146. Czego nie robi się dla dzieci i ich dobra

Rozdział zawiera fragmenty +18

Jared:

    Zatrzymałem auto na samym środku podjazdu i wybiegłem z niego, kierując się prosto do pokoju Courtney.
- Piżama i Pan Ciastek - mamrotałem pod nosem, rozglądając się dookoła pomieszczenia, mimo iż doskonale wiedziałem, że obie te rzeczy leżą na łóżeczku; piżama pod, a zabawka na poduszce. Nie byłem w stanie się skupić, logiczne myślenie stało mi się zupełnie obce.
- Weź się w garść, kretynie. - Głęboki oddech, rozluźnienie napiętych mięśni, chwila wyciszenia i... trzask drzwi wejściowych. Odwróciłem się i zrobiłem krok ku korytarzowi.
- Już jestem - z dołu doszedł mnie głos mamy. Wesoły i radosny. - Jared?
- Tu jestem - odpowiedziałem jej drżącym głosem i wychyliłem się zza barierki ochronnej. Moja rodzicielka spojrzała w górę, po czym odłożyła na szafkę sporą, kolorową paczkę i powoli weszła na schody. Dopiero będąc w ich połowie, zauważyła moje roztrzęsienie.
- Synku, coś nie tak? - zapytała, przyspieszając kroku.
- Courtney jest w szpitalu. - Przekręciłem nieduży zamek, który po ustąpieniu umożliwił otwarcie drewnianej bramki.
- W szpitalu? Matko boska, co się stało?!
- Dusiła się. Przestała oddychać i... - Tu mój głos kompletnie się załamał, z oczu spłynęły łzy, a drżące ciało znalazło się w ramionach mamy. Jej dłoń delikatnie przesuwała się po moich plecach, zmniejszając nieco poczucie strachu, ale nie wyeliminowała go całkowicie. - To moja wina. To wszystko przeze mnie.
- Kto tak powiedział? Mary? - Mama odsunęła mnie od siebie i położywszy dłonie na ramionach, spojrzała mi głęboko w oczy.
- Nie, ja. Ona zaczęła się dusić, bo ja zacząłem wrzeszczeć na Mary. Gdyby nie to, nic by jej się nie stało.
- Znów poszło o dziecko, tak? Jared, miałeś jej już dać z tym spokój.
- Nie, nie poszło o dziecko. Mary... A z resztą, nie mam czasu teraz tego tłumaczyć, muszę zabrać rzeczy Courtney.
- Jak to zabrać? To ona zostaje w szpitalu? Co w ogóle powiedział lekarz? - W jej głosie słychać było wielkie przerażenie. Stan naszej córeczki martwi ją tak samo jak mnie i moją żonę.
- Lekarz podejrzewa astmę i chce jej zrobić wszystkie badania, dlatego musi zostać tam na noc.
- Biedactwo. I to jeszcze w urodziny. No to bierz, co masz brać i jedziemy. - Mama pchnęła mnie delikatnie w stronę pokoju Court.
- Nie, mamuś, ty zostań. Odbierzesz królika i jakbyś mogła, odwołaj wszystkich gości.
- Dobrze - rzuciła z niezbyt dużym entuzjazmem. - No, ale może chociaż cię podwiozę, co? Nie powinieneś prowadzić w takim stanie.
- Nic mi nie jest, dam sobie radę.
- Jak uważasz. Tylko bądź ostrożny. - Dłoń mamy musnęła mój policzek, a ja przesunąłem po niej swoje palce. Zawsze mogę na nią liczyć, zawsze.


