę, z dumą prezentując bezkształtną sklejkę stworzoną z czterech różnokolorowych kawałków plasteliny.
- Pewnie.
- Ale ci jej nie dam, bo to jest dla pani mamy Harry'ego - powiedział, po czym posłał uśmiech schowanej za mną Courtney, którą nieco zawstydziła tak duża liczba dzieci kręcących się po placówce.
- Dobra, a teraz założymy buty i jedziemy.
Scott skocznym krokiem podszedł do ławeczki i podał mi swoje adidasy. Przykucnąłem i nałożyłem mu je na stopy, czując jak palce Courtney coraz mocniej wbijają się w moje udo. Już miałem się do niej odezwać, kiedy usłyszałem za sobą kobiecy głos.
- Dzień dobry, panie Leto.
Szybko się odwróciłem i zobaczyłem uśmiechniętą blondynkę. Doskonale ją pamiętałem, to Rebecka Sanchez, matka ukochanej mojego syna.
- Dzień dobry. - Podniosłem się z podłogi i delikatnie uścisnąłem jej wyciągniętą dłoń, co sprawiło, że Courtney uniosła głowę i zaczęła się jej przyglądać.
- Cześć, jak masz na imię? - padło z ust eleganckiej blondynki, jednak Courtney zamiast jej odpowiedzieć, znów się za mną schowała, wcześniej wsuwając palec wskazujący do ust.
- To jest moja siostrzyczka Courtney - odpowiedział za nią Scotty i zaraz potem wyszczerzył ząbki, bo jak się okazało, tuż obok pani Sanchez stanęła mała brunetka.
- Właśnie wybieramy się z Dolores do pobliskiego parku, może ma pan...
- Wystarczy Jared - przerwałem jej z delikatnym uśmiechem.
- Może masz ochotę wybrać się z nami? Dzieci się razem pobawią, a my napijemy się kawy, w końcu wszystko wskazuje na to, że kiedyś będziemy rodziną, więc wypadałoby się lepiej poznać.
- W sumie to czemu nie.
    Po dziesięciu minutach my popijaliśmy kawę ze styropianowych kubków, a dzieci bawiły się na ślizgawce. To znaczy bawili się tylko Scotty i Dolores, Courtney siedziała pod plastikowym zjazdem z miną zbitego psa.
- Chyba jest zazdrosna - rzuciła Rebecka, przenosząc wzrok na moją córkę.
- Courtney?
Kobieta przytaknęła.
- Może trochę. Jest bardzo zżyta ze Scottem i nie lubi się nim dzielić.
- Oczywista rzecz. Też byłam kiedyś zazdrosna o swojego starszego brata. Gdy bawił się z innymi dziewczynkami, robiłam dramatyczne sceny. Jedną jego koleżankę zepchnęłam z huśtawki i położyłam jej pająka na głowie.
- No mam nadzieję, że Court nic nie zrobi twojej córce.
- Dolores nie jest moją córką.
- Nie? - Spojrzałem nieco zaskoczony na Becky, a ta pokiwała głową.
- Jej prawdziwa matka zostawiła ją i jej ojca, gdy Dolores miała roczek. Uciekła do Europy z jakimś Portugalczykiem.
- Nie wiedziałem - rzuciłem nieco zakłopotany, wbijając wzrok w ziemię.
- Nie szkodzi. Nie rozpowiadamy tego, bo chcemy, by Dolores miała normalne, szczęśliwe dzieciństwo.
- A ona o tym wie?
- Tak, oczywiście. Przez pół roku po odejściu Caroliny byłam jej nianią, dopiero później wyszłam za jej ojca. - Blondynka posłała mi uprzejmy uśmiech, po czym oboje przenieśliśmy wzrok na dzieciaki...


- A ty, co stoisz przy drzwiach, jak jakiś szpieg? - zapytała Mary, opierając podbródek o moje ramię. Nie odpowiedziałem, tylko wskazałem głową na siedzących na podłodze Courtney i Scotty'ego, pogrążonych w niezwykle poważnej rozmowie.
- Courtney, no daj mi ten pierścionek.
- Po ćo?
- Chcę się oślubić z Dolores, ale najpierw muszę jej dać pierścionek - wyjaśnił małej brat.
- Nie pośwalam ci, Scotty.
- Dlaczemu?
- Bo jeteś moim blatkiem i ja nie cie ty się ślubił - wydukała Court, wbijając wzrok w plastikowy pierścionek, który leżał na podłodze tuż przy jej nóżce, niedaleko której kicał mały królik.
- Każdy się musi oślubić, Courtney.
- Nie, ty nie.
- A ty?
- Ja się oślubie z tatusiem, jak bede duzia. 
- Przecież twoja mamusia jest oślubiona z tatusiem.
- No i ćo. Ja kocham tatusia i bedziemy się ślubić - oznajmiła z taką powagą, że oboje z Mary zaczęliśmy się śmiać.
- Rośnie mi konkurencja.
- Na to wygląda. - Przechyliłem głowę i zetknąłem ją z czubkiem głowy Mary, której dłoń spoczęła na moim brzuchu. Przymknąłem powieki i delikatnie się uśmiechnąłem. Mam dwójkę ślicznych dzieci, dla których jestem chodzącym ideałem, wspaniałą żonę, która kocha mnie nad życie, a za dwa dni znów zacznę intensywniejszą pracę. Na chwilę obecną nie mógłbym być już bardziej szczęśliwy. Jest idealnie...




..........
- Taka sala rodzinnych spotkań to wytwór mojej wyobraźni. Nie mam zielonego pojęcia, czy w rzeczywistych aresztach takowe pomieszczenia istnieją. Jeśli nie, to sami wiecie, fikcja literacka :)
 - Skryjówka to zapożyczenie z Włatców Móch.
 - Jared znów jako nudny tatusiek, no cóż, właśnie do tego od początku ewoluował, właśnie tym miał się stać po okresie bycia nieodpowiedzialnym, egoistycznym, zimnym draniem. Postać musiała się zmienić, bo właśnie o to w tym wszystkim chodzi, do tego to wszystko się sprowadza. Nudno, nie nudno tak ma być. I to jest ostatni raz, kiedy się z tego tłumaczę, bo to ma być przede wszystkim moja wizja, a ja widzę to właśnie tak. Jeśli ktoś to kupuje, to super, jeśli nie, trudno, w sieci jest wiele opowiadań, na pewno każdy coś dla siebie znajdzie.
- Brak ogonków w niektórych słowach wypowiadanych przez Courtney, to oczywiście zabieg celowy.