- Gdzie teraz jesteście? - zapytałem, gdy tylko Mary odebrała telefon.
- Właśnie idziemy do sali sto dwanaście na pierwszym piętrze.
- Zaraz tam będę. - Zakończyłem połączenie i wbiegłem na schody, przepraszając ludzi, przez których musiałem się przepchać. W połowie korytarza zobaczyłem żonę i córkę. Obie blade i wyraźnie zmęczone.
- I jak się czuje mój aniołek? -  Przejąłem przestraszoną Courtney z rąk matki i mocno przytuliłem.
- Śtlaśne - wydukała, tuląc twarz w moje ramię.
- Robili jej przed chwilą prześwietlenie, teraz może już iść na salę odpocząć. - Mary przetarła prawą dłonią swoje lewe ramię i zagryzła spierzchniętą wargę.
- A ty, jak się czujesz?
- Dobrze, trochę tylko mnie mdli, ale to ze stresu. - Na usta blondynki wkradł się delikatny uśmiech, ale bardzo szybko z nich znikł, ustępując miejsca strapieniu.
- Ja też mało co nie zwymiotowałem w domu. Będą jej robić jeszcze jakiś badania?
- Nie, chyba nie.
- To dobrze. - Przesunąłem dłoń po włoskach Courtney i posłałem Mary pocieszający uśmiech. - Zaraz położysz się do łóżeczka, skarbie, razem z Panem Ciastkiem.
- A Bugsiu? - spytała drżącym głosikiem.
- Bugsiu został w domu i razem z babcią pilnuje Loli.
- Dobzie. Ja cie bajke.
- Zobaczymy, co da się zrobić. - Po tych słowach razem z Mary zanieśliśmy ją do sali dla dzieci, w której stały cztery puste łóżeczka. Przy jednym stała pielęgniarka poprawiająca kolorową pościel.
- Państwo Leto? - spytała, odrywając się od wykonywanej czynności.
- Tak.
- To łóżeczko dla państwa córki, będzie tu leżeć sama. Jak państwo widzą, mamy też kanapę, w razie gdyby któreś z państwa zechciało zostać tu na noc.
- A jest telewizor? Mała chciałaby obejrzeć bajkę.
- Oczywiście, że jest. - Siostra odsunęła się od łóżka i stanęła przy wiszącej szafce, w której znajdował się telewizor i odtwarzacz DVD. - Mamy tu kilkanaście bajek do wyboru, Courtney na pewno znajdzie coś dla siebie.


- Jest już moja kochana wnusia. - Gdy tylko weszliśmy do domu, mama przejęła Courtney z rąk Mary i zaczęła ją czule do siebie tulić. - Dlaczego jesteś taka smutna?
- Bo ma depresję - odpowiedziała za nią moja żona, a ja zamknąłem drzwi. - Potwierdziły się przypuszczenia lekarza, mała ma astmę, ale nie powinna się objawiać zbyt często i bez konkretnej przyczyny. Wystarczy, że będzie unikać zbyt dużego wysiłku i stresujących sytuacji, ale nasza mała aktoreczka oczywiście dramatyzuje.
- Nie matyziuje. Coultney śmutna.
- To zaraz się rozweseli. - Rozwichrzyłem jej włosy i skierowałem się do garażu, gdzie mama postawiła klatkę z białym królikiem. Gdy wróciłem na górę, panie siedziały już w salonie.
- Courtney, to twój prezent.
Mała uniosła wzrok i gdy tylko dojrzała w moich rękach puszyste zwierze, natychmiast zerwała się z miejsca i radośnie pisnęła. Przykucnąłem, a ona zaczęła głaskać królika.
- To moje?
- Pewnie, że twoje. Chcesz go wziąć na rączki?
- Tak.
Ostrożnie przekazałem jej zwierzątko, które natychmiast mocno przytuliła.
- Mój kuliciek, mój.
Na twarzach mamy i Mary dojrzałem szerokie uśmiechy, więc i sam uniosłem kąciki ust, przenosząc wzrok z powrotem na Courtney.
- Podoba ci się?
- Tak! Ślićny i mój!
- Tylko twój.
- Kochany. - Court ścisnęła swojego pupila nieco mocniej, na co ten energicznie zamachał łapkami, wystraszając tym naszą córkę. Mała pisnęła i prawie wypuściła go z rąk. - Kopnął mnie! Juś go nie lubie!
- Bo nie możesz go tak ściskać, skarbie. Króliczka to boli, dlatego macha łapkami - wyjaśniła jej Mary, podnosząc się z miejsca, na które jednak szybko wróciła. Zanim zdążyłem zapytać, czy nic jej nie dolega, odezwała się Court.
- Boli? Sieplasiam, kulićku. - Ułożyła usta w dziubek i cmoknęła nimi futerko. - A dzie kuliciek śpi?
- W klatce.
- A dzie klatka?
- Stoi w garażu, zaraz ją przyniosę i wstawię do twojego pokoju.
- Musia psyniesie.
- Musia musi się położyć - odezwała się moja żona cichym, drżącym głosem.
- Ciemu?
- Bo źle się czuje.
- Musia chola?
- Nie, nie chora. - Mary wymusiła uśmiech i moja mama pomogła jej wstać. Zrobiłem krok w  ich stronę i objąłem żonę ramieniem, prosząc mamę, by to ona poszła po klatkę. Przytaknęła i zabrała ze sobą Courtney, a ja i Mary powoli ruszyliśmy w stronę sypialni.
- Jesteś strasznie blada.
- To przemęczenie. To była ciężka noc i mój organizm się trochę buntuje. Poleżę chwilę i mi przejdzie.
- Może zaparzę ci jakieś zioła, czy coś? - zaproponowałem, popychając drzwi naszego pokoju.
- Nie trzeba, sen mi wystarczy.
- Jasne.
Kiedy Mary położyła się na łóżku, musnąłem jej czoło wargami i opuściłem pomieszczenie, zamykając za sobą drzwi. Martwię się o nią, ostatnio coraz częściej źle się czuje i wydaje się być coraz słabsza. Mówi, że to wina leków, ale sam już nie wiem. Zaproponowałbym jej wizytę u lekarza, ale wiem, że i tak się na to nie zgodzi. Albo może to faktycznie przemęczenie. Czasami mam wrażenie, że Mary nie mówi mi wszystkiego, ale potem przypominam sobie o naszej obietnicy i wiem, że teraz już by niczego przede mną nie ukrywała, na sto procent.
- Tatuś, nieśmy klatke.
- Już. - Przejąłem duży przedmiot z rąk mamy i zaniosłem go na górę, stawiając na wolnym miejscu, na szafce.
- Ślićne. - Courtney znów pocałowała swojego zwierzaka i schowała go do klatki. - Tatuś, ić po Scotty'ego. Cie mu pokazać kulićka.
- Już dzwonię do cioci Marion, żeby przyjechała z nim i Polly.
- Nie, tylko Scotty. Ić po niego - oznajmiła mi tonem nieznoszącym sprzeciwu i poprawiła nieco pogniecioną sukienkę. Nie pozostało mi nic innego, tylko wsiąść w samochód i pojechać po syna.
Zadzwoniłem do Marion, po czym ruszyłem w drogę, wcześniej zaglądając do sypialni, gdzie Mary już spała. Po dwudziestu minutach byłem w domu matki swojego syna. Nieco się zdziwiłem, kiedy drzwi otworzyła mi zupełnie obca kobieta. Spojrzałem na nią nieco zaskoczony i już miałem się odezwać, gdy z korytarza wybiegł Scotty.
- Tata! - Mały wskoczył mi prosto w ramiona, mocno się do mnie przytulając.
- Jared Leto - zwróciłem się do kobiety, kiedy mój syn rozluźnił swój uścisk.
- My się już znamy, Josephine Jackobson, ma...
- Mama Harry'ego. Jezu, nie poznałem pani, przepraszam.
Francuzka uśmiechnęła się uprzejmie i zza jej pleców wyszła Marion.
- Cześć Jared, co z Courtney?
- Ma astmę. Dostała leki, no i zobaczymy, jak to będzie.
- No, a jak się czuje?
- Była trochę przygnębiona, ale już jej lepiej.
- To dobrze, byle nie było gorzej. - Szatynka uniosła kąciki ust, odwzajemniłem ten gest i przejąłem od niej ozdobną torbę z prezentem dla mojej córki.
- Przywiozę go o szóstej.
- Jasne.
Wszyscy się ze sobą pożegnaliśmy, po czym ja i Scotty wsiedliśmy do samochodu. Po przyjeździe do domu weszliśmy od razu do salonu, gdzie na stole stał przywieziony wczoraj tort z wbitymi dwiema świeczkami.
- Nareszcie jesteście. - Mary szeroko się uśmiechnęła, po jej zmęczeniu i bólu zdawało się nie być już śladu. Ucieszony tym faktem odwzajemniłem jej uśmiech, a Scott podszedł do swojej młodszej siostry, wręczając jej prezent urodzinowy.
- A wieś, Coultney chola? - zwróciła się do niego, zaglądając do torby.
- Na co?
- Śtlaśną aśme.
- A umrzesz?
Mała zmarszczyła brwi i z przerażeniem spojrzała na Mary.
- Nie umrze, od tego się nie umiera - wytłumaczyła moja żona, a Scotty odetchnął z wyraźną ulgą.
- To dobrze, bo już się bałem, że Courtney zemrze.
Cicho się zaśmiałem i podniosłem leżące na rogu stołu zapałki, podpalając nimi dwa sterczące knoty. Planowaliśmy większe przyjęcie, a wyszła bardzo kameralna degustacja tortu. Ale tego chciała Courtney, a to w końcu ona jest tu najważniejsza.
    Zaraz po podzieleniu urodzinowego ciasta mama zaczęła mówić o nowym sklepie odzieżowym.
- Właśnie tam kupiłam sobie tę bluzkę.
- Jest bardzo ładna, babciu - rzucił Scotty po przełknięciu pierwszego kęsa.
- Naprawdę ci się podoba?
- Nie, ale mamusia kazała mi, żebym był miły.
Tu wszyscy wybuchnęliśmy głośnym śmiechem, który nie opuszczał nas już do końca naszego spotkania.



Kate:


- Dwadzieścia tysięcy.
- No chyba sobie żartujesz - prychnął ironicznie redaktor naczelny magazynu Rude Boy.
- Poniżej tej sumy nie zejdę.
- Kate, proszę cię. Rozumiem, gdybyśmy mówili o Kelly, za Kelly dałbym nawet pięć razy tyle, ale to Oksana, za nią mogę dać co najwyżej dziesięć.
- Przecież wiesz, że Oksi na dniach będzie wielką gwiazdą - rzuciłam, przyciskając telefon mocniej do ucha.
- Ale jeszcze nie jest. Dziesięć albo kończymy rozmowę.
- Piętnaście i będzie mówiła o Kelly.
- Jedenaście.
- Dwanaście.
- Niech ci będzie, ale oczekuję pikantnych szczegółów i równie ostrej sesji.
- Masz to jak w banku. - Szeroko się uśmiechnęłam i zakończyłam połączenie. Zaraz potem usłyszałam głośne pukanie. Poprawiłam spódnicę, przeczesałam włosy palcami i udałam się w stronę drzwi.
- Witaj, Derek - rzuciłam, gdy po naciśnięciu klamki zobaczyłam Floyda.
- Witaj, Kate. - Jego wargi musnęły mój policzek, po czym oboje skierowaliśmy się wgłąb wynajmowanego przeze mnie gabinetu. Piętnaste piętro, duże okna i niesamowity widok na centrum Los Angeles. Od kiedy zajmuję się karierą swojej starszej córki, przebywam tu znacznie częściej, niż we własnym domu, ale czego nie robi się dla dzieci i ich dobra.
- Siadaj. Kawki?
- Poproszę. - Blondyn zajął jeden z dwóch biurowych foteli i zaczął uderzać palcami o drewniany blat.
- Proszę. - Postawiłam przed nim niedużą filiżankę, po czym zajęłam miejsce po drugiej stronie biurka.
- No więc, co to za genialny pomysł? - zapytał po upiciu pierwszego łyka gorącego napoju.
- Paris Hilton i Kim Kardashian, mówi ci to coś? - zaczęłam tajemniczo.
- Bogate celebrytki, ale co one mają wspólnego z Oksaną?
- Ważniejsze jest to, co mają wspólnego ze sobą.
- Co takiego? - Derek znów podniósł filiżankę i wbił we mnie pytający wzrok.
- No proszę cię, nie mów, że nie wiesz.
- No jakoś specjalnie nie interesuję się ich poczynaniami.
- No to ja ci powiem. - Nałożyłam nogę na nogę i obkręciłam w palcach czarny długopis. - Kariera obu ruszyła pełną parą po nagraniu seks taśmy.
- Seks taśmy?
- No chyba nie muszę ci tłumaczyć, co to jest.
- Nie musisz. - Floyd się wyprostował i przysunął jeszcze bliżej mojego biurka.
- Nakręcisz takie domowe porno, a ja dopilnuję, by trafiło do każdej stacji telewizyjnej i każdej redakcji. Media będą zachwycone wyciekiem igraszek kolejnej Tucker, nie uważasz? Po opublikowaniu nagrania z tym Australijczykiem Kelly natychmiast zaczęła dostawać miliony propozycji, jednak nie potrafiła tego umiejętnie wykorzystać. Już moja w tym głowa, by Oksana nie popełniła tego samego błędu.
- No wszystko ładnie i pięknie, ale ona się w życiu na to nie zgodzi.
- Nie musi się zgadzać, powiesz, że nagrywasz to dla siebie. Albo jeszcze lepiej, wynajmiemy pokój hotelowy, zamontujemy w nim kamery, a potem jeszcze wyciągniemy odszkodowanie od właścicieli za "straty moralne". - Posłałam mężczyźnie szeroki uśmiech, odchylając się nieco do tyłu.
- Z tym hotelem to byłaby przesada. Nakręcę to w domu swoją kamerą. Oksi uwierzy, że to na użytek własny.
- Oksi uwierzy we wszystko, co jej powiesz. Piękna z niej dziewczyna, ale niezbyt bystra niestety.
- Lub też stety. - Derek ukazał w uśmiechu rządek równych, wybielonych zębów i splótł ze sobą dłonie.
- Tylko wiesz, to nie ma być dwuminutowy stosunek, chcę dostać coś, co będzie przypomniało film. Różne lokacje, różne pozycje, plus jakieś pikantne opowiastki.
- Opowiastki? - Pytający wzrok choreografa znów spotkał się z moim.
- No popytaj ją o pierwsze doświadczenia seksualne, poproś o szczegóły. Chcę, żeby to była najlepsza seks taśma tego stulecia. A żeby mieć stuprocentową pewność, że tak będzie, podasz jej to. - Otworzyłam szufladę i wyjęłam z niej woreczek z dwoma niedużymi krążkami. - Wrzucasz jej to do szampana i będzie zachowywała się jak rasowa gwiazdka porno.
- Wow, pierwszy raz widzę matkę, która zachęca faceta do tego, by otumanił jej córkę i potem ją wykorzystał.
- Po pierwsze nie proszę obcego faceta tylko zaufanego mężczyznę, jej partnera zresztą, po drugie nie proponuję ci tego jako jej matka, tylko menadżerka, która chce zapewnić swojej podopiecznej zasłużoną sławę. Oksana to nie Kelly, nie da rady wypromować się samym talentem, więc musimy uciec się do sprawdzonych metod.
- Podziwiam cię, Kate, naprawdę. Powinnaś zastanowić się nad zatrudnieniem się w jakieś agencji, mogłabyś wykreować wiele gwiazd i uratować kariery tych podupadłych.
- Pomyślę o tym, ale póki co, chcę wypromować córkę.
- Dlaczego aż tak bardzo ci na tym zależy, co? Ale tak szczerze. - Mężczyzna znów oparł się o biurko i spojrzał mi głęboko w oczy.
- Jest mi to winna.
- Winna?
- Trzydzieści lat temu miałam wielką szansę zostać gwiazdą burleski. Przed wyjazdem naszej grupy do Paryża, kazali nam zrobić badania kontrolne. Zrobiłam je i okazało się, że jestem w ciąży. Usunęłabym ją, gdyby nie fakt, że wyniki zobaczył mój mąż, wtedy jeszcze narzeczony. Tak bardzo cię ucieszył, że nie miałam serca mu tego szczęścia odbierać. Zrezygnowałam z wielkiej sławy i pieniędzy, by urodzić Oksanę, więc należy mi się teraz jakieś zadośćuczynienie.
- Co racja, to racja. - Floyd przejął ode mnie tabletki i schował je do kieszeni obcisłych, materiałowych spodni. - Zaraz umówię się ze swoją kosmetyczką na depilację i mogę to kręcić.
- No i świetnie. Gwarantuję ci, że korzyści z tego będziemy mieć wszyscy.
- Taką mam nadzieję.
Oboje wstaliśmy z krzeseł, uścisnęliśmy sobie dłonie i skierowaliśmy się w stronę drzwi. Derek musnął ustami mój policzek, a ja szeroko się uśmiechnęłam. Nareszcie kariera mojej córki nabierze prawdziwego tempa. Z moją pomocą, w odróżnieniu od Kelly, umiejętnie wykorzysta daną jej szansę. Życie jednak bywa wspaniałe...

***

- Za nas.
- Za nas.
Kieliszki trzymane w dłoniach kobiety i mężczyzny delikatnie o siebie uderzyły, wypełniając salon luksusowego apartamentu odgłosem odbijanego szkła. Blondynka upiła łyk złocistego trunku, nie wiedząc, że chwilę wcześniej rozpuściły się w nim dwie pigułki mające odebrać jej świadomość, zmienić w uległą kukiełkę.
- Smakuje ci?
- Jest pyszny.
- Tak jak ty. - Derek przysunął się do Oksany i musnął jej szyję wargami. Kobieta zachichotała i zagryzła dolną wargę. - Jesteś taka piękna, Oksi, mógłbym cię dotykać i całować godzinami.
- Naprawdę?
- Naprawdę. - Floyd uśmiechnął się zawadiacko i musnął palcem ramię swojej partnerki. Kilka minut później blondynka leżała już na kanapie, przy której mężczyzna stał z włączoną kamerą w dłoniach.
- Oksanka, przywitaj się.
- Hej - mruknęła obniżonym głosem, przygryzając przy tym pokrytą krwistoczerwoną pomadką dolną wargę.
- Pięknie dziś wyglądasz.
- Wiem.
- Masz śliczną sukienkę.
- Naprawdę ci się podoba? - Blondynka spojrzała w kamerę całkowicie nieobecnym wzrokiem, a jej sztuczne piersi uniosły się w ruchu poruszanej nienaturalnym w swoim tempie oddechem klatki piersiowej.
- Naprawdę.
- Ale jest strasznie niewygodna. Ciężko się w niej chodzi. Jak chcę zrobić duży krok, muszę ją podciągać.
- A pokażesz, jak to robisz?
Oksana delikatnie się uśmiechnęła i uniosła leciutko biodra, po czym podsunęła dolną część sukienki do połowy pośladków.
- Widzę, że masz dziś na sobie seksowną bieliznę - rzucił Floyd zmysłowym tonem i lewą ręka podniósł materiał czarnej sukienki jeszcze wyżej.
- To moja ulubiona, ta którą kupiłeś mi na urodziny.
- Wiem, poznaję. - Mężczyzna przesunął palec po koronkowym materiale i znów chwycił kamerę w obie dłonie.
- Ta koronka jest bardzo przyjemna, lubię jej dotykać. - Prawa dłoń Tucker dotknęła okalającej wzgórek łonowy przedniej części stringów i zaczęła się po nim poruszać.
- Zejdź trochę niżej, to będzie jeszcze przyjemniej.
- Naprawdę? - Otumaniona kobieta spojrzała zaskoczona na swojego mężczyznę, a ten kiwnął twierdząco głową. Uśmiechnęła się i zgodnie z sugestią Dereka zjechała nieco niżej, wyczuwając pod materiałem swoje wargi sromowe.
- I co, nie jest przyjemniej?
- Jest - mruknęła, co raz mocniej pocierając swoją waginę. Jej twarz zaczął wyginać grymas rozkoszy, z ust powoli wypływały towarzyszące jej pomruki i jęki.
- Dobrze ci, Oksanko?
- Bardzo - niemal wyjęczała, wbijając palce w materiał.
- Jak zdejmiesz majteczki, będzie ci jeszcze lepiej.
Kobieta znów posłuchała blondyna i pozbyła się swojej bielizny, szybko wracając do pieszczenia łechtaczki. Intensywnie ją pocierała, dopóki jej ciała nie przeszła fala zaspokojenia. Przeniosła dłonie na zaczerwienioną twarz, a Floyd przysunął kamerę do jej krocza, robiąc zbliżenie na jego dopiero co dotykaną część.
- Śliczności. - Ręka mężczyzny się odsunęła, a usta cmoknęły obserwowany obiekt. Tucker mruknęła coś pod nosem, odsuwając się od wyraźnie podnieconego mężczyzny.
- Nie chcesz, żebym cię popieścił, słonko? 

Kamera nakierowała się na twarz kobiety.
- Na razie nie, bo chcę popieścić ciebie. - Blondynka przyjęła pozycję siedzącą, a mężczyzna się wyprostował. Jej dłonie rozpięły skórzany pasek, a następnie jeansowe spodnie.
Kiedy i bielizna Dereka zmieniła lokację, przycisnęła głowę do jego krocza, otwierając szeroko usta. Floyd wydobył z siebie rozkoszny dźwięk aprobaty i nakierował obiektyw na blond czuprynę swojej głównej tancerki...

***

Kate:

Cztery dni później:

- To jest genialne, Derek, genialne! - rzuciłam po obejrzeniu stworzonego przez Floyda materiału. - Nie mogę uwierzyć, że opowiedziała ci o zabawach ze Stevensem!
- Jak słyszałaś, ze wszystkimi szczegółami. - Derek szeroko się uśmiechnął i przesunął obraz do tyłu, puszczając po raz drugi omawiany fragment.
- Po tym, jak zerżnął mnie na kanapie w akademiku, powiedział, że marzy mu się trójkąt ze mną i moją siostrą, ale ja bym tak nie mogła, to byłoby obrzydliwe.
Oboje z Derekiem wybuchnęliśmy głośnym śmiechem.
- Oprócz tego jest jeszcze, jak prosiłaś, opowieść o pierwszym razie i o małej orgietce z koleżankami z warsztatów tanecznych.
- To będzie hit, Derek, zarobimy na tym tyle kasy, że do końca życia będziemy mogli pierdzieć w stołek.
- Już nie mogę się doczekać. - Szeroko się uśmiechnął, a ja uniosłam kieliszek z szampanem.
- Za nasz sukces.
- Za sukces.


 
................
- Rozdział napisany w marcu, czyli jeszcze w porze słabszej formy.
- Końcówka części Jareda dopisana trochę na siłę, po prostu czułam ogromną potrzebę umieszczenia w niej zdania wypowiadanego przez Scotta na temat bycia miłym. Ot, taki mój kaprys.
- Wiem, że wątek z seks taśmą jest oklepany, nudny i wtórny, ale niezbędny do dalszych wydarzeń.
- Wielka prośba do komentujących z anonimów, podpisujcie się pod komentarzem. Wiedza z kim obcuję bardzo mi pomaga :) Widząc nick, przywołuję poprzednie opinie owej osoby i wiem, jak odbiera każdy rozdział i czy komentuje zawsze, czy tylko, gdy chce mi coś zarzucić. Nie, nie boję się krytyki, jak pisałam niedawno, mam już silne stanowisko w sprawie swojej "twórczości" i jej poziomu, nie lubię tylko, gdy ktoś nigdy nie napisze, gdy coś mu się ewentualnie spodoba, a do wytykania błędów jest pierwszy. Sama jestem aktywnie komentującą osobą i nie wyobrażam sobie, bym mogła komentować tylko wtedy, gdy chcę komuś napisać, co robi źle. Komentarz powinien zawierać zarówno plusy, jak i minusy (chyba, że ich nie dostrzegamy) tylko wtedy jest naprawdę konstruktywny, obiektywny i sprawiedliwy.
Dziękuję za uwagę :